Wat nu weer? (1)

Wiske:
Er is nu toch zoiets raars gebeurd!
Ik begrijp er helemaal niets van.

zijn de ondeugden weer bezig geweest?

Eerst dacht ik dat de Geertruien weer een geintje hadden uitgehaald, maar dat kan in dit geval niet waar zijn.
Zij zouden dit nooit voor elkaar gekregen hebben.
In elk geval niet zonder hulp.
Er is nu grote consternatie in het Tok-huis en ook in de Tok-tuin. Iedereen kijkt elkaar wantrouwend aan.
Alleen de twee Geertruien vertrouwen elkaar nog, verder is het een beetje een nare sfeer.
Ik heb aan mama Maria gevraagd of zij weet wat er nu precies aan

Wiske in gesprek met haar moeder Maria

de hand is, maar zij zei dat dat niets is voor kuikens zoals ik. Daar ben ik dan weer een beetje boos om geworden.
Ik ben toch al lang geen kuiken meer!
Ik heb al een heel tijdje eieren gelegd, zelfs toen mama al aan haar winterstop bezig was.
Dat heb ik tegen haar gezegd, maar ze wilde me toch geen antwoord geven.
Gelukkig heb ik nog een ouder die hier woont.
Ik ben dus op Laza afgestapt en ik heb hem gevraagd of hij mij wilde vertellen wat er aan de hand was in de Tok-tuin.
"Is er iets bijzonders in de tuin, dan?" vroeg hij verbaasd.
Hij had er nog niet eens iets van gemerkt. Hoe is het mogelijk?
De baas hoort toch altijd alles in

Desiree, de oudste en wijste hen

de gaten te hebben en te houden?
Ik zei dat ook tegen hem, ik zei: "Maar papa, heb jij dan niet gezien dat iedereen hier in de tuin kijkt alsof zij haar laatste oortje versnoept heeft?
Niemand wil met een ander praten en iedereen kijkt wantrouwend naar de anderen." Papa Laza keek verbaasd om zich heen en ik geloof dat hij toen nog niets bijzonders zag.
Hij liep naar Desiree om bij haar zijn licht op te steken.
Zij is tenslotte de oudste en de wijste van alle hennen, dus als iemand wist wat er mis was zou zij het wel zijn.

Laza Rus, de baas in de Tok-tuin

Laza stond een hele poos met Desiree te praten en toen gingen ze samen ons huis in.
Ze bleven daar een hele tijd en toen kwamen ze weer naar buiten.
Ze hadden allebei een zorgelijke trek om hun snavel en ze keken samen rond in de tuin.
Daar was iedereen zogenaamd gewoon aan het scharrelen, maar je zag alle hennen elkaar in de gaten houden.
Nee, de sfeer was om te snijden, helemaal niet gezellig.
Dat moest Laza toch ook voelen?

Hoe dit verder afloopt weet ik nog niet, ik moet nu bij mama Maria komen.

En hoewel ik geen kuiken meer ben zal ik haar toch maar gehoorzamen.
Zij is en blijft tenslotte mijn moeder.