De plaag (1)

Keetje:

Ma Tok heeft de kriebels.
En dat komt door ons, zegt ze. Nou ja, niet echt door ons, maar wel door ons huis.
Daar ziten ze namelijk weer, die nare beestjes.

bloedluis

Bloedluizen.
Toen Ma Tok ze ontdekte heeft ze meteen de zitstokken helemaal ingespoten met een wit opdrogend goedje, waar die vervelende kriebelaars van doodgaan.
En wij kregen allemaal een druppel in onze nek, ook al tegen het bijten van die piepkleine naarlingen. Maar dat heeft niet voldoende geholpen. Ma Tok heeft nu nieuw spul besteld om het hele huis mee in te spuiten.
De oude jerrycan was namelijk leeg na het behandelen van de zitstokken.
"Ma Tok heeft de kriebels", zei ik aan het begin van dit verhaaltje, en dat was niet alleen figuurlijk

de jerrycan met anti-luizen spul

bedoeld.
Telkens als zij bij ons in het Tok-huis is geweest gaat zij haar handen en armen snel afspoelen onder de kraan, omdat er dan luisjes op haar rondlopen.
Ma Tok heeft hier een enorme hekel aan en zij verdrinkt die beestjes zo snel mogelijk.
Om te voorkomen dat ze in haar haren komen doet zij tegenwoordig een doek om

haar hoofd.
Dat is geen gezicht, dat vindt zij zelf ook, maar ze heeft liever een raar hoofd als ze bij ons is dan een kriebelhoofd voor de rest van de dag.
Overdag zitten de luizen niet op ons, tenminste, de meesten niet. Zij zitten dan met een hele kolonie tussen de kieren van het hout en onderaan de zitstok.

bloedluizen verschuilen zich overdag

Ziet u ze zitten op de foto?
Vies gezicht, hè?
De rode zijn zo rood omdat zij ons bloed hebben gezogen in de nacht, van zichzelf zijn zij een beetje doorzichtig.
De bloedluizen, die graag gevogelte prikken, kunnen mensen ook wel prikken en ze lusten hun bloed ook wel, maar met dat mensenbloed kunnen zij zich niet voortplanten.

duiven, die een graantje komen meepikken in de Tok-tuin

Daarvoor hebben zij ons bloed nodig. Dus Ma Tok is niet bang voor een luizenplaag in haar eigen huis, maar ze heeft wel een hekel aan de jeukende bultjes die zij krijgt van het prikken van onze luizen.
Ik zeg nu "onze luizen", maar eigenlijk zijn ze helemaal niet van ons. Ze komen bij ons binnen met de duiven, die telkens bij ons komen dineren. Daarom vindt Ma Tok het ook niet zo fijn dat die vogels allemaal maar in ons huis komen. Het is dus niet zo dat zij de duiven geen graantjes gunt, maar ze wil graag dat de vogels hun luizen bij zich houden.

En alle losvliegende duiven behandelen is geen doen, dat zijn er veel te veel.
Bovendien laten zij zich niet pakken door haar, daarvoor zijn ze te snel.
Voor dit probleem moet nog naar een oplossing worden gezocht.
Heeft er iemand een idee?