Wat nu weer? (2)

Wiske:
Ik ging dus afluisteren bij de verschillende groepjes hennen, die het over Keetje hadden.

Laza

Ik weet niet of je het echt roddelen zou kunnen noemen, wat er hier gebeurde, maar er werd wel door anderen over iemand, die zelf niet aanwezig was, gekakeld.
Mama Maria zegt altijd dat je niet mag roddelen, maar ze stond nu toch zelf ook bij zo'n groepje. Laza was in zijn eentje een stukje verderop aan het scharrelen.
Het leek alsof hij niets in de gaten had.
Moest ik hem nu inlichten over wat er gebeurde in zijn tuin?
Hij is tenslotte de baas en ook nog eens mijn vader.
Ik besloot eerst eens te gaan horen waar dat gekakel over ging.

een deel van het eerste groepje

Ik sloot me zo onopvallend mogelijk aan bij een groepje, dat bestond uit Vera en Vita, Yvonne en Yvette en Desiree.
Vita was aan het woord.
Ze zei dat het allemaal heel vreemd was wat er de laatste tijd aan het gebeuren was.
Yvette was dat roerend met haar eens.
Yvonne vroeg  wanneer deze toestand ontstaan was, waarop Vera zei dat het al een paar dagen aan de gang was.
Nu wist ik nog niks!
Ik wilde zelf geen vraag stellen, want ik vond het verstandiger om me op de achtergrond te houden. Er was immers een kans dat

Desiree

iedereen haar snavel zou houden als ze in de gaten kregen dat ik er ook bij stond.
Gelukkig humde Desiree en begon zij te kakelen.
Zij zei dat het wel fijn was dat er nu meer plaats was op de stok, waar zij altijd zat.
Vera en Vita waren het met haar eens, maar Yvette zei dat dat nu juist voor koude plekken zou zorgen als het weer zou gaan vriezen 's nachts. En dat was Yvonne weer met háár eens. Toen zag Desiree mij zitten en ze vroeg aan mij wat ik ervan vond. Wat moest ik nu zeggen?
Ik snapte er nog steeds niets van. Maar als ik dat vertelde zouden ze mij vast wegsturen.

Wiske op weg naar haar volgende groepje

Dus ik zei maar dat ik het niet wist, dat was nog waar ook. Want liegen mag ook niet.

Ik begon door te krijgen dat ik hier niets wijzer zou worden en ik scharrelde rustig uit het groepje weg.
Nu maar eens kijken wat een andere groep te zeggen had. Langzaam naderde ik Nadine, Maria, Odette en Pippa.
Ik ging een beetje achter Maria staan, zodat zij mij niet zou zien. En toen ging ik weer luisteren.

In het volgende deel van dit mysterie zult u te weten komen of ik eindelijk iets wijzer wordt in deze zaak.

Wat nu weer? (1)

Wiske:
Wat er nu toch weer aan de vleugel is hier in de tuin....
Ik begrijp er helemaal niets van.

Keetje

Iedereen loopt om Keetje heen te draaien. En ik weet niet waarom ze dat doen. Zou ze ziek zijn? Iets verkeerds hebben gedaan? Ik wil het eigenlijk niet aan mama Maria vragen, want dan zegt ze meteen weer dat ik nog een kuiken ben en dat ik me er dus niet mee moet bemoeien omdat ik nog veel te klein ben. Tsss, het zou wat!
Ik ben nog groter dan zij en ik groei nog steeds.
Binnenkort kan ik over haar heen stappen. Ja, want mijn poten zijn ook langer dan die van haar. Chabo's hebben korte gele poten en ik heb de langere grijze kuifhoenpoten van Keetje geërfd. Zij is mijn eigenlijke echte moeder, daarom vind ik het ook zo vervelend dat iedereen haar

Wiske en Keetje

negeert en niet aardig tegen haar is.
Zal ik het aan Keetje zelf gaan vragen?
Misschien is dat het beste.
Ik hoop dat zij mij een antwoord kan geven.
Ik zal meteen een lekker stukje bloemkoolblad voor haar meenemen, ze staat daar helemaal alleen onder de stoel. Ze heeft volgens mij nog helemaal geen bloemkool gegeten.
Nou, daar gaan we dan.

