Geen beter vermaak dan leedvermaak (1)

Geertrui en Geertrui:

Khahahahaha Hahakhahaha.
O, wij moeten zo vreselijk lachen de hele tijd.
Het is ook zó lollig wat er gebeurd is, khakahahaha, wij komen niet meer bij.
En het was deze keer echt niet onze schuld.

de tweeling Geertrui

Nou ja, een klein beetje misschien wel, maar de echte oorzaak waren wij niet, dat kunt u echt van ons aannemen.
En nu begint u natuurlijk nieuwsgierig te worden waarom wij zo'n lol hebben.
We zullen u niet langer in spanning laten, we gaan het u vertellen.
Als we tenminste kunnen praten tussen het lachen door, hahahakhahaha.

Goed, u weet dat er door Ma Tok een glibbervrij paadje is gemaakt vlak voor ons huis.
Dat paadje blijft gelukkig redelijk schoon, ondanks de regen, die er pas weer gevallen is.

het paadje met de stenen voor de deur van het Tok-huis

Het lijkt er dus op dat Ma Tok's plannetje met de stenen om het paadje heen is gelukt.
Wij beginnen er al helemaal aan te wennen, dat we daar best hard kunnen lopen.
Vóór de schoonmaakactie van Ma Tok liepen we vlak voor onze deur altijd heel voorzichtig, dit om te voorkomen dat we zouden uitglijden. Maar dat is nu dus niet meer nodig.
Dat is een groot voordeel.

Maar zoals u weet heeft elk voordeel zijn nadeel.
                                                                                        En dat is hier ook het geval.

Het nadeel van het gemakkelijk en glijvrij kunnen lopen vlak voor ons huis is dat wij nu en dan vergeten dat het verderop in de Tok-tuin nog wél spekglad kan zijn als het heeft geregend. En daar hebben wij dankbaar gebruik van gemaakt, hihihihi.
Ma Tok noemt het "misbruik", maar daar zijn wij het niet mee eens, khahahahihihi.

Smulfeest

Nadine:
Ma Tok was samen met Pa Tok naar de winkel geweest.
De winkel waar ze eten en lekkers voor ons verkopen.

wachten op het bijzondere lekkers

Ze halen daar ook altijd iets voor de katten, maar daar hebben wij natuurlijk niets aan.
Het was op een zondagmiddag dat Ma Tok ons kwam roepen omdat ze de vorige dag iets lekkers voor ons had meegebracht uit die winkel.
Het zou iets heel bijzonders zijn. Wij werden allemaal opgewonden en we kakelden door elkaar en we rolden bijna over elkaar heen op weg naar Ma Tok en haar bijzondere lekkers. Zij haalde heel geheimzinnig iets te voorschijn uit de grote schuur. Het was een pakje met iets erin. Het zou wel om de inhoud gaan, want ze begon het pakje open te

het bijzondere lekkers

maken.
En toen liet zij ons zien wat dat heel bijzondere was.
Wij begrepen er niet veel van. Moest dat iets lekkers voorstellen?
Het waren grote gele ronde dingen en ze zagen er keihard uit. Wat moesten we daar nu mee beginnen?
Ma Tok legde één van die dingen voor onze snavels en wij keken ernaar.
Yvonne, die altijd nogal veel durft, probeerde erin te pikken, maar het was veel te hard.
Ze deed haar snavel bijna pijn en ze waarschuwde ons om voorzichtig te zijn. Toen durfde niemand er meer aan te komen.

