Kleur, maat en kou

Nadine:

Het begint al te wennen, om met drie bruine hennen te zijn in de Tok-tuin.
Als ik rondkijk en ik zie Barbara en Babette scharrelen word ik nog wel blij en warm van binnen, dus helemaal gewoon is het nog niet, maar ik kijk niet meer telkens verbaasd als ik één van hen tegenkom.

Maria (links) en Babette

Wij bruintjes trekken best veel op met elkaar.
Het is niet zo dat we de anderen negeren, maar we zoeken elkaar nu en dan gewoon op.
Waarom dat is weet ik niet en Barbara en Babette weten het ook niet, ik heb het aan hen gevraagd.
Zij zaten bij Hoogendoorn met zwart-witte hennetjes in een hok, dus zij waren ook gewend aan andere kleuren kippen.
Vreemd, met Vera en Vita ging ik niet zo vaak samen op pad in de tuin. Ik denk dat dat komt omdat zij zo groot waren.
Daaraan kun je zien dat grootte

Barbara

belangrijker is dan kleur.
Barbara en Babette zijn officieel een kleiner ras dan ik, Serama's zijn kleiner dan Chabo's, maar in de praktijk zie ik niet echt veel verschil. Zij zijn dan ook tamelijk groot voor hun soort, Ma Tok heeft speciaal de grootste Serama's uitgezocht, omdat zij dacht dat die beter tegen de kou zouden kunnen. En Barbara en Babette kunnen er net zo goed tegen als wij, Chabo's. Ze hebben helemaal geen last gehad van de paar nachten vorst, die we gehad hebben.

Verder is het maar weer een slappe winter, vindt u ook niet?
Geen sneeuw of ijs te zien.
En ik heb gehoord dat dat er de komende dagen ook nog niet in zit. Mij lijkt het wel eens leuk, een zogenaamde "strenge winter", ik heb dat nog nooit meegemaakt.
Ik heb wel van Desiree gehoord dat

paadje in de sneeuw

Ma Tok dan allerlei dingen gaat doen in de tuin, zoals sneeuwvrije paadjes voor ons maken, zodat we geen erg koude voeten krijgen als we gaan scharrelen.
Wij kunnen dan natuurlijk ook gewoon binnen blijven, maar even een frisse snavel halen is altijd erg lekker.
Ik weet niet hoe u denkt over de hele dag binnen zitten, maar ik vind dat drie keer niks.
Je wordt er zo suf van en 's nachts kun je niet lekker slapen.
Maar voorlopig hebben we dus nog geen last van de kou hier in de Tok-tuin.

Jammer hoor, ik zou best eens sneeuw willen zien.

Hanen onder elkaar

Anne C:

Ik ga het alweer hebben over Yvonne en Yvette, en dan vooral over Yvonne.

Yvonne met kale plekken, Yvette niet

Zij was degene, die zoveel veren verloor.
Ik kan u nu meedelen dat het eten van kattenvoer haar veel goed heeft gedaan. Op de kale plekken zitten nu allemaal nieuwe pennen, waar later de pluimen van de veren uit gaan komen.
Het ziet er niet uit, als u het mij vraagt, maar het is wel een heel goed teken, die witte stekels uit haar vel. Ze ziet er weer bijna net zo uit als toen ze hier in de Tok-tuin kwam wonen.
Ma Tok zei al dat het net leek

nieuwe veerpennen bij Yvonne

alsof zij niet goed voor Yvonne had gezorgd, omdat ze er weer zo slecht uitzag, maar ze weet natuurlijk best dat dat niet waar is. Yvonne heeft gewoon een rare tijd uitgekozen om in de rui te gaan.
Ik moet elke keer lachen als ik haar zie lopen met haar rare uitsteeksels.
Yvonne kan het niets schelen als ik haar uitlach, zij zegt dat ze ook vaak moet lachen om mijn scheve kam en mijn rare halve kuifje en dat vind ik ook prima.
Ik heb geen last van mijn scheve kam en kuif, die zie ikzelf toch niet.
En ik voel me helemaal gezond