Wiske: "Keetje, mag ik jou iets vragen?"
Keetje: "Maar natuurlijk, meisje, vraag maar raak, hoor."
Wiske: "Weet jij wat er aan de vleugel is? Waarom kakelt er niemand met jou?"

Keetje onder de stoel

Keetje: "Wat aardig dat je daarnaar vraagt.
 En dan heb je ook nog wat lekkers voor mij meegebracht. Maar helaas kan ik je geen antwoord geven, want ik weet het ook niet."
Wiske: "Maar vind je het dan niet naar dat alle anderen om je heen lopen alsof je ...ehh... besmettelijk bent, of zo?"
Keetje: "Mij kan dat niet zoveel schelen, ik eet en drink en snoep lekker en ik ga op tijd op stok. Wat de anderen doen zal mij eigenlijk een worm wezen."
Ik kon mij dat helemaal niet voorstellen.

Wiske

Ik zou het vreselijk vinden als iedereen mij negeerde.

Ik besloot om mijn ogen en oren goed open te houden, dan zou ik vast wel iets opvangen van de anderen, want die kakelden overal in de tuin in groepjes met elkaar.
Zachtjes, zodat Keetje niet kon verstaan wat er gezegd werd.
Ik ging bij één van de groepjes staan (natuurlijk niet die, waar Maria bij stond) en ik luisterde gretig naar wat er werd verteld.

Wat het was vertel ik een volgende keer, ik heb weer lang genoeg tegen u gekakeld.
U moet dus nog even geduld hebben.
Ik wens u daar van harte sterkte bij.

Foutje

Nadine:
Vorige week waren er een paar lezers, die vroegen aan Ma Tok hoe ze had kunnen vergeten de deur van ons huis te sluiten voor de nacht.
Dat was volgens die mensen een ernstig vergrijp geweest van Ma Tok.
Of in elk geval een behoorlijke miskleun.

heerlijk vroeg naar buiten

Laza geeft een concert

Ma Tok was het daar wel een beetje mee eens, al vonden wij hennen het helemaal niet zo erg. En Laza was er zelfs blij om.
Hij had die ochtend heerlijk vroeg, bij de eerste zonnestralen, zijn ochtendconcert kunnen geven, bovenop het oude hok en dat had hij helemaal geweldig gevonden.
Maar Ma Tok vond het dus wel dom van zichzelf.
En ze gaf mij de opdracht om aan u te vertellen hoe het had kunnen gebeuren.
Wel, in de eerste plaats is Ma Tok pas weer een jaartje ouder geworden en u weet misschien wel dat, hoe ouder je wordt, hoe meer je vergeet. Maar dat wilde zij niet als excuus gebruiken. Desiree is tenslotte ook al oud en zij vergeet nog steeds niets.
En Pa Tok heeft een geheugen als

Zat Ma Tok in haar huis op haar eigen stok?

een pot, terwijl hij nog ouder is dan Ma Tok.
Verder was het die avond erg donker en nat, dus ik denk dat Ma Tok heerlijk in haar huis bij de kachel zat, met warme sloffen aan haar voeten en een dik boek op haar schoot. Dan vergeet zij alles om zich heen, dat heeft zij mij wel eens verteld.
Dan lijkt zij wel een kip, die heerlijk op stok zit te doezelen. Die merkt ook niet wat er om haar heen gebeurt.
Ma Tok zelf zegt dat zij niet begrijpt dat zij is vergeten onze deur dicht te doen.
En dat het logisch is dat zij dat niet weet, omdat zij het anders

Odette, de filosoof

wel gedaan zou hebben, als zij het wel had geweten.
Dat gaat mij een beetje boven mijn kam, ik zal eens aan Odette vragen of zij het mij kan uitleggen, zij denkt altijd diep over de dingen na en zij begrijpt daardoor meer dan wij, de gewone, niet zo filosofische kippen.
Misschien kunt u het wel volgen. Dat hoop ik dan maar, want ik vind het vervelend als de lezers lelijk doen tegen Ma Tok.
Het was maar een kleine vergissing en het had helemaal geen gevolgen.
Dus u moet haar deze fout maar snel vergeven.
Dat vind ik en volgens mij spreek ik namens de hele familie Tok.

