Annette: kuiken of hen?

Annette:

Ik heb u iets belangrijks te vertellen.
Ik ben namelijk een soort van volwassen geworden vandaag.

Annette's eerste eitje

Wat ik daarmee bedoel?
Kunt u het niet raden?
Ik heb mijn eerste eitje gelegd.
Toen ik het aan mama Desiree vertelde stond zij helemaal versteld. "Nu al?" riep ze uit. "Wat gaat de tijd toch snel. Het lijkt wel of de dagen steeds vlugger gaan naarmate je ouder wordt."
Ze prees mij uitbundig en toen we allemaal bij elkaar in de tuin aan het scharrelen waren vertelde zij het tegen iedereen.
Ik werd door alle hennen gefeliciteerd en Laza gaf mij een dikke vette knipoog. "Nu zijn er dus geen kuikens meer in de Tok-tuin," zei hij en ik voelde me echt groot.

Annette is leghen geworden

Nu hoor ik er helemaal bij, bij de volwassen hennen.
Mijn broertje Anne C vroeg aan mij of het pijn had gedaan, dat eitje leggen. Natuurlijk zei ik dat dat heel erg was meegevallen.
Ik vond het erg aardig van hem dat hij daaraan had gedacht, hij is een lieve jongen, al kraait hij de laatste tijd wel erg hard. Ik hoorde Ma Tok al zeggen dat zij bang was dat hij net zo hard en zoveel zou gaan kraaien als een kuifhoen. Die kraaien meer en luider dan een Chabo. En Anne C heeft natuurlijk wel een kwart kuifhoen in zich. Ik heb al tegen hem gezegd dat hij zich een beetje moet matigen, omdat hij anders niet kan blijven.
Dan wordt hij ook weggebracht, net zoals Julius ooit weg moest omdat hij veel te vaak en te hard kraaide.
En ik zou het best leuk vinden als mijn broedbroertje ook in de Tok-tuin kan blijven.
Ma Tok heeft mij ook geprezen om mijn mooie eitje. Het zag er perfect uit, zei zij. Een prachtige vorm en mooi van kleur. Hoe zij wist dat dat ei van mij was? Het was een erg klein eitje en hennen leggen naarmate zij ouder worden steeds grotere eieren. Niemand van de familie Tok legt meer zulke kleine eitjes, voor een Serama-eitje was het weer te groot, dus er was maar één conclusie mogelijk: het was een eitje van mij. En dat was ook zo, ze had helemaal gelijk.

Annette hoort vanaf nu bij de "grote kleintjes".

Omdat het winter is geworden zal ik waarschijnlijk niet elke dag een ei leggen, mama Desiree denkt dat dit voorlopig mijn eerste en laatste ei van het jaar zal zijn, maar dat komt in de lente wel goed, zei ze. Zij is oudste en de wijste hen, dus zij kan het weten.
En nu ga ik even flink wat eten, want je krijgt er wel honger van, hoor, van dat leggen.

Kakelstof voor de lange winteravonden

Maria:

Koud is het hè?
Wij zitten elke avond al vroeg in ons huis, niet alleen omdat het zo vroeg donker is tegenwoordig, maar ook voor de kou.

op stok in de tijd van Vera en Vita

We kruipen lekker dicht tegen elkaar aan op de stok en dan hebben wij het heerlijk warm. Vroeger kon je altijd lekker tegen Vera of Vita aan gaan zitten, dan was je verzekerd van een helemaal warme zijkant, omdat zij zo lekker groot waren.
Dat kan nu niet meer.
Maar echt erg is dat niet hoor, de anderen zijn ook goed om tegenaan te kruipen.
En bij erge kou laten wij ons dons over onze poten zakken, dan zitten we in een soort van dekbed, zou je kunnen zeggen.
Een kachel hebben wij niet in ons huis. Ma Tok heeft er vroeger wel eens over gedacht om een

lekker vroeg op stok en dan
steeds dichter tegen elkaar aankruipen

elektrische verwarming aan te brengen, maar zij hoorde van Hoogendoorn dat dat goed lijkt, maar het niet is. Dan zouden wij namelijk zo vanuit ons warme huis de koude buitenlucht in lopen en dat is juist gevaarlijk. Dan zouden wij grote kans lopen om kou te vatten en ziek te worden. Dus wij zitten gewoon in ons koude huis lekker tegen elkaar aan warm te wezen.
Wij zijn gehard, noemen ze dat. Eieren leggen wij nu helemaal niet meer, wij hebben al onze energie nu nodig om onszelf op
temperatuur te houden. We eten ook meer dan in de zomer, Ma Tok moet onze etensbak elke dag flink bijvullen, er gaan dan zeker vier grote scheppen in.