Vita durft niet te pikken in de maiskolf

"Wat staan jullie daar nou?" vroeg Ma Tok aan ons, "het is de bedoeling dat jullie die korrels uit de kolven pikken."
Ja, dat begrepen wij inmiddels ook wel, het rook heerlijk, maar die korrels zaten zó verschrikkelijk vast in die kolven, dat wij ze er niet uit kregen.
En een pijnlijke, ontwrichte snavel wil ook niemand, hoe lekker het snoep ook is.
Ma Tok kreeg medelijden met ons en zij probeerde met haar vingers een paar korrels los te maken. Toen begreep zij waarom het ons niet lukte.
"Zo, die dingen zitten echt muurvast!" zei ze.

het smulfeest

En toen pakte zij een schroevendraaier en daarmee wrikte zij voor ons de korrels uit de kolf. En zo konden wij eindelijk gaan smullen. Wat was dat lekker, zeg! Ma Tok plukte nog een paar kolven leeg voor ons en zo werd het een geweldig smulfeest in de Tok-tuin.

Individualiteit

Odette:
Al dat gekakel over de lente mag dan leuk zijn, ik vind het nog steeds geen lekker weer.

regen, regen en nog eens regen..

Het is nog niet lekker warm en het regent steeds.
Dat kan in het voorjaar natuurlijk ook gebeuren, maar bij echt lenteweer stel ik me toch een heerlijk zonnetje voor.
Nog niet zo heet, zodat je er maar heel even in kunt zitten, maar zo lekker zacht, om de hele dag fijn in rond te lopen en nu en dan even te gaan liggen luieren. Bij mij wordt dat luieren altijd nadenken, maar dat geeft niet, dat doe ik graag.
Denken over alles wat er in de Tok-tuin gebeurt en hoe dat allemaal zo gekomen is.
En ook buiten onze eigen tuin gebeurt er van alles, wat het

Jannes en zijn harem in de tuin van mevrouw Wies

overdenken waard is.
Denkt u alleen maar eens aan de tuin van mevrouw Wies, waar ook van alles aan het veranderen is. Jannes is al een hele haan geworden, vindt hij zelf, hij probeert telkens zijn hennen te treden.
Ik houd er ook van om te overpeinzen hoe het allemaal verder zal gaan, in de toekomst, bedoel ik.
Dat weet niemand natuurlijk, maar dat maakt het juist zo spannend.
Zo kan ik me voorstellen dat er deze lente toch weer iemand zó hardnekkig broeds wordt, dat Ma Tok haar wel moet laten broeden. En dat er dan weer van die schattige kleine piepkuikentjes uit hun eitjes komen gekropen. Dat geeft dan weer veel gezelligheid in de tuin.

kuikentjes van Maria, vooraan Nadine

Die zachte piepgeluidjes klinken zo vrolijk.
Maar dan moeten we wel eerst mensen vinden, die voor de nieuwe kleintjes willen zorgen, want Ma Tok vindt dat dertien hennen en een haan wel genoeg zijn in haar tuin.
Als de familie nog groter wordt hebben we straks niet genoeg scharrelruimte meer, zegt ze.
Nu heeft ze pas al gehoord dat iemand uitriep dat zij ook kippen wilde, maar zij weet niet of dat serieus gemeend was.
Ze gaat binnenkort eens aan die mevrouw vragen of zij wat jonge kipjes zou willen, dat zou heel fijn zijn voor de familie Tok.

Pippa in haar broedmandje in 2015

En natuurlijk vooral voor degene die persé wil broeden.
Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat dat Pippa zal zijn. Die zou het liefste het hele jaar door op eitjes zitten of kuikens achter zich aan hebben trippelen.

Ik denk dat ik het maar houd bij filosoferen over broeden en kuikens opvoeden, daar voel ik me helemaal prima bij.

We zijn gelukkig niet allemaal hetzelfde, anders zouden er wel heel erg veel kuikentjes komen.
Tenminste, als we allemaal op Pippa zouden lijken.
Als alle hennen op mij leken zou er geen kuikentje meer worden uitgebroed en dat kan ook niet de bedoeling zijn.
Lang leve de individualiteit!

Gevaar in de Tok-tuin?

Yvonne en Yvette:
Het regende dagen achter elkaar.
En omdat de Tok-tuin niet helemaal recht ligt, gaf dat steeds problemen.