Verzoeknummer

Geertrui en Geertrui:
Wij hebben gehoord dat Yvonne en Yvette u hebben herinnerd aan ons grapje van een tijdje geleden, toen zij net hier in de tuin waren komen wonen.

de dames Geertrui en Geertrui

En dat bracht ons erop dat het hier weer een saaie boel aan het worden is. Dus het wordt weer hoog tijd voor een geintje.
Bovendien is er een lezer, die speciaal om een verhaaltje over ONS heeft gevraagd.
Wij voelen ons daardoor zeer vereerd en het komt nog goed uit ook, want het moet er maar weer eens van komen.
Die lezer, die om ons vroeg, heeft ook twee Geertruien; zowel zijn moeder als zijn zus heten zo. Leuk hoor, dat er zelfs mensen naar ons vernoemd zijn.

Het is wel erg koud geweest, aan het begin van de week en nu weer.
Het water in onze buitendrinkbak was stijf bevroren.
Gelukkig wist Ma Tok daar wel raad op.

drinkbakverwarmer

drinkbak op verwarmer

Ze heeft de drinkbakverwarmer uit de schuur gehaald en aangesloten en nu staat onze waterbak daarop. 
Die verwarmer is een groen ding, dat warm wordt door een stekker in een stopcontact. 
Hoe het precies werkt weten wij niet, maar het werkt en dat is het belangrijkste. Binnen in ons huis was het water nog niet bevroren. 

buigbare drinkbak-verwarmer voor in de emmer

drinkemmer

Als het zo koud wordt dat dat ook gaat gebeuren heeft Ma Tok nog een ander soort verwarmer, die gebruikt zij dan voor de binnendrinkbak, dat is een emmer op zijn kant (zie de plaatjes hierboven), dus daar kan geen verwarmer onder staan, dat zou niet helpen. 

De beide Truitjes

Het warme gedeelte legt Ma Tok in de emmer, dan blijft het water vloeibaar voor ons.
Zo komen wij nooit zonder drinken te zitten, hoe koud het ook wordt. 
Dat is belangrijk, want wij kippen hebben elke dag water nodig om te overleven.

Maar nu gaan wij samen nadenken over een leuk geintje. Die lezer, die naar ons vroeg, houdt zelf ook wel van grapjes. Volgens ons vindt hij rotgeintjes het leukste.
Nou, dat komt dan goed uit, want daar houden wij ook erg van. Iemand vreselijk voor de gek houden.
En eerst alleen met ons tweeën lachen, en dan later heerlijk met zijn allen.
We gaan ons best doen.
We hebben al een klein beetje een idee welke kant het deze keer uit zal gaan.
U zult het volgende week wel merken.
Intussen wensen wij u een prettig weekend, hihihi.

De "Geredden" (2)

Vera en Vita, Yvonne en Yvette:
Weet u het nog?
Wij waren aan het vertellen hoe wij aan onze naam "De Geredden" kwamen.
Vandaag gaan Yvonne en Yvette hun eigen verhaal vertellen.

Yvonne

Yvonne en Yvette:
Toen wij hier in de Tok-tuin kwamen wonen waren Vera en Vita al helemaal gewend en in de familie Tok opgenomen. Er waren zelfs kippen, die niet meer wisten dat zij er later bij gekomen waren, die dachten dat Vera en Vita van het begin af aan hier hadden gewoond.
Wij wisten natuurlijk ook niets van hun geschiedenis toen wij hier werden binnen gebracht door Pa en Ma Tok.
Pas veel later hoorden wij dat Vera en Vita via dezelfde stichting "Red een legkip" hier waren terechtgekomen als wij.
Onze geschiedenis kunt u lezen door terug te "bladeren" tot het verhaaltje dat heet "Nog een verhuizing".
En hoe wij leefden voordat wij hier terecht kwamen staat in "De verschrikking (1), (2) en (3)".