verwarmer voor drinkemmer

verwarmer voor drinkton

Ma Tok heeft ook onze drinkbakverwarmers weer tevoorschijn gehaald uit de schuur.
Die zijn nodig om te voorkomen dat ons drinkwater bevriest.
Dat zou erg zijn, want zonder water kunnen wij niet.
Omdat Yvonne en Yvette een aparte drinkbak in hun ren hebben waren er twee verwarmers nodig. (voor afbeeldingen: zie de foto's hierboven).
Gelukkig had Ma Tok er nog zoveel in haar voorraadkast liggen, zodat wij nu allemaal elke dag gewoon kunnen drinken.

elke week een dag vitamine door het drinkwater

We krijgen ook elke week een dag vitaminen door ons water, voor de weerstand.
En een extra grote schep eivoer.
We worden lekker verwend en dan is de kou helemaal niet zo erg.
Het is bovendien erg gezellig om zo vroeg op stok te gaan. We kunnen dan nog een poosje gezellig kletsen voordat we gaan slapen.
Laza vindt dat goed, hij doet er zelfs aan mee. Welke onderwerpen er dan aan de orde komen? Of het nog zal gaan sneeuwen deze winter, bij voorbeeld. Ik ben benieuwd, het zou best kunnen, het is al zo vroeg koud dit jaar.
En hoe lang het nog duurt voordat de lente komt en er weer iemand broeds zal gaan worden. En hoeveel kuikens er dan weer uit hun eitjes zullen kruipen. En of Anne C dan al groot genoeg zal zijn om papa te worden.
En wanneer Barbara en Babette eitjes zullen gaan leggen. En hoe klein die eitjes zullen zijn.

U ziet, wij hebben genoeg kakelstof voor nog een hele tijd van koude avonden.

Het Verre Oosten

Yvonne en Yvette:

Wij mogen u weer bijkakelen over de kippen in het verre oosten van het land, in de tuin van mevrouw Ali.

Dotje (links) en Zijtje broeden

U weet vast nog wel dat Dotje en Zijtje daar twee kuikens hadden uitgebroed dit voorjaar.
Zij zaten daarbij gezellig naast elkaar in het hok op hun broedeieren, die ze nu en dan ruilden.
Dat ging totaal zonder ruzie, heel bijzonder.

kip Austra

Het ene kuiken was een hen, een Australorp, die door mevrouw Ali Austra is genoemd.
Dat is om het een beetje overzichtelijk te houden.
Australorps zijn zwarte kippen, die goed zijn in het leggen van eieren.
Mevrouw Ali is blij met deze mooie en dus ook nuttige hen.

het naamloze haantje

Het andere kuiken bleek een haan te zijn van een tot nog toe onbekend ras.
Het is best mogelijk dat hij een mix van verschillende rassen is, net zoiets als bij ons Anne C dus.
Dit arme dier heeft nog geen naam ontvangen.

Dat vinden wij hier in de Tok-tuin eigenlijk een beetje een schande. Mevrouw Ali kan hem toch gewoon een mooie jongensnaam geven? Het kan toch niet zo zijn dat een rasloze haan ook nog naamloos door het leven moet gaan?
Wij verwachten dus binnen zeer

de beide kuikens bij mevrouw Ali

korte tijd te horen hoe deze jongen genoemd mag worden.
Er is ook iets bijzonders aan de hand met deze haan. Hij heeft nog geen enkele poging gedaan om te kraaien! En dat is erg slim van hem, want zodra hij dat wel gaat doen moet hij de tuin van mevrouw Ali verlaten, dit in verband met haar buren, die niet gediend zijn van hanengekraai. Wij vinden dat een rare reden, wie houdt er nu niet van het schitterende geluid van het kraaien van een haan? Dan moet je je toch eens na laten kijken.

                                                                           Maar zo staan de zaken daar nu eenmaal.

