LazaRus en zijn sporen (1)

Laza:

Zoals u misschien weet ben ik een haan van wat rijpere jaren.
Dat betekent in de eerste plaats dat ik wijs ben, veel wijzer dan de meeste hennen die ik onder mijn bestuur heb.

Laza met Martha (rechts) en Maria

Verder is het zo dat ik al heel wat heb meegemaakt in mijn leven. Eerst was ik bij een fokker, waar ik uit mijn ei ben gekropen.
Dat is al zo lang geleden dat ik niet meer weet hoe het daar was. Toen ik bijna volwassen was verhuisde ik naar Hoogendoorn, in Stolwijk.
En daar werd ik uitgezocht door Pa en Ma Tok, die mij en Maria en Martha meenamen naar de Tok-tuin.
Daar heeft mijn verdere leven zich afgespeeld.
Ik heb heel wat hennen en haantjes zien komen en gaan en ik ben de vader van een heleboel kuikens geworden hier.
Nu heb ik hier zelfs een zoontje rondlopen, Zorro heet hij.

Laza en zoontje Zorro

Hij lijkt op mij als twee druppels water, alleen is hij nog wat kleiner dan ik, zowel wat lichaam betreft als zijn kam en lellen.
En ook zijn sporen zijn nog maar nauwelijks aanwezig.
Je kunt beter zeggen "spoortjes". Mijn sporen daarentegen zijn erg lang geworden, zo lang zelfs, dat ik er last van begin te krijgen.
Ze groeien een beetje krom en als ik loop prikken ze regelmatig in mijn buik.
De hennen klagen ook dat ik hen pijn doe bij het treden.
Ma Tok had pas al gezien dat ik nu en dan moeilijk liep en ze

een normaal spoor van een haan ziet er zo uit

heeft mij een keer 's avonds van de stok geplukt om te kijken wat er aan de hand was.
Zij zag mijn (te) lange sporen en ze besloot daar wat aan te laten doen. En zo kwam het dat ik vanmorgen, toen de deur van ons huis open ging, niet naar buiten mocht, maar in een apart hokje werd gestopt, met voer en water, dat dan weer wel.
Ik was het daar natuurlijk absoluut niet mee eens.
Ik moet immers de orde bewaren onder mijn hennen, dat kan ik niet zomaar aan iemand anders overlaten. Nee, ook niet aan Zorro, al is hij honderdmaal een haan en ook nog mijn zoon.
Hij zou daar alleen maar overmoedig van worden. Straks wil hij mij nog van mijn plaats verdringen. Daar moet je toch niet aan denken!
Ik zei dit tegen Ma Tok, maar zij trok zich niets van mijn bezwaar aan, ze liet mij gewoon zitten in mijn krappe behuizing. Toen ik mij nogal boos flink liet horen zei ze: "Ja hoor, kraai maar lekker, dat lucht vast op."

Ma Tok: Volgende keer mag Laza verder vertellen over zijn sporen en wat daarmee gebeurde.