Yvette

Wij hebben het daar liever niet meer over, want als wij daaraan terugdenken worden wij weer helemaal zenuwachtig en het gaat nu juist zo goed met ons.
Toen wij hier net waren mochten wij al meedoen met een geintje.
Eigenlijk durfden wij dat niet echt, maar die twee Geertruien kunnen erg overtuigend zijn.
Wat dat geintje was?
Dat kunt u lezen in "Een precaire kwestie (1) en (2)" en "Een geweldig gevoel".
Toen waren wij meteen over onze angst heen. We hoorden er helemaal bij, met dank aan die twee rare meiden.
Hoe zij iedere keer weer iets geks weten te verzinnen begrijpen wij niet. Misschien komt het omdat zij altijd samen zijn, zo kunnen zij samen tegelijk dingen bedenken.

Wij hebben het vreselijk naar onze zin hier in de Tok-tuin. We beseffen dat we enorm geboft hebben dat wij nu ook volwaardige leden van deze fijne familie Tok mogen zijn.

De "Geredden" (1)

Ma Tok:
De verhalen van deze week vereisen wel enige medewerking van de lezers.
Zo krijgt u herhaaldelijk de opdracht om oude verhaaltjes op te zoeken en die te lezen.
Ik hoop dat u hiertoe bereid bent.

Yvonne en Yvette

Vera en Vita

Vera en Vita, Yvonne en Yvette:
Hallo allemaal, wij zijn de zogenaamde "Geredden".

v.l.n.r.: Yvonne, Yvette en Vita

Als u alle verhaaltjes van de familie Tok trouw hebt gelezen begrijpt u wel waarom wij soms zo genoemd worden. En als u pas later bent gaan lezen zou u alle eerdere verhaaltjes alsnog kunnen gaan inhalen, om zo helemaal bij de les te komen.
Wij begrijpen wel dat dat voor sommigen van u een beetje veel gevraagd is, al is het geen vervelende klus. U bent nu zomaar midden in onze avonturen gevallen, en dan is soms niet alles helemaal duidelijk.

Vera

Vera en Vita:
Wij waren de eerste geredde legkippen die hier in de Tok-tuin kwamen wonen.
Ma Tok had eerst alleen maar sierkipjes in de tuin lopen, Hollandse Kuifhoenders en Chabo's. Dat was al erg gezellig, vond zij. Maar op een gegeven moment las zij iets over het redden van legkippen, die anders in de soep zouden belanden.
Dat vond zij een heel mooi initiatief.
Ze nam contact op met de stichting "Red een legkip" (zie: www.redeenlegkip.nl) en daar hoorde zij dat ze aan de voorwaarden voor het opvangen van deze dieren voldeed.
En zo kwamen wij al spoedig daarna in de Tok-tuin wonen.

Vita

Hoe ons leven daarvóór was verlopen kunt u lezen in twee van de eerste berichten over de familie Tok, ze heten "Een droevig verhaal (1) en (2).
Dat droevige verhaal zijn wij inmiddels gelukkig een beetje vergeten, dus u moet dat maar even zelf lezen.
U dient daarvoor wel een heel stuk terug te "bladeren", maar dat moet u er dan maar voor over hebben om te weten hoe wij hier terecht kwamen in plaats van in de soep te gaan.
Het volgende verhaal "Het ware leven" (dat volgt op "Een droevig verhaal (2)) maakt duidelijk hoe Ma Tok op onze namen kwam.
Wij denken eigenlijk nooit meer terug aan die tijd vóór ons leven in de Tok-tuin.
Als u de oude verhalen hebt gelezen zult u ongetwijfeld begrijpen waarom dat zo is.


Maar nu zijn wij al een hele poos lid van de familie Tok, net als Yvonne en Yvette, die een jaar later bij ons kwamen wonen. Hun geschiedenis is nog vreselijker dan die van ons. Maar dat kunt u lezen in het volgende verhaal.

Vreemd gevoel in de nacht (3)

Maria:
De volgende morgen werd ik al vroeg wakker.