Vera in de modder verderop in de tuin

Ma Tok moest telkens heel voorzichtig lopen als ze de deur van ons huis kwam open- of dichtdoen.
Want vlak voor ons huis is de tuin nu juist net een beetje lager dan een stukje verderop.
Dat is niet handig, maar daar is niets aan te doen.
Waarom dat niet handig is?
Dat zullen wij u even uitleggen. Water, ook regenwater, loopt altijd van hoog naar laag.
En dus komt er voor ons huis altijd een plas te staan.

het paadje vóór de deur was bedekt met een dikke laag modder
(veel dikker dan op deze foto te zien is)

Er is daar wel een soort van paadje van tegels, maar omdat er naast die tegels aarde ligt, wordt die plas geen heldere waterplas, waar we uit zouden kunnen drinken.
Dan zouden we stromend water bij ons huis hebben, dat zou wel heel chique zijn.
Maar dat is dus niet zo.
Nee, die regen neemt telkens wat van de aarde mee als hij naar ons huis toe komt. En water en aarde maakt modder. Op het paadje voor onze deur was het dus een enorme modderpoel geworden. En die modder was zo vreselijk glibberig, dat Ma Tok al een paar keer bijna onderuit ging toen ze naar ons huis kwam.

het tegelpaadje schoongemaakt

Ze kon zich nog net overeind houden, en zo kwam ze al glijdend en balancerend tot stilstand in onze deuropening. Het was best een grappig gezicht, wij schoten dan ook bijna allemaal in de lach.
Maar het was ook gevaarlijk. Want stel je voor dat Ma Tok zou vallen en wat breken, dan zou zij een hele poos niet voor ons kunnen zorgen.
Dat zou vreselijk zijn.
Wijzelf doen ook altijd heel voorzichtig als we daar lopen, we hebben al een paar keer iemand onderuit zien glijden.
Maar goed, Ma Tok vond het opeens genoeg en zij besloot iets

Vera komt het schone paadje uitproberen

aan de gevaarlijke situatie te doen.
Het was net even droog buiten, maar de modder was nog erg nat. Ma Tok haalde een grote schep uit de schuur en daarmee begon zij de modder weg te scheppen. Ze ging daarmee door totdat de stenen van het paadje weer duidelijk zichtbaar werden. De opgeschepte modder gooide zij met een boog zover mogelijk de tuin in. Wij begrepen onmiddellijk dat daar wel eens iets lekkers in zou kunnen zitten, dus renden we achter die modderscheppen aan.
En ja hoor: heerlijke vette wormen!

regenworm uit de modder op het paadje

Iedereen kreeg er minstens één te pakken.
Ondertussen werkte Ma Tok stug verder. Ze gooide water op het tegelpaadje en ging er toen met de grote bezem overheen.
Dat was het moment waarop wij zagen dat de tegels van het paadje rood waren en niet van dat saaie grijs, zoals de rest van de tegels in de tuin. Het begon er zelfs vrolijk uit te zien.
Ma Tok stond even naar het resultaat van haar werk te kijken. Wij zagen wel dat zij nog niet tevreden was.
De aarde grensde immers nog steeds aan de tegels van het paadje, wat betekende dat bij de

de stenen langs het paadje

eerstvolgende regenbui de modder weer gewoon over het pad zou stromen en dan zou zij weer opnieuw kunnen beginnen. Dat was niet de bedoeling. Ma Tok stond even te piekeren, ze liep wat heen en weer door de tuin en toen klaarde haar gezicht op.
Ze maakte een soort van klein geultje net naast de tegels en toen begon ze te slepen met heel grote stenen. Van die stenen maakte zij een soort van muurtje tussen de aarde en de tegels van het paadje.
Ze keek nog bedenkelijk, maar het was te proberen, zei ze.

Wij begrepen wel dat zij hoopte dat de modder door dat "muurtje" tegengehouden zou worden. En we snapten ook waarom Ma Tok daar niet zo zeker van was.
Er zaten namelijk allemaal gaten in die stenen. Maar ach, iets zou het vast wel schelen.

het stenen muurtje met de grote gaten: zou het wat tegenhouden?