Laza met Maria en Wiske

en ik heb het fijn naar mijn zin als hulphaan van LazaRus.
Wij kunnen het goed vinden met elkaar en de hennen zijn ook helemaal aan mij gewend als Laza's schaduw.
Ik voel me nu een soort onderkoning en ik moet zeggen: dat voelt best goed.
Niet dat ik me hoog boven de hennen verheven voel, dat is helemaal niet mijn aard, maar ik mag Laza helpen om de orde een beetje te bewaren onder de kippen. En dat is soms echt nodig, want zij kunnen er een behoorlijke puinzooi van maken, om het maar eens op z'n

orde handhaven onder de hennen

Hollands te zeggen.
Hoe dan, vraagt u?
Wel, in de eerste plaats kakelen ze altijd allemaal tegelijk en door elkaar heen, zodat niemand ook maar iets kan verstaan.
Als zij het over onbelangrijke dingen hebben is dat niet erg, maar als er iets beslist moet worden wil je toch wel één mening tegelijk horen.
En verder willen ze wel of juist niet naast een bepaalde andere hen zitten op de stok als het avond is geworden. Dan moet er ook wel eens worden ingegrepen, anders blijft het een gevlieg heen en weer tot je er duizelig van wordt. Maar verder is het een aardig stelletje kipjes, wij hebben het goed, wat dat betreft, Laza en ik.

Binnen of buiten?

Odette:

Ma Tok is een beetje bezorgd.
Zij is bang dat wij ook vogelgriep krijgen.
Ze heeft met Pa Tok overlegd of zij ons nog wel buiten zal laten lopen nu de besmetting zo dicht bij is gekomen, nu zelfs in Zoeterwoude.

Laza, op de achtergrond Maria

Ze heeft ook aan ons gevraagd wat wij willen. Wij hebben hierover een vergadering gehad met, natuurlijk, Laza aan het hoofd.
We zaten met ons allen binnen op maandag, het was nog vroeg, toen Laza begon met te vragen wie er bang was voor vogelgriep.
Babette en Barbara kakelden allebei dat zij het best een eng idee vonden, dat zij er zo dicht bij waren geweest. Als Ma Tok hen niet had uitgekozen bij Hoogendoorn hadden ze daar vorige week misschien nog gezeten en dan....
Je moet er toch niet aan denken!
Zij voelen zich nu gered door Ma Tok, en terecht.
Laza antwoordde dat hij dat niet bedoelde, al begreep hij de twee Serama's wel.
Nee, hij bedoelde of er iemand bang was om hier in de Tok-tuin die vreselijke ziekte te krijgen.
Desiree zei dat zij het voor zichzelf niet zo vreselijk zou vinden, ze was toch al oud en je moest toch ergens aan dood gaan. Maar voor de jonge hennetjes en Anne C zou zij het wel naar vinden.

Geertrui, op de achtergrond Babette

Laza vroeg of er nog iemand anders iets te kakelen had, want na Desiree's woorden bleef het stil.
Toen vroeg Geertrui of het erg veel uit zou maken als we binnen zouden blijven. Als het virus eenmaal in de Tok-tuin zou zijn gekomen zou het toch zijn weg wel naar binnen vinden.
"Hoe dan?" vroeg Nadine.
"Denk maar eens aan de schoenen van Ma Tok, als zij ons eten komt brengen", antwoordde Geertrui, "dan komt zij met haar in de tuin besmette zolen ons huis binnen en dan is het ook in het Tok-huis aangekomen en dan kunnen wij er allemaal ziek van worden."

lekker buiten scharrelen, ondanks het gevaar

Hierop werd het pas echt doodstil.
"Tja, daar zeg je zo wat", zei Laza, "dat heb je heel slim bedacht, Geertrui.
Nou, als het dan toch niet uitmaakt, zullen we dan maar tegen Ma Tok zeggen dat we gewoon lekker naar buiten willen?"
Iedereen was het hiermee eens en zo vertelde Laza vanmorgen tegen Ma Tok dat we hadden besloten om het er maar op te wagen.
Ma Tok was blij met onze beslissing en ze liet ons fijn de tuin in.
"Hoe lekkerder jullie je voelen, hoe gezonder jullie zijn en hoe groter je weerstand is", zei ze en zo komt het dat wij, ondanks alles, nu toch lekker buiten rondscharrelen.

Afschuwelijk nieuws

LazaRus:

Hebt u het al gehoord, dat vreselijke nieuws?
Die enge ziekte, vogelgriep, is geconstateerd bij Hoogendoorn in Stolwijk.

Dat is de plaats waar wij allemaal vandaan komen.
Wij voelen ons allemaal nog best een beetje met hen verbonden, vooral omdat Pa en Ma Tok daar nog steeds naartoe gaan om voor ons voer en lekkers te halen.

foto van Internet

Al het pluimvee is eergisteren "preventief geruimd", zoals dat zo mooi genoemd wordt. Maar het betekent dus gewoon dat alle kippen, eenden, kalkoenen, zangvogeltjes en andere dieren met veren dood zijn gemaakt.
Ma Tok was helemaal van streek door het bericht en wij hier in de Tok-tuin ook. We leven mee met de mensen van Hoogendoorn, die altijd zo goed voor hun dieren zorgen. Zo zie je maar dat dat ook geen garantie is om aan die ziekte te ontsnappen.