Laza geeft een kraai-concert

Ik voelde me niet zo erg uitgeslapen, maar ik merkte dat de anderen ook allemaal aan het ontwaken waren.
Waarom was iedereen opeens zo matineus?
En wat was het licht in het huis. En fris.
Het leek wel alsof er een raam open stond.
En toen zag ik het!
Dat wat het vreemde gevoel had gegeven in de nacht.
Laza had het ook gezien.
Hij begon heel hard te kraaien, alsof hij erg blij was.
En dat was hij ook.
Want weet u wat er aan de hand was?
Ma Tok was iets vergeten gisterenavond.

de openstaande buitendeur, 's nachts is de hordeur ook open

Zij had de buitendeur van ons huis niet dicht gedaan!
Nu begreep ik plotseling alles. Gelukkig, ik was nog niet oud en kinds en ook niet ziek.
We hadden gewoon met de deur open geslapen.
Het is een geluk dat wij allemaal een goede donslaag hebben, anders zouden we het toch wel koud gehad hebben in de nacht. Er was nog een bijkomend voordeel van die open deur: we hoefden nu niet op Ma Tok te wachten om naar buiten te kunnen gaan.
We wisten niet hoe snel we beneden moesten komen en daarna renden we allemaal

met z'n allen lekker vroeg in de tuin

achter en over elkaar de tuin in. Wat is dat toch heerlijk,
's morgens vroeg buiten zijn! Laza was ook in zijn sas, hij stond bovenop de oude ren te kraaien, zo mooi als hij kon.
En ik kan u verzekeren: dat is heel fraai!
Ik keek naar boven, naar het mensenhuis, en daar zag ik Ma Tok voor het raam staan.
Ze lachte naar ons.
Toen zij later in de tuin kwam om ons lekkers te geven zei ze dat de buurvrouw gelukkig niet had geklaagd over Laza's vroege ochtend-concert. Zij had waarschijnlijk haar ramen potdicht, voor de kou.
Ma Tok had Laza's kraaien erg mooi gevonden. Ze vroeg nog of wij het niet koud hadden gehad, met die open deur. Niemand had er last van gehad, daarvoor hadden we te lekker tegen elkaar aan gezeten. Maar de volgende avond kwam Ma Tok toch weer onze deur sluiten.
Om problemen te voorkomen, zei ze.
En dat was verstandig van haar.

Vreemd gevoel in de nacht (2)

Maria:
Weet u het nog?

lekker warm naast elkaar op de stok
Pippa zit nog op het randje ervóór

Wij zaten met ons allen in ons huis, het was nacht en het stormde en regende buiten.
En ik had het vreemde gevoel dat er iets anders was dan anders, maar ik wist niet wat dat was.
Omdat het tijd was om op de stok tussen de anderen te gaan zitten maakte ik Wiske wakker en vlogen wij stilletjes naar het plateau. We gingen lekker op de stok zitten, we wurmden ons heerlijk tussen de warme lijven van de andere hennen in.
Toen merkte ik pas dat ik het eigenlijk een beetje koud had gekregen daar bovenop die hordeur.

Odette en Laza

Odette was achter ons aan gekomen en zij was naast Laza gaan zitten, daar was nog net een klein plekje vrij. Hoe kleiner het plekje, hoe lekkerder je zit, dan is het heerlijk warm. Bovendien kunnen Odette en Laza het samen altijd goed vinden.
En om op die kou terug te komen: ik heb het nooit koud in de nacht, ook niet als ik op de hordeur zit.
Maar nu vond ik het tussen de anderen in wel héél erg fijn.
Hoe zou dat komen?
Zou ik kinds aan het worden zijn, zodat ik een soort van kloek naast me nodig had?
Dat kan toch niet, ik ben nog helemaal niet zo oud.
Desiree is in elk geval véél ouder dan ik, en zij kan nog prima denken en voor zichzelf zorgen.

oude Desiree

heeft Maria, hier als kloek, nu zelf een kloek nodig?

