In memoriam: Vita

Ma Tok:
Vita kwam bij ons samen met haar beste vriendin Vera.
Zij waren door Pa en Ma Tok opgehaald bij de stichting "Red een legkip".

Vita toen ze net in de Tok-tuin was aangkekomen

Toen zij in de Tok-tuin aankwamen zagen zij er zielig uit, mager en met veel kale plekken.
Vera's kammetje was er half afgescheurd, de wond was behandeld door de mensen van "Red een legkip" en na een tijdje had zij alleen een wat korter kammetje dan Vita.
Vita was de sterkste en de moedigste van de twee, zij beschermde Vera als dat nodig was. Hun namen waren niet zomaar gekozen: Vera Vita betekent "het ware leven". En dat hebben ze allebei nog een poosje gehad hier in de tuin.
Ze waren gewend om altijd binnen te zitten in een grote schuur, met steeds het licht aan, zodat ze geen rust kregen, maar altijd maar eieren moesten leggen.
Ook hadden ze er nauwelijks ruimte om goed te zitten, zo vol was het

na 1 week komen er al nieuwe veerschachten groeien
op de kale plekken

daar.
Toen ze anderhalf jaar oud waren hadden ze hun beste legtijd gehad en zouden ze worden afgevoerd in een grote vrachtwagen om tot soep te worden verwerkt.
Gelukkig ontsprongen Vera en Vita deze dans omdat ze werden vrijgekocht door "Red een legkip".
En zo kwamen ze in de Tok-tuin terecht, waar ze volwaardige leden werden van de familie Tok. Ze beleefden samen heel wat avonturen, ze lachten zich naar om de grappen van de beide Geertruien en ze legden nog een hele poos prachtige grote bruine eieren.

Vera en Vita toen ze helemaal gezond waren geworden

Nadat Vera dit jaar ziek was geworden en niet meer te redden was is ze overleden.
Vita heeft haar nog een hele poos gezocht.
Gelukkig werd ze getroost door Geertui, die haar tweelingzus ook was kwijtgeraakt.
Vita en Geertrui verzonnen nog wat grappige dingen, totdat Vita het erg moeilijk leek te hebben met de rui.
Wel kwam ze nog elke morgen haar deel opeisen van het gele ei-krachtvoer, dat ze vreselijk lekker vond. Ze stond dan te wachten naast de ton, waar het spul in zat; als ik er een schepje uithaalde mocht ze uit dat schepje alvast een paar snaveltjes vol snoepen.



Vrijdagavond ontbrak Vita in het Tok-huis, toen ik de deur dicht kwam doen voor de nacht. Ik vond haar buiten achter de deur, waar ze ineengedoken op de grond zat.
Ik heb haar op de bodembedekking van het plateau gezet, waar ze lekker ging liggen.
Op de stok wilde ze niet, ik denk nu dat ze dat niet meer kon.
En zaterdagmorgen lag ze dood op de plek waar ik haar had neergelegd.
Ik heb haar begraven in de Tok-tuin, naast haar vriendin Vera, zodat ze altijd bij elkaar zullen blijven.

Rust zacht, lieve Vita, voor eeuwig in de Tok-tuin, waar je een goed leven hebt gehad.