Zorro

Wij hopen dat Zorro al een nieuw plekje had gevonden voordat dit bekend werd, anders.... ik moet er niet aan denken, anders is hij ook "geruimd".
We zullen er maar van uitgaan dat hij al verkocht was, hij was zo'n prachtige haan, die zal niet lang hebben hoeven wachten op een koper.

Mijn verhaal van vandaag is wat korter (en een dag later) dan u van mij gewend bent, maar dat komt omdat wij hier allemaal even genoeg hebben aan onszelf. Ik denk dat u dat wel kunt begrijpen.

Wij van de familie Tok wensen alle medewerkers van Hoogendoorn van harte sterkte in deze moeilijke tijd.

Een kuiken in het mensenhuis

Anne C:

De laatste tijd is het een beetje druk in het mensenhuis.
Niet dat wij daar veel van merken, maar Ma Tok loopt nu en dan gehaast door de tuin om ons ons eten te geven en de poepjes op te ruimen.

Anne C (achter) en Annette als kleine kuikens

Begrijp me niet verkeerd, we krijgen gewoon alles wat we nodig hebben, maar ik merk toch dat Ma Tok op die dagen met haar hoofd ergens anders is.
Ik heb gehoord van Desiree dat er een mensenkuiken in het mensenhuis is op die dagen.
Wij hebben hem ook al gezien, Ma Tok liet hem voor het raam naar ons kijken. Hij zwaaide zelfs naar ons. Het is nog best een klein kuiken, voor een mens dan, voor een haan zou hij een reus zijn. Wij weten niet waarom dat kuiken nu en dan een dagje bij Pa en Ma Tok is, maar het is wel grappig om Ma Tok als een kloek te werk te zien gaan.

Desiree met haar broedkuikens Anne C en Annette

Ze lijkt dan wel op Desiree, onze broedmoeder, die was ook altijd zo aan het zorgen voor ons, voor Annette en mij.
Desiree vertelde dat Ma Tok niet

de moeder is van het kuiken, maar op de dagen die hij er is is zij een soort van broedmoeder voor hem.
Eigenlijk is zij zijn oma, de moeder van zijn vader, maar dat is mij te ingewikkeld, ik houd het er maar op dat zij als een kloek voor hem zorgt.
Dat kuiken zal niets te kort komen, dat weet ik zeker!

Yvonne en Yvette zijn nog steeds veren aan het rondstrooien in

kattenvoer uit blik tussen het eivoer voor Yvonne en Yvette

hun ren.
Ma Tok had aan Hoogendoorn gevraagd wat dit te betekenen had en daar zeiden ze dat het een late rui was.
De witte meiden krijgen nu, niet lachen hoor, kattenvoer uit blik te eten.
Dat is héél goed voor hun veren omdat er extra eiwit in zit. Natuurlijk krijgen ze daarnaast ook nog eivoer en meelwormpjes, en vitamines, zodat er nu echt alles aan gedaan wordt om Yvonne en Yvette snel weer nieuwe veren te geven, zodat ze goed beschermd zijn tegen de kou.
Ma Tok heeft, bij het foto's

Yvonne met haar kale plekken en zielige staartrestje

maken, ontdekt dat vooral Yvonne in de rui is.
Haar staart is, op één veer na, verdwenen en er zitten kale plekken op haar rug en nek. Yvette ziet er eigenlijk nog best goed uit. Ma Tok hoopt dat Yvonne goed van het kattenvoer eet, zodat ze weer snel helemaal mooi zal zijn.
Gelukkig is het nog niet keihard aan het vriezen, dus een beetje minder veren kan wel even.
Ma Tok is dus nog niet aan het breien geslagen.
Eigenlijk vind ik dat jammer, ik zou die twee grote meiden best wel eens willen zien met zo'n gekleurd truitje aan. Maar het is waar wat Ma Tok altijd zegt: "Er gaat niets boven je eigen veren om je goed warm te houden." En daar houd ik mij aan.

Babette's overpeinzingen

Babette:

Wij wonen nu alweer een heel poosje hier in de Tok-tuin en ik kan u meedelen dat het ons hier erg bevalt.

Barbara