Kou en kammetjes

 Wiske:
Hoewel het allang winter is was het tot voor kort nog helemaal niet koud.

Wiske met haar kammetje

Maar de laatste dagen vind ik het toch best fris worden buiten.
Ma Tok zei dat het in de nacht al heeft gevroren.
Wij merken daar nog niets van, als onze deur open gaat is de vorst alweer verdwenen.
Maar het is toch kouder dan het een week geleden was.
Ik merk dat ook aan mijn kammetje, dat lijkt wel te krimpen door de kou.
Niet dat ik dat vervelend vind, ik voel er eigenlijk niet echt veel van. Mama Maria zei het tegen mij en toen zag ik dat haar kam ook kleiner was geworden.
Echt grappig.
Mama zei dat dat vanzelf gebeurt, dat krimpen van het goed doorbloede kammetje is om bevriezing te voorkomen.
Hoe groter de kam, hoe meer er in contact komt met de koude

Yvonne met haar grote flapkam

buitenlucht.
Dus Vera en Vita hebben meer last van een koude kam dan ik, Yvonne en Yvette nog een beetje meer, maar wie er het meeste last van zal hebben? Dat is Laza! Die heeft een heel grote kam en ook grote lellen.
Ma Tok houdt hem goed in de gaten als het erg koud is.
Om te voorkomen dat zijn rode gedeelten gaan bevriezen zal zij ze insmeren met vaseline.
Dat hoeft nu nog niet, maar als het ook overdag gaat vriezen zal ze dat zeker doen.
Laza mag wel blij zijn dat er zo goed op hem gelet wordt.
Het schijnt erg veel pijn te doen als er iets van je lichaam bevriest.
En dat bevroren gedeelte kan ook nog doodgaan. Brrr! Dat wil toch niemand? De kuifhoenders hebben geen kam, dus die hebben geluk, bij hen zal er niet snel iets bevriezen.

moeder Maria hoopt op een zachte winter

Ik vind het eigenlijk stiekem een beetje jammer dat het nog geen echte winter is.
Ik wil dat wel eens meemaken. Sneeuw lijkt mij heel bijzonder om te zien, al schijnt het niet lekker te voelen aan je voeten. Heel koud, zegt mama.
Maar dan maakt Ma Tok een paadje voor ons, zodat wij toch buiten kunnen lopen en wat scharrelen.
Mama zegt dat ik er niet teveel op moet hopen, want dan gebeurt het misschien. En zij heeft liever dat de winter stilletjes voorbij gaat, zonder vorst en sneeuw.
Zo saai!
Zou dat bij de leeftijd horen, dat mama geen bijzondere dingen wil?
Zou ik ook zo saai worden als ik net zo oud ben als zij?
Ik hoop het niet.
En in elk geval hoop ik dan toch tenminste één keer sneeuw gezien te hebben.