Kuif op stok in betere tijden

En dan is er ook nog iets droevigs gebeurd daar in de tuin van mevrouw Ali.
Kuif, die de oudste hen in het hok was, is overleden.
Zij was het enige kuifhoen dat nog in leven was daar.
Wat zij precies heeft gemankeerd weet niemand, ze lag op een morgen dood in het hok.
Wij nemen maar aan dat Kuif van ouderdom is gestorven.
Ze heeft best een bewogen leven gehad.
Toen de andere hennen, die samen met haar in het hok woonden, allemaal achter elkaar dood gingen bleef zij als enige over. Mevrouw Ali heeft toen voor haar gezelschap wat nieuwe kippen gehaald, het was zo zielig om helemaal alleen in het kippenhok te zitten. Daarna heeft Kuif ook nog de verhuizing naar het nieuwe hok meegemaakt en het uitkomen van de eieren, die door Dotje en Zijtje waren bebroed.
Ze heeft een mooi leven gehad daar in het verre oosten van het land.
En ze is bekend geworden doordat wij hier in de Tok-tuin over haar hebben verteld.
Vaarwel, mooie Kuif.

De mooiste tuin van de wereld (2)

Babette:

Barbara heeft de vorige keer verteld dat het enige andere bruine kipje naast ons was komen zitten. Ze stelde zich voor als Nadine en ze bleek een lief hennetje.

LazaRus, de baas in de Tok-tuin

Ze vertelde dat ze vreselijk blij was dat er nu weer wat meer bruin in de Tok-tuin was gekomen, er waren een poosje geleden twee heel grote bruine hennen geweest hier, maar die waren intussen allebei overleden en begraven.
En Nadine vond bruin de mooiste kleur voor een kip. Barbara en ik vinden dat ook, maar omdat wij zelf deze kleur hebben durfden wij dat niet zo goed te zeggen, dat zou opschepperig kunnen overkomen.
We merkten al snel dat het er hier allemaal erg informeel aan toe gaat.
We noemen elkaar gewoon bij de voornaam, zelfs de hanen mogen we LazaRus, of Laza, en Anne C noemen. Anne C is de hulphaan van Laza, hij is nog een jong beestje.
Laza is de baas van de hele familie Tok. Hij is heel aardig en hij heeft voor Barbara gedanst.
Voor mij niet, dat komt later misschien nog. Ik ben wat verlegener dan Barbara,

Barbara tussen haar nieuwe familie

zij durft veel meer dan ik.
Zo is zij ook al helemaal alleen op stap gegaan, zomaar tussen al die vreemde kippen in.
Dat durfde ik niet meteen, ik heb eerst nog een poosje in het huis gezeten, maar toen kwam Barbara mij halen omdat er iets heel erg lekkers buiten lag, waar wij ook van mee mochten snoepen.
Met haar samen durfde ik wel en de anderen deden helemaal niet lelijk tegen ons.

Annette

Ja, natuurlijk mochten wij pas als laatsten snoepen, maar dat is normaal.
Annette, een leuk jong hennetje, zei dat zij de laagste in de pikorde was geweest en dat wij dat nu waren, maar ze zou zich er niet op laten voorstaan dat zij eerder mocht eten dan wij, omdat wij zo netjes en bescheiden waren. Lief hè?
Er lopen ook twee grote witte hennen in een ren, die mogen niet los in de tuin lopen, omdat zij de kleintjes in hun kammetjes pikken. Die twee, Yvonne en Yvette heten ze, krijgen altijd het eerst hun lekkers en daarna wij, de losse kippen, zal ik maar zeggen.
Dat doet Ma Tok omdat ze het eigenlijk een beetje zielig vindt voor Yvonne en Yvette dat zij niet achter het snoep aan kunnen rennen, daarom geeft zij hen het eerst.

Barbara en ik zijn nu al helemaal ingeburgerd in de familie Tok en de Tok-tuin.
En we zijn heel blij dat wij hier mochten komen wonen.

