LazaRus en zijn schaduw

LazaRus:

Ziet u mij hierboven stappen?
Ik loop in de zon, zodat u mijn schaduw ook kunt zien.
Dat doe ik met een bepaalde bedoeling.

Laza met zijn schaduw

Ik heb namelijk tegenwoordig ook een schaduw als er geen zon is. Hoe dat komt? Daar hebben ik en Pippa samen voor gezorgd. Knap van ons, hè?
U begrijpt er helemaal niets van?
Ik had u toch intelligenter ingeschat.
Maar goed, dan zal ik het maar gaan uitleggen.
U weet vast nog wel dat Pippa een eitje heeft uitgebroed, want dat is nog niet zo erg lang geleden.
Als u dat al bent vergeten moet u zich maar eens laten nakijken. Maar we gaan er nu even van uit dat u het zich nog herinnert.
Het kuiken, dat uit dat eitje kwam gekropen, was eerst bijna helemaal geel, maar toen het kleintje veertjes kreeg werd al snel duidelijk dat het geen wit, maar een grotendeels zwart kuiken ging worden.

Links Zora, rechts Pippa

Hoe groter ze werd, hoe donkerder haar veertjes.
We hadden het kleintje Zora genoemd, omdat Pippa dat een erg mooie, bijzondere naam vond en omdat de "Z" aan de beurt was.
Pippa heeft haar uiterste best gedaan om Zora tot een voorbeeldige kip op te voeden. Dat kostte erg veel moeite en iedereen hier in de Tok-tuin begrijpt inmiddels wel hoe dat kwam.
U ook al, of schat ik u nog steeds

het hele gezin, helemaal achteraan (onder de struiken) Laza,
vooraan Pippa, in het midden Zora

te hoog in?
Pippa en de kleine Zora kwamen al snel bij ons in het Tok-huis wonen, omdat Pippa het helemaal zat was in die kleine ren. En ze kon Zora daar natuurlijk niet alleen achterlaten. Ma Tok zette hen 's avonds samen bij ons in het huis op de stok. Dat gaf even wat trammelant, maar dat was maar van korte duur en nu zijn ze allebei helemaal opgenomen in mijn toom.
Zora zat al snel niet meer naast haar moeder onder haar vleugel op de stok, nee, ze kwam bij mij zitten. Ze bleek meer een vaders- dan een moederskuiken. Tegenwoordig slaapt ze vaak op

Zorro

de bodem van het plateau, aan mijn voeten zogezegd.
Dat geeft mij een heel speciaal gevoel, alsof ze helemaal bij mij hoort.
En nu moet u toch echt een licht opgaan.
Niet?
Dan zal ik u uit de droom helpen. Zora heeft nog geen enkele poging gedaan om te kraaien, maar zowel haar kam en lellen als haar staart laten duidelijk zien dat zij geen Zora is, maar een Zorro.
Ik heb geen dochter, maar een ZOON!
En hij lijkt sprekend op mij!
En omdat hij mij bijna constant volgt heb ik altijd een schaduw, ook als de zon niet schijnt.



Ma Tok: Precies vandaag begon de kleine Zorro met zijn eerste kraai-oefeningen. Vooralsnog lijkt het meer op een schorre hoest dan op hanengekraai, maar met wat zangles van zijn vader zal dat ongetwijfeld snel beter worden.