En het zag er wel gezellig uit. Ons huis leek nu nog mooier, door dat rode paadje en dat stenen muurtje. We moeten nog afwachten of het een goede oplossing is voor het gladheidsprobleem, het staat in elk geval prachtig.

Het voorjaar komt eraan

                                                                                        Pippa:

Wilhelmina

We hebben van Maria gehoord dat haar dochter Wilhelmina de lente al behoorlijk in haar bolletje heeft.
Zij was alweer aan het broeden. Nou ja, aan het oefenen om te broeden, zullen we maar zeggen, want ze bleef niet constant op de eitjes zitten.
En dan komen er geen kuikens uit, dat kan ik haar wel vertellen. Ik weet uit ervaring dat je echt drie volle weken achter elkaar moet broeden, maar dan is de beloning ook groot.
Er is niets mooiers op de wereld dan een nestje pas uit het ei gekropen kuikentjes.
Vooral als het weer dan ook nog

net uit het ei gekropen kuikentjes

meewerkt en het lekker warm is buiten.
Dat is voor de kleintjes het beste, dan groeien ze lekker snel.
Als er lang daglicht is zijn kuikens ook lang wakker en dan eten ze dus meer, zodat ze harder groeien.
Ik krijg al weer bijna een beetje zin om op eitjes te gaan zitten, maar er zijn op het ogenblik alleen maar eieren van de geredde legkippen en Ma Tok heeft aan de mensen van "Red een legkip" beloofd dat er met die eieren niet gebroed gaat worden. En de legkippen mogen zelf ook niet broeden, geloof ik. Niet dat ze daar aanstalten toe

verschil in grootte van de eieren

maken, maar je weet het maar nooit.
Ik heb weleens op zo'n groot ei gezeten, dat valt nog niet mee voor zo'n klein Chabootje als ik. Ik moest me er helemaal omheen plooien om het goed te verwarmen. Ma Tok heeft het toen snel onder mij vandaan gehaald en eigenlijk was dat wel een opluchting.
Hoewel ik wel benieuwd ben wat er uit zo'n ei zou komen als het bevrucht zou zijn door Laza.
Vast een heel bijzondere kip.
Of haan, dat kan natuurlijk ook. Nee, daar moeten we maar niet aan beginnen. Wiske is de enige kruising hier in de Tok-tuin, en dat moet ook maar zo blijven. Trouwens, de nakomelingen van Jannes zullen ook een verrassing zijn. Hij is zelf al een kruising tussen een Hollands kuifhoen krulveer en een Chabo, en in de tuin van mevrouw Wies lopen hennen van verschillende rassen rond. Ik hoop dat het gaat lukken daar en dat wij foto's zullen krijgen van mevrouw Wies als het zover is.
Ja, de lente belooft weer een spannende tijd te worden voor ons.

Lentekriebels

Desiree:
Het wordt over niet al te lange tijd weer lente.
Hoe ik dat weet?

scharrelen en zandbadderen in het voorjaar

Dat soort dingen voelen wij, hennen, in ons lijf.
Hanen ook, trouwens.
Laza is iedere ochtend weer iets vroeger met kraaien en dat klopt ook, want de zon komt elke morgen iets vroeger op.
Ik verlang er wel naar, naar de lente. Het is tot nog toe geen echt koude winter geweest, maar ik heb er zin in om weer eens lekker in de warme zon te zitten in de tuin. Heerlijk zandbadderen met ons allen. Nu doen we dat veel minder vaak, de aarde in de

oma Desiree bij haar kleinkinderen op bezoek

tuin is eigenlijk niet droog en korrelig genoeg. Dat komt door al die regen, die telkens uit de lucht is komen vallen.
Ik ben ook benieuwd wie er dit jaar broeds gaat worden.
En of Ma Tok het goed zal vinden dát er iemand gaat broeden.
Ik hoorde haar pas tegen Pa Tok zeggen dat zij het eigenlijk wel genoeg vindt, dertien hennen en een haan. Hoe meer kippen, hoe meer poep, zei ze erbij.
Ik begrijp dat wel.
Zij staat elke morgen onze mestplank schoon te maken.