De mooiste tuin van de wereld (1)

Barbara:

Het is hier fijn in deze tuin.
Wij, mijn vriendinnetje Babette en ik, hebben het goed getroffen.

de doos met Barbara en Babette erin in het Tok-huis

Toen wij bij Hoogendoorn uit ons hok werden gehaald waren wij nogal onzeker over onze toekomst, want je weet maar nooit, hè?
Gelukkig werden wij samen in een doos gezet, zodat we elkaar een beetje moed konden inspreken. En de man en de vrouw, die ons hadden uitgezocht, zagen er wel aardig uit. Ze hadden ook geen harde stemmen, dus wij schrokken ook niet telkens als ze wat tegen elkaar zeiden toen we in de auto zaten. Onze doos rook naar haan, best een vertrouwde geur, dat hielp ook mee.
We vonden het fijn dat we nog

Barbara ziet 2 hanen op de stok zitten

een poosje in onze veilige doos bleven zitten voordat Ma Tok, zoals ze bleek te heten, ons tussen de anderen op de stok zette. Zo konden we alvast wennen aan de geuren en de geluiden van de andere kippen om ons heen.
Die anderen zaten allemaal lekker te slapen toen wij ons plekje op de stok kregen.
Wij deden ook gauw onze ogen dicht, dan zou het snel ochtend worden en dan zouden we nieuwe dingen gaan beleven.
Ik keek eerst nog wel even stiekem om mij heen, want ik ben nogal nieuwsgierig van aard, moet u weten. Ik zag best veel

Nadine op stok als zij de 2 nieuwe bruine kipjes ontdekt

kippen zitten en, als ik het goed zag, ook twee hanen.
TWEE hanen!
Dat moest wel een bijzondere soort kippen zijn, hanen kunnen bijna nooit samen een toom kippen houden, dan gaan ze eigenlijk altijd vechten.
Ik werd steeds nieuwsgieriger, maar ook slaperiger en zo kwam het dat ik droomde van een fijne tuin met allemaal kippen en hanen erin en eten en drinken genoeg voor allemaal. En een prachtig groot huis voor al die kippen en hanen.
En laat dat nu precies zijn waar we terecht zijn gekomen!

Nadine, het enige nog overgebleven bruine Chabo-hennetje

Het is nu bijna zeker dat ik voorspellende dromen heb.
Het is namelijk al een keer eerder gebeurd dat een droom van mij precies uitkwam. Die betreffende droom vertel ik u later wel eens.
Nu nog even over hoe het was toen ik mijn ogen weer open deed.
Er zat een mooi bruin gespikkeld hennetje naar ons te kijken.
Even later kwam ze naast ons zitten en we stelden ons aan elkaar voor.
Toen bleek dat wij niet alleen een voornaam, maar ook een achternaam hadden gekregen! Wat een bofkippen waren wij!
Babette mag vertellen hoe het verder met ons ging in onze nieuwe omgeving.

Domweg gelukkig

LazaRus:

Ik ben helemaal gelukkig!
Begrijpt u hoe dat komt?
Het ligt tamelijk voor de hand, dacht ik zo.




















In de eerste plaats heb ik er twee mooie hennetjes bij gekregen van Pa en Ma Tok. Barbara en Babette heten ze. Op de foto links ziet u Barbara en rechts is Babette te bewonderen. Ze zijn niet alleen mooi, maar ook erg beleefd, ze spraken mij de eerste keer aan met "Meneer de Haan", moet je nagaan!
Die hebben een goed opvoeding genoten, dat is duidelijk.

Zorro

En verder is Zorro verhuisd om een eigen toompje kippen te gaan leiden en ik mag wel zeggen dat dat hoog tijd werd.
Hij was de laatste tijd een beetje, hoe zeg je dat, teveel aanwezig. Hij dacht dat hij net zoveel te zeggen had als ik.
Moet je toch meemaken! De brutaliteit!
Hij zal ongetwijfeld een prima haan zijn als hij zijn eigen dames heeft om te beschermen, maar hier werd hij een beetje teveel, zal ik maar zeggen.
Anne C is veel bescheidener, die vroeg aan mij of hij mijn hulphaan mocht worden nu ik wat meer op leeftijd ben gekomen.
Kijk, die weet zijn plaats.
Het lijkt mij best een goed idee, een hulpje erbij, ik ben inderdaad niet meer de jongste en de jaren gaan je niet in de koude veren zitten.

