Gevaar in de Tok-tuin?

Yvonne en Yvette:
Het regende dagen achter elkaar.
En omdat de Tok-tuin niet helemaal recht ligt, gaf dat steeds problemen.

Vera in de modder verderop in de tuin

Ma Tok moest telkens heel voorzichtig lopen als ze de deur van ons huis kwam open- of dichtdoen.
Want vlak voor ons huis is de tuin nu juist net een beetje lager dan een stukje verderop.
Dat is niet handig, maar daar is niets aan te doen.
Waarom dat niet handig is?
Dat zullen wij u even uitleggen. Water, ook regenwater, loopt altijd van hoog naar laag.
En dus komt er voor ons huis altijd een plas te staan.

het paadje vóór de deur was bedekt met een dikke laag modder
(veel dikker dan op deze foto te zien is)

Er is daar wel een soort van paadje van tegels, maar omdat er naast die tegels aarde ligt, wordt die plas geen heldere waterplas, waar we uit zouden kunnen drinken.
Dan zouden we stromend water bij ons huis hebben, dat zou wel heel chique zijn.
Maar dat is dus niet zo.
Nee, die regen neemt telkens wat van de aarde mee als hij naar ons huis toe komt. En water en aarde maakt modder. Op het paadje voor onze deur was het dus een enorme modderpoel geworden. En die modder was zo vreselijk glibberig, dat Ma Tok al een paar keer bijna onderuit ging toen ze naar ons huis kwam.

het tegelpaadje schoongemaakt

Ze kon zich nog net overeind houden, en zo kwam ze al glijdend en balancerend tot stilstand in onze deuropening. Het was best een grappig gezicht, wij schoten dan ook bijna allemaal in de lach.
Maar het was ook gevaarlijk. Want stel je voor dat Ma Tok zou vallen en wat breken, dan zou zij een hele poos niet voor ons kunnen zorgen.
Dat zou vreselijk zijn.
Wijzelf doen ook altijd heel voorzichtig als we daar lopen, we hebben al een paar keer iemand onderuit zien glijden.
Maar goed, Ma Tok vond het opeens genoeg en zij besloot iets

Vera komt het schone paadje uitproberen

aan de gevaarlijke situatie te doen.
Het was net even droog buiten, maar de modder was nog erg nat. Ma Tok haalde een grote schep uit de schuur en daarmee begon zij de modder weg te scheppen. Ze ging daarmee door totdat de stenen van het paadje weer duidelijk zichtbaar werden. De opgeschepte modder gooide zij met een boog zover mogelijk de tuin in. Wij begrepen onmiddellijk dat daar wel eens iets lekkers in zou kunnen zitten, dus renden we achter die modderscheppen aan.
En ja hoor: heerlijke vette wormen!

regenworm uit de modder op het paadje

Iedereen kreeg er minstens één te pakken.
Ondertussen werkte Ma Tok stug verder. Ze gooide water op het tegelpaadje en ging er toen met de grote bezem overheen.
Dat was het moment waarop wij zagen dat de tegels van het paadje rood waren en niet van dat saaie grijs, zoals de rest van de tegels in de tuin. Het begon er zelfs vrolijk uit te zien.
Ma Tok stond even naar het resultaat van haar werk te kijken. Wij zagen wel dat zij nog niet tevreden was.
De aarde grensde immers nog steeds aan de tegels van het paadje, wat betekende dat bij de

de stenen langs het paadje

eerstvolgende regenbui de modder weer gewoon over het pad zou stromen en dan zou zij weer opnieuw kunnen beginnen. Dat was niet de bedoeling. Ma Tok stond even te piekeren, ze liep wat heen en weer door de tuin en toen klaarde haar gezicht op.
Ze maakte een soort van klein geultje net naast de tegels en toen begon ze te slepen met heel grote stenen. Van die stenen maakte zij een soort van muurtje tussen de aarde en de tegels van het paadje.
Ze keek nog bedenkelijk, maar het was te proberen, zei ze.

Wij begrepen wel dat zij hoopte dat de modder door dat "muurtje" tegengehouden zou worden. En we snapten ook waarom Ma Tok daar niet zo zeker van was.
Er zaten namelijk allemaal gaten in die stenen. Maar ach, iets zou het vast wel schelen.

het stenen muurtje met de grote gaten: zou het wat tegenhouden?

En het zag er wel gezellig uit. Ons huis leek nu nog mooier, door dat rode paadje en dat stenen muurtje. We moeten nog afwachten of het een goede oplossing is voor het gladheidsprobleem, het staat in elk geval prachtig.