Vera en Vita

En dat is nog niet alles, er wordt nog steeds geknoeid met de eieren. Vooral met de grote bruine van Vera en Vita.
De grote witte van Yvette en Yvonne hebben keiharde schalen, die zijn bijna niet kapot te krijgen, maar de eieren van de twee bruine dames zijn iets dunner en dan pik je er heel gemakkelijk een gaatje in.
Tja, en als het dan toch open is, dan lusten wij dat allemaal erg graag.
Maar Ma Tok moet dan de overgebleven troep, die wij niet kunnen opslurpen, opruimen en dat vindt zij best vervelend.

het zwarte gedeelte van het legnest kan in de vaatwasser

Gelukkig heeft ze ontdekt dat de binnenbekleding van de legnesten in de afwasmachine kan, dat scheelt een heleboel gepoets bij het koude kraantje in de koude tuin.
Ze hoeft dan alleen de gele bak maar schoon te maken. Maar blij wordt ze er niet van, zegt ze. Bovendien kan zij nu nauwelijks meer eieren uitdelen in de buurt, en dat doet zij juist zo graag.
Ik legde vorige zomer nu en dan nog een eitje, ik weet niet of dat dit jaar ook weer gaat gebeuren. Ma Tok heeft gezegd dat ik eigenlijk allang met pensioen zou moeten zijn, daar heb ik de leeftijd voor.
Maar als er een eitje komt dan moet het gelegd worden, zo is dat nu eenmaal.
Daar doe je niets aan als hen.

LazaRus is verontwaardigd

LazaRus:
Mevrouw Katblad, die aan Ma Tok had gevraagd van wie Wiske haar witte lellen had, had nog een vraag.

een deel van de familie Tok

Of eigenlijk was het meer een veronderstelling van haar.
Hebt u haar opmerking gelezen bij het verhaaltje "Wat nu weer (1)"?
Was u er net zo verontwaardigd over als ik?
Moet u nu nog vragen waar het over ging?
Natuurlijk over haar schandalige vraag hoe Pa en Ma Tok hadden betaald nadat zij een heerlijke maaltijd hadden genoten bij Chinees restaurant Woo Ping.
Pa en Ma Tok hebben daar inderdaad lekker gegeten, zoals altijd wanneer zij naar dit restaurant gaan. En na afloop hebben zij ook netjes betaald.

nog meer familie Tok

Dat is allemaal zoals het hoort. En dat was ook niet de vraag van mevrouw Katblad.
Haar vraag was HOE er was betaald.
Zij opperde dat Pa en Ma Tok hiervoor de heerlijke eitjes van mijn hennen zouden hebben gebruikt, of liever: misbruikt. Maar het ergste komt nog.
Zij durfde namelijk te vragen of Pa en Ma Tok op een nog ergere manier misbruik hadden gemaakt van de Tok-familie om te betalen. En IK begrijp precies wat zij daarmee bedoelt.

Laza en dames

U niet? Hebt u nog nooit bij een Chinees restaurant gegeten?
Wat wordt daar vaak opgediend? Juist ja. KIP.
En eend, pekingeend.
Mevrouw Katblad durfde te suggereren dat Pa en Ma Tok één of meerdere van mijn hennen zouden hebben ingeruild voor een maaltijd in een restaurant! Ja, want een kip kun je vast wel zo klaarmaken dat het net een eend lijkt. Natuurlijk doen ze dat bij Woo Ping niet, dat is een gerenommeerd restaurant.
Maar kip staat daar ook op het menu, dus een paar hennetjes inruilen voor een maaltijd zou zomaar kunnen, volgens mevrouw Katblad.

verontwaardigde LazaRus

Toevallig weet ik dat Pa en Ma Tok dat NOOIT zouden doen. Daarvoor houden zij veel te veel van ons.
Bovendien zijn zij ook lid van de Tok-familie, zij zijn immers Pa en Ma Tok. En je verkwanselt toch je familieleden niet voor een maaltje nasi?
Nee, mevrouw Katblad, u moet u schamen, dat u die gedachte zelfs maar door uw hoofd heeft laten spelen, laat staan deze op te schrijven als opmerking bij een serieus verhaal van de familie Tok.