Anne C

Bovendien zijn er nu zoveel hennen in toom te houden, daar kan ik best een hulpje bij gebruiken.
Zolang hij maar weet dat ik de baas ben en blijf hier in de Tok-tuin. Ik denk dat Anne C wel zo bescheiden zal blijven.
Waarom?
Omdat hij niet echt een mooie haan is.
Hij is eerder grappig om te zien dan een fraai exemplaar van de Chabo-soort.
Hij heeft een soort van kuifje, maar dat zit niet helemaal recht op zijn kop; dat komt omdat hij ook een hanenkam heeft, die heeft ook ruimte nodig. En die kam zit ook niet recht op zijn bol, nee hij wijkt een beetje af naar de ene kant, de kant waar geen kuifje zit.
Hebt u hem al eens goed bekeken?

Anne C met kam en kuif

Ik moet iedere keer mijn snavel dichtknijpen als ik hem zie om niet te gaan lachen.
En hem uitlachen wil ik niet, daar is hij veel te aardig voor.
Ik denk dat hij prima op zijn plaats is hier in de Tok-tuin, hij kan een grote hulp worden voor mij.
En nu begrijpt u waarom ik zo gelukkig ben: alle problemen zijn in één dag opgelost.

De verrassing (2)

Anne C:

Toen ik een week geleden wakker werd was er iets heel bijzonders in de Tok-tuin.

Barbara

Er waren twee nieuwe kipjes bij de familie Tok gekomen.
En ik mag wel zeggen: twee heel aantrekkelijke dametjes.
Ze zijn lekker klein, dus eigenlijk precies geschikt voor mij.
Voor Laza zijn ze misschien wat aan de kleine kant, dus ik had gedacht dat ik die twee maar moest reserveren voor als ik wat ouder ben.
Maar Laza vond ze ook erg mooi, dus ik ben bang dat die kans mijn snavel voorbij gaat.
Laza heeft al voor één van de twee, Barbara heet ze, gedanst. Wel een beetje uitsloverig, maar het was een leuk gezicht.
Ik weet niet of Barbara er erg

Laza danst voor Barbara

van onder de indruk was, maar ze bleef wel de hele tijd vlak bij hem.
Dat was slim van haar, want zij en haar vriendinnetje Babette staan nu onderaan de pikorde hier. En dan is het handig om een beschermer te hebben, die toevallig ook nog eens de baas is van de familie Tok.
Nu er meer hennetjes zijn kunnen Laza en ik wel samen hier in de Tok-tuin blijven wonen.
Ma Tok zei dat we de kipjes best kunnen delen nu er genoeg zijn. Ik hoop dat Laza dat ook goed vindt, hij is tenslotte de baas,

Babette

ook over mij.
Ik heb voorzichtig tegen hem gezegd dat ik graag zijn hulphaan wil zijn, omdat hij al wat ouder is.
Gelukkig werd hij niet boos.
Hij zei dat hij dat wel een goed idee vond en dat we het maar samen moesten proberen.
Als het niet goed zou gaan konden we altijd nog zien.
"Eerst moeten we de winter nog door", zei hij, "als het lente wordt zul je wel merken dat je meer energie krijgt en ook meer zin om achter de wij... eh... hennetjes aan te gaan".
Dus nu zijn er in de Tok-tuin twee hanen en twaalf hennen, al kun je Yvonne en Yvette natuurlijk niet meetellen als het om de verdeling gaat. Wij hanen kunnen niet bij hen komen omdat ze in de ren zitten. Maar goed, ze horen er wel gewoon bij, natuurlijk, dus we zijn hier in de Tok-tuin nu met ons veertienen. Dat is een mooi aantal, zei Ma Tok, en zo is het.

De verrassing (1)

Nadine:

Toen wij op de ochtend na Zorro's vertrek wakker werden was er iets bijzonders aan de hand. Het leek wel of de stok korter was geworden.
Hoe kon dat nou? Was ik misschien nog niet goed wakker?

