Wat nu weer? (1)

Wiske:
Wat er nu toch weer aan de vleugel is hier in de tuin....
Ik begrijp er helemaal niets van.

Keetje

Iedereen loopt om Keetje heen te draaien. En ik weet niet waarom ze dat doen. Zou ze ziek zijn? Iets verkeerds hebben gedaan? Ik wil het eigenlijk niet aan mama Maria vragen, want dan zegt ze meteen weer dat ik nog een kuiken ben en dat ik me er dus niet mee moet bemoeien omdat ik nog veel te klein ben. Tsss, het zou wat!
Ik ben nog groter dan zij en ik groei nog steeds.
Binnenkort kan ik over haar heen stappen. Ja, want mijn poten zijn ook langer dan die van haar. Chabo's hebben korte gele poten en ik heb de langere grijze kuifhoenpoten van Keetje geërfd. Zij is mijn eigenlijke echte moeder, daarom vind ik het ook zo vervelend dat iedereen haar

Wiske en Keetje

negeert en niet aardig tegen haar is.
Zal ik het aan Keetje zelf gaan vragen?
Misschien is dat het beste.
Ik hoop dat zij mij een antwoord kan geven.
Ik zal meteen een lekker stukje bloemkoolblad voor haar meenemen, ze staat daar helemaal alleen onder de stoel. Ze heeft volgens mij nog helemaal geen bloemkool gegeten.
Nou, daar gaan we dan.

Wiske: "Keetje, mag ik jou iets vragen?"
Keetje: "Maar natuurlijk, meisje, vraag maar raak, hoor."
Wiske: "Weet jij wat er aan de vleugel is? Waarom kakelt er niemand met jou?"

Keetje onder de stoel

Keetje: "Wat aardig dat je daarnaar vraagt.
 En dan heb je ook nog wat lekkers voor mij meegebracht. Maar helaas kan ik je geen antwoord geven, want ik weet het ook niet."
Wiske: "Maar vind je het dan niet naar dat alle anderen om je heen lopen alsof je ...ehh... besmettelijk bent, of zo?"
Keetje: "Mij kan dat niet zoveel schelen, ik eet en drink en snoep lekker en ik ga op tijd op stok. Wat de anderen doen zal mij eigenlijk een worm wezen."
Ik kon mij dat helemaal niet voorstellen.

Wiske

Ik zou het vreselijk vinden als iedereen mij negeerde.

Ik besloot om mijn ogen en oren goed open te houden, dan zou ik vast wel iets opvangen van de anderen, want die kakelden overal in de tuin in groepjes met elkaar.
Zachtjes, zodat Keetje niet kon verstaan wat er gezegd werd.
Ik ging bij één van de groepjes staan (natuurlijk niet die, waar Maria bij stond) en ik luisterde gretig naar wat er werd verteld.

Wat het was vertel ik een volgende keer, ik heb weer lang genoeg tegen u gekakeld.
U moet dus nog even geduld hebben.
Ik wens u daar van harte sterkte bij.