U hebt wel tegen Ma Tok gezegd dat deze opmerking niet door u maar door iemand anders was geopperd, maar u hebt hem toch wel geplaatst bij het genoemde verhaaltje en daarmee hebt u getoond dat u zich er wel iets bij kunt voorstellen.
Het is een schande!
Uw excuses zien wij dan ook graag tegemoet.

Wilhelmina is overijverig

Maria:
De foto hierboven laat mij zien met drie van mijn vier kuikens van vorig jaar.

Wilhelmina als kuiken

Die foto heeft Ma Tok gekozen omdat ik iets ga vertellen over één van deze kuikens.
Het gaat over Wilhelmina, die bij mevrouw Wies woont.
Zij is geen kuiken meer, ze is net zo oud als Wiske en ze legt al een heel tijdje eitjes. En als je dat doet ben je eigenlijk volwassen. Ik vind het moeilijk om mijn Wiske als volwassen hen te zien, maar dat komt waarschijnlijk omdat zij nog steeds bij mij woont. Wiske is ook al aan de leg, maar omdat het winter is komen er nog niet zoveel eitjes.

Maria

Ik ben zelfs helemaal gestopt. Dat komt vanzelf weer op gang als de dagen langer worden en we dus meer daglicht krijgen. Maar volgens mevrouw Wies was Wilhelmina druk aan het eitjes leggen.
Totdat ze daar ineens mee ophield.
"Zeker ook een winterstop," dacht mevrouw Wies, en ze maakte zich er niet druk over.
Tot Wilhelmina telkens een hele poos verdwenen was.
Toen ging haar een licht op. Voordat het kouder werd buiten was zij Wilhelmina ook al een tijdje telkens kwijt.
Ze had haar toen achter de borderrol gevonden, zittend op een heleboel door haar gelegde

Wilhelmina

eitjes.
Mevrouw Wies ging zoeken in haar tuin en ja hoor, daar zat Wilhelmina, heel stil. En ze keek boos naar mevrouw Wies, toen die dichterbij haar kwam.
Toen mevrouw Wies haar van haar "nest" aftilde werd het kleine kipje woest.
Ze schreeuwde moord en brand en ze wilde haar verzorgster zelfs pikken.
En waar had ze op gezeten?
Op twaalf eitjes!
Die rare meid.
Net toen het wat kouder was geworden was zij begonnen met broeden. Nou ja, broeden is een groot woord.

Wilhelmina's "broedeieren"

Ze ging nu en dan een poosje op de eitjes zitten en dan ging ze er weer vanaf.
's Nachts sliep ze gewoon in het nachthok bij de anderen.
Dus van kuikens uit die eitjes zou niet veel gekomen zijn. Bovendien weten we niet of Jannes al oud genoeg is om zijn dametjes te treden, dus misschien waren de eitjes wel helemaal niet bevrucht.
Nu moet Wilhelmina in de gaten worden gehouden om te voorkomen dat ze weer zoiets gaat uithalen.

Eerst moet het maar eens lente worden, dan krijgt ze van mevrouw Wies vast wel een rustig hokje waar ze haar broedkunsten mag uitproberen.

Over lellen, oren en eieren

Keetje:
Mevrouw Katblad heeft een tijdje geleden een vraag gesteld aan Ma Tok en ik heb de eer om haar daarop antwoord te geven.