de doos van Zorro is teruggekomen en staat in het Tok-huis

Ik keek rond naar de anderen, die allemaal nog zaten te slapen. Er was nog iets: de doos, waarin Zorro was weggebracht, stond er niet meer.
Nu zult u denken: Natuurlijk was die doos weg, daar was Zorro toch mee verhuisd? Maar het vreemde was dat Ma Tok, toen ze de tuin weer in kwam na het wegbrengen van Zorro, de doos weer bij zich had. Ze zette hem in ons huis en daarna ging ze naar haar eigen huis.
En toen wij op stok gingen stond die doos er nog, dat wist ik heel zeker.
Het werd langzaam lichter en ik keek nog een keer goed naar de

de volle stok zoals Nadine die zag toen ze wakker werd

hennen en hanen op de stok naast mij.
De stok zat bijna helemaal vol. Hè, zag ik het nou goed of was er iets met mijn ogen aan de hand? Er leken wel twee bruine hennetjes te zitten, naast elkaar. Hoe kon dat nou? Ik was toch de enige bruine hen hier in de Tok-tuin?
Zou mijn wens de kloek van mijn gedachten zijn? Ik wilde immers zo graag dat er meer bruine hennetjes bij de familie Tok zouden horen?
Ik keek nog eens heel erg goed:

de 2 nieuwe kipjes tussen Odette en Pippa in

het was werkelijk zo, er zaten twee kleine bruine kipjes op de stok!
Ik ging voorzichtig van mijn plekje af om naast hen te gaan zitten. Ze schoven vol eerbied een stukje op voor mij. Ik was natuurlijk al veel langer hier dan zij, dus zij zouden nu de ondersten zijn in de pikorde. "Goeiemorgen", fluisterde ik, "wie zijn jullie en hoe komen jullie hier?"
"Wij komen van Hoogendoorn in Stolwijk", zei de ene, die prachtig gezoomde veren had. "We hebben net een naam gekregen van de vrouw, die ons hier heeft neergezet vannacht, ik heet

Barbara en Babette

Barbara, aangenaam".
"En ik ben Babette genoemd, ook aangenaam", zei het andere kipje. "Wij zijn Serama's".
Nou, manieren hadden ze in elk geval wel.
"Ik ben Nadine", zei ik "en wij hier zijn allemaal leden van de familie Tok.
De vrouw, waar je het over had, is Ma Tok, onze verzorgster.
Zij hoort ook bij de familie Tok, al is ze een mens en geen kip.
En jullie horen er nu ook bij, jullie heten dus eigenlijk Barbara en Babette Tok".
U begrijpt, dat vonden zij helemaal geweldig.

Zo hadden zij een voor- en een achternaam gekregen! En een hele familie erbij.

Zorro's reis (2)

Zorro:

Weet u het nog, waar ik was met mijn verhaal?
Ik had me laten vangen en in de doos zetten, omdat ik toch wel erg graag op reis wilde om mijn eigen harem te gaan stichten.

zo ongeveer zag de smalle weg eruit (deze foto is van internet)

Toen het deksel dicht was gevouwen zat ik eigenlijk best lekker. Minder koud dan in de tuin in elk geval.
Ik werd de auto in gedragen en toen volgde er een lange, lange reis. Dat het zo lang duurde voordat we op de plaats van bestemming waren kwam doordat Pa Tok een verkeerde afslag nam, waardoor we een heel stuk omreden, op een smal weggetje met aan elke kant heel veel water. Ma Tok vond dat helemaal niet prettig, dat hoorde ik aan haar stem.
Gelukkig zat ik veilig in mijn doos, mij kon niets gebeuren. Eindelijk hadden ze de goede weg weer gevonden en toen

dieren bij Hoogendoorn

waren we er zo.
Bij Hoogendoorn werd de doos met mij erin op de toonbank gezet en iemand opende het deksel om te zien hoe ik eruit zag. Tja, toen zag ik ineens het licht en daar moest ik natuurlijk naartoe, dus ik vloog meteen de doos uit, naar het raam toe.
Wat ik daar allemaal zag...
Ik geloofde mijn ogen niet, zoveel dieren!
De jongen, die mijn doos open had gedaan, kwam achter mij aan en hij pakte mij zonder pardon bij mijn vleugels en mijn poten, zodat ik geen kant meer op kon. Hij was heel wat sneller en handiger in het vangen van

nog meer dieren

 hanen dan Ma Tok, dus ik kreeg niet de kans om verder onderzoek te doen in de winkel waar we waren.
Hij vond mij een erg mooi haantje, zei hij, met een mooie kam.
Hij hield mij de hele tijd stevig vast, ik voelde wel dat ik niet hoefde te proberen er weer vandoor te gaan.
Ma Tok nam nog een foto van mij terwijl hij mij vast had en toen werd ik naar een andere ruimte gebracht waar ik een prikje zou krijgen en ontwormd zou worden.
Ik vond het allemaal best.
Omdat ik zo geprezen was om