Wat was het dan?
Ik heb het nooit koud, zou ik ziek zijn?
Nu ik tussen de anderen in zat had ik het weer lekker warm, en eigenlijk voelde ik me prima.
Ik besloot om maar gewoon te gaan slapen, dan zou ik morgen wel met de anderen overleggen, vragen of zij het ook gemerkt hadden, dat vreemde gevoel. Wiske was naast mij ver weg in dromenland.
Pippa, die altijd op het randje vóór de stok zit, was ook tussen de anderen gekropen.
Het was een mooi gezicht, die hele rij kippen op de ene stok. Het paste net.
En zo viel ik ook in slaap, lekker tussen al mijn vriendinnen in.

Vreemd gevoel in de nacht (1)

Maria:
U ziet mij hier in het broedhok liggen.
Dat betekent niet dat ik nu broeds ben, nee, daarvoor is het veel te koud.
Het is nog winter en dan hoor je niet te broeden.

moerastuin

Nee, het betekent gewoon dat Ma Tok een oude foto van mij boven dit verhaaltje heeft gezet omdat zij even geen zin had om een nieuwe foto van mij te maken. Het regent namelijk en daar houdt Ma Tok niet zo van.
Ja, wel als zij binnen zit, dan vindt zij het grappig om naar buiten te kijken naar alle mensen, die nat worden.
Maar daar gaat het nu niet over. Ik wil u iets heel anders vertellen.
Vorige week was het ook een regenachtige dag.
Om niet te zeggen dat het stormde en de regen met bakken uit de lucht kwam vallen.

Maria en Wiske bovenop de hordeur

Wij waren allemaal lekker vroeg op stok gegaan, velen zelfs al voordat Laza had geroepen dat het daar tijd voor was.
De stokzitters zaten uiteindelijk lekker met z'n allen dicht tegen elkaar aan op de voorste stok, terwijl Wiske, Odette en ik bovenop de hordeur zaten.
Wiske en ik gebruiken die deur al lang als stok en de laatste tijd zit Odette gezellig bij ons.
Als iedereen slaapt maak ik Wiske wakker en dan gaan wij ook op de stok zitten, dat is toch wat warmer en knusser.
Odette komt dan achter ons aan, want helemaal alleen zitten in de nacht is niet fijn.

de stokzitters

Wij zaten dus allemaal lekker droog binnen terwijl buiten de storm en de regen bezig waren van de tuin een moeras te maken. We zaten wel lekker, maar er miste toch iets.
Ik kon er niet op komen wat dat gemis was. Ik vroeg zachtjes aan Wiske of zij datzelfde gevoel had en zij zei slaperig dat zij inderdaad de sfeer in het hok iets anders vond.
Odette zei ook al dat zij iets onbestemds voelde.
Wat vreemd!
De anderen zaten allemaal te slapen alsof er niets aan de hand was.

Ik piekerde en piekerde, maar ik kon er mijn teen niet achter krijgen wat er nu zo anders was.

Uren, dagen, maanden, jaren...

Odette:
Het nieuwe jaar is alweer niet meer zo nieuw, de eerste week is alweer zo goed als om.

lekker schone houtsnippers op het plateau

Ik begrijp eigenlijk niet waarom er telkens een nieuw jaar moet beginnen, de tijd gaat toch gewoon door.
En eigenlijk verder alles ook.
Het wordt donker als het avond is en het wordt weer licht als het ochtend is, net als in het oude jaar.
Je zou verwachten dat er toch IETS zou veranderen als er een heel nieuw jaar begint.
Ik ga daar eens een lekker tijdje over zitten filosoferen.
Dat kan mooi in ons huis, Ma Tok heeft een heleboel nieuwe houtsnippers op het plateau gelegd, omdat de oude nogal vies waren geworden. Zij schept elke

het uitzicht vanaf het plateau

dag de vies geworden snippers uit ons hok, maar op een gegeven moment wordt de laag dan wel erg dun. Nu ligt er weer een lekker dikke droge laag, waarin het heerlijk zitten is.
De andere hennen hebben het vast nog niet in de gaten, anders zou het hier veel drukker zijn.
Nu ben ik fijn in mijn eentje.
Dat denkt makkelijker.
Ik moet alleen wel uitkijken dat ik niet té lekker ga zitten, want dan bestaat de kans dat ik in slaap val en dat is niet de bedoeling.
Goed, elke keer na een bepaald aantal dagen een nieuw jaar, waar is dat voor nodig?