Wiske, zwart met witte oortjes

Het was een vraag over Wiske, die mijn ei-dochter is.
Maria is haar broedmoeder, maar het ei waar zij uit gekropen is was van mij.
Natuurlijk is Laza haar vader, want er is geen andere haan hier in de Tok-tuin.
De vraag van mevrouw Katblad was: "Hoe komt Wiske aan haar witte lellen?"
Die zou zij van mij of van Laza moeten hebben geërfd.
Voordat ik de vraag ga beantwoorden moet ik eerst een misverstand uit de weg ruimen. Wiske heeft geen witte lellen. Haar lelletjes, die bij haar snavel zitten, zijn gelukkig mooi rood, wat betekent dat zij goed gezond is.
Ik begrijp wel wat mevrouw Katblad bedoelt als zij het over "witte lellen" heeft, zij bedoelt

Wiske, met op de achtergrond haar ei-moeder Keetje

dan Wiske's oortjes.
Die zijn wit, dat klopt.
En die witte oortjes heeft zij van mij. Ik heb namelijk ook witte oren.
Die kunt u niet zien, die zitten onder mijn kuif.
En weet u wat zo grappig is? Hennen met witte oren leggen witte eieren.
Als de oren van een kip rood zijn zal zij bruine eieren leggen.
Dan weet u dat ook weer.
Ik persoonlijk vind die witte oortjes erg grappig staan bij Wiske, omdat zij verder zo mooi glanzend zwart is.
Wiske legt dus, net zoals alle kuifhoenders, witte eieren.
De Chabo's leggen eitjes, die niet spierwit zijn, maar ook niet bruin. Ze zijn een beetje crème van kleur. Yvonne en Yvette leggen grote spierwitte eieren. En Vera en Vita leggen grote bruine, de kleur van hun oren moet u nu kunnen raden.
Zo is er een hele verscheidenheid hier in de tuin. Ma Tok zegt dat zij het leuk vindt, al die verschillende eieren, grote en kleine, witte, crème en bruine.
Dat staat heel gezellig als ze bij elkaar op een schaal liggen.

Bent u tevreden met mijn antwoord, mevrouw Katblad? Zo niet, dan hoor ik het wel.

Daar is Vera

Vita:
U weet het vast nog wel, dat Vera kwijt was vorige week.
Vandaag zal ik u vertellen wat er was gebeurd met haar.

Vera

We waren gebleven bij het wachten op Ma Tok.
Toen zij de deur van ons huis wilde sluiten deed zij eerst wat zij altijd doet voordat ze ons opsluit. Ze ging ons tellen.
Dat doet zij met de zaklamp, die ze altijd bij zich heeft als ze in het donker door de tuin naar ons huis toeloopt. Ze beschijnt ons dan één voor één en tegelijk telt ze dan "Eén, twee, drie", tot ze bij veertien is, dan heeft ze iedereen gehad.
Maar deze keer kwam ze maar tot dertien.
Ze was verbaasd en ze telde nog een keer. Weer dertien.
"Wie mist er?" vroeg ze en ze keek goed naar ons allemaal. Daarvoor deed ze de lamp in het huis aan.

het raam in de grote schuur

"Vera is er niet," stelde ze vast. Ze ging in de legnesten kijken, net zoals ik al had gedaan.
Daar was ze natuurlijk niet.
Toen ging ze met haar zaklamp in de tuin zoeken.
Dat duurde een hele poos.
We hoorden haar telkens roepen, maar het was duidelijk dat ze Vera niet kon vinden.
Ze keek ook nog in de grote schuur, daar was Ma Tok die dag in geweest en ze dacht dat Vera misschien naar binnen was geglipt toen de deur even had open gestaan. Maar ook daar kon zij Vera niet vinden.
Nu is het in die grote schuur een enorme rommel, dus het is daar

snoepen met z'n allen

best moeilijk zoeken.
Na een hele poos kwam ze onze deur dicht doen.
Ze vertelde dat zij Vera nergens had kunnen vinden, en dat ze morgenochtend verder zou zoeken, als het licht was.
Wij gingen slapen, al was dat niet gemakkelijk.