de afscheidsfoto van Zorro

mijn schoonheid zou ik vast wel een paar leuke jonge hennetjes tot mijn beschikking krijgen.
Ik was helemaal gelukkig en erg nieuwsgierig naar waar ik verder terecht zou komen.
Ik had Ma Tok gevraagd om mijn moeder Pippa gerust te stellen, want zij maakte zich vast zorgen om mij, nu ik zo alleen de wijde wereld in was gegaan. Ma Tok beloofde dat zij dat zou doen zodra zij weer thuis was gekomen.
En toen namen we afscheid van elkaar, Ma Tok en ik.
Hè, ik had zin in de rest van mijn leven als mooie Chabo haan.
Het zou vast heel fijn worden.

Ma Tok: De volgende dag kregen wij bericht dat parmantige Zorro zich prima vermaakte en dat hij samen met 2 mooie Chabo hennetjes in een hok zat, zie de foto hieronder.

Zorro met 2 Chabo hennetjes in een hok
(met dank aan Hoogendoorn voor de foto)

En zo is er weer een lid van de familie Tok uitgevlogen. 
Wij wensen Zorro veel geluk in zijn verdere leven als familiehoofd.

Zorro's reis (1)

Zorro:

Ik mag van Ma Tok mijn verhaal vertellen over mijn reis naar Hoogendoorn.

nog op stok in het Tok-huis, v.l.n.r.: Zorro, Pippa en Laza

Het begon al goed.
Ma Tok deed de deur van ons huis voorzichtig open om ons naar buiten te laten.
Het was haar bedoeling om mij nog binnen in ons huis te pakken om mij in een doos te stoppen. Maar ik had helemaal geen zin om in een doos te zitten, hoeveel luchtgaatjes ze er ook in gemaakt had.
Dus zodra de deur van het Tok-huis op een kiertje werd geopend vloog ik naar buiten, langs de benen van Ma Tok.
Ze riep iets wat niet al te vriendelijk klonk, ik zal het hier niet herhalen, daar hebt u toch niets aan.

de doos voor Zorro's vervoer

Maar zij had alles al geregeld voor mijn vertrek, dus ze moest en zou mij vangen en me in die doos stoppen.
Ik snapte niet waarom ik niet gewoon bij haar op schoot mocht zitten in de auto, dat kon toch best? Ik houd helemaal niet van donkere dozen.
Ma Tok ging de schuur in en ze kwam er weer uit met haar vangnet. Toen voelde ik de bui pas werkelijk hangen en ik maakte dat ik onder de struik kwam. Daar kon ze mij niet vangen, niet met en niet zonder net. De takken van de struik hangen namelijk zo laag dat zij er niet onder past en het

links de struik waaronder Zorro wegkroop

net zou blijven steken om die takken.
Ze dacht dat ze slim was en ze strooide allerlei lekkers voor ons in de tuin. Maar daar trapte deze jongen niet in. Zolang Ma Tok daar stond met haar net bleef ik zitten onder de struik.
Maar toen gebeurde er iets raars. De struik begon hard te schudden en er klonk een eng geluid.
Ja, nu moest ik toch echt vluchten, dit was niet normaal, het leek wel of de struik mij aanviel. Dus ik rende er onderuit, de tuin in. En daar stond Ma Tok met haar net.
Ik kon haar net ontwijken en weer klonk er een raar woord.
Ze rende achter mij aan, maar ik kon lekker veel harder lopen dan zij, dus ze kon me niet te pakken krijgen. Even later had ze me toch bijna gevangen, ik voelde het net al over mij heen zakken, maar ik kon er nog net onderuit kruipen. Weer zo'n woord van Ma Tok. Gelukkig voor haar besloot ik dat ik er iets voor over moest hebben om mijn eigen harem te kunnen stichten, dus ik liet me toch maar door haar strikken.
"Hèhè, eindelijk", zei ze en ze zette me voorzichtig in de doos.

Ma Tok: de volgende keer vertelt Zorro verder over zijn reis naar Stolwijk.