Desiree, de oudste van de Tok-familie

Misschien omdat mensen het belangrijk vinden om te weten hoe oud ze zijn. Daarvoor heb je dan een maat nodig.
En die maat noemen ze een jaar. Voor ons, kippen, is het niet zo belangrijk hoe oud je precies bent. Veel belangrijker is het of je nog eieren kunt leggen, of kuikens uitbroeden.
Wij weten wel allemaal dat Desiree de oudste is hier in de Tok-tuin, maar hoe oud ze precies is? Ik zou het u niet kunnen vertellen. En ik geloof dat Ma Tok de tel ook is kwijtgeraakt. Zij begint al bijna een beetje op een kip te lijken, vindt u ook niet?
Als alle mensen zich nu wat meer zouden gaan gedragen als hennen en hanen, dan zou die rare jaarwisseling ook niet gevierd hoeven te worden.
En dan is het vuurwerkprobleem ook meteen opgelost.
Dat is best een goede gedachte, al zeg ik het zelf.
Zo zie je maar waartoe een beetje filosoferen kan leiden.

Kou en kammetjes

 Wiske:
Hoewel het allang winter is was het tot voor kort nog helemaal niet koud.

Wiske met haar kammetje

Maar de laatste dagen vind ik het toch best fris worden buiten.
Ma Tok zei dat het in de nacht al heeft gevroren.
Wij merken daar nog niets van, als onze deur open gaat is de vorst alweer verdwenen.
Maar het is toch kouder dan het een week geleden was.
Ik merk dat ook aan mijn kammetje, dat lijkt wel te krimpen door de kou.
Niet dat ik dat vervelend vind, ik voel er eigenlijk niet echt veel van. Mama Maria zei het tegen mij en toen zag ik dat haar kam ook kleiner was geworden.
Echt grappig.
Mama zei dat dat vanzelf gebeurt, dat krimpen van het goed doorbloede kammetje is om bevriezing te voorkomen.
Hoe groter de kam, hoe meer er in contact komt met de koude

Yvonne met haar grote flapkam

buitenlucht.
Dus Vera en Vita hebben meer last van een koude kam dan ik, Yvonne en Yvette nog een beetje meer, maar wie er het meeste last van zal hebben? Dat is Laza! Die heeft een heel grote kam en ook grote lellen.
Ma Tok houdt hem goed in de gaten als het erg koud is.
Om te voorkomen dat zijn rode gedeelten gaan bevriezen zal zij ze insmeren met vaseline.
Dat hoeft nu nog niet, maar als het ook overdag gaat vriezen zal ze dat zeker doen.
Laza mag wel blij zijn dat er zo goed op hem gelet wordt.
Het schijnt erg veel pijn te doen als er iets van je lichaam bevriest.
En dat bevroren gedeelte kan ook nog doodgaan. Brrr! Dat wil toch niemand? De kuifhoenders hebben geen kam, dus die hebben geluk, bij hen zal er niet snel iets bevriezen.

moeder Maria hoopt op een zachte winter

Ik vind het eigenlijk stiekem een beetje jammer dat het nog geen echte winter is.
Ik wil dat wel eens meemaken. Sneeuw lijkt mij heel bijzonder om te zien, al schijnt het niet lekker te voelen aan je voeten. Heel koud, zegt mama.
Maar dan maakt Ma Tok een paadje voor ons, zodat wij toch buiten kunnen lopen en wat scharrelen.
Mama zegt dat ik er niet teveel op moet hopen, want dan gebeurt het misschien. En zij heeft liever dat de winter stilletjes voorbij gaat, zonder vorst en sneeuw.
Zo saai!
Zou dat bij de leeftijd horen, dat mama geen bijzondere dingen wil?
Zou ik ook zo saai worden als ik net zo oud ben als zij?
Ik hoop het niet.
En in elk geval hoop ik dan toch tenminste één keer sneeuw gezien te hebben.