De volgende morgen kwam Ma Tok al vroeg de tuin in.
Ze liet ons uit ons huis en toen zette ze de deur van de grote

Vera en Vita weer naast elkaar in de tuin

schuur wijd open.
Daarna ging ze ons allemaal lekkers geven in de tuin, in de buurt van de open schuurdeur. Wij stoven op het lekkers af, Laza riep luid dat er iets bijzonders te halen was en wij tokten ook allemaal keihard.
En toen?
Toen stond Vera ineens weer gewoon naast mij!
Ze viel aan op het snoep en daarna ging ze snel wat drinken uit de waterbak die buiten staat.
Waar ze geweest was wilde ze niet vertellen.
Later heeft ze het in mijn oor gefluisterd, maar omdat ik haar heb beloofd dit niet te verklappen zult u het nooit weten.
Maar dat is niet belangrijk.
Vera is weer terug! En samen zijn wij weer helemaal gelukkig.

Waar is Vera?

Vita:
Het is alweer een paar dagen geleden, maar ik ga nog trillen als ik er weer aan denk.

Vera en Vita

Het was de hele dag al een beetje stil om mij heen, maar ik had niet in de gaten hoe dat kwam. Telkens als ik ergens een hapje ging eten voelde ik een soort van leegte naast mij, of soms half achter mij.
Wat was dat toch?
Ik werd er een beetje onrustig van.
Pas toen het donker begon te worden begreep ik wat, of liever: WIE ik miste.
Vera was er niet!
Mijn beste vriendin was nergens te zien in de tuin.
Hoe kon dat nu toch gebeurd zijn? Zou Ma Tok haar hebben weggehaald? Om met haar naar de dokter te gaan, bij voorbeeld? Maar Vera was helemaal niet ziek, als ze zich niet lekker had gevoeld zou zij dat tegen mij, haar beste vriendin, toch wel

Vita loopt alleen door de Tok-tuin

verteld hebben.
En Ma Tok gaat niet voor de lol met één van ons naar de dierenarts, want het geld groeit nog steeds niet op haar rug.
Iedereen ging het huis al binnen, Laza riep dat het stoktijd was, dus ik ging ook naar binnen. Misschien zat Vera wel in een legnest, dacht ik.
Ik keek alle drie de nesten goed na, maar daar was ze ook niet.
Ik ging maar met de anderen op de stok zitten, maar ik voelde me helemaal niet prettig.
Ik zei tegen Laza dat Vera er niet was en dat ze ook niet in de tuin was geweest vandaag.
Hij begreep ook niet waar ze dan zou zijn, hij zei dat we maar even moesten wachten tot Ma Tok de deur kwam sluiten voor de nacht.
Zij zou dan toch ook wel zien dat Vera er niet was.

Nadine

Het voelde zo raar, dat mijn vriendin niet naast mij op de stok zat.
Gelukkig had Nadine in de gaten dat ik me een beetje ongelukkig voelde.
Zij kwam dicht tegen mij aan zitten. "Zo," zei ze, "nu heb je toch nog een bruin kipje naast je. Als je een beetje door je poten zakt lijkt het net of we ongeveer even groot zijn."
Dat was erg lief van Nadine.
Ik zakte zover mogelijk door mijn poten heen en Nadine deed haar best om zo groot mogelijk te zijn door haar poten zover mogelijk uit te rekken, maar ik bleef groter dan zij.
Toch hielp het wel dat iemand zich mijn lot aantrok.
Ik wilde niet in slaap vallen voordat Ma Tok was geweest om de deur te sluiten, dus ik hield mijn ogen stijf open. Laza bleef ook wakker, hij zou Ma Tok opmerkzaam maken op de afwezigheid van Vera, als zij dat zelf niet zou zien.
Gelukkig kwam ze op tijd, Ma Tok.
Wat er toen gebeurde hoort u de volgende keer, ik moet weer even bijkomen van mijn verhaal. Het is net alsof ik alles nog een keer beleef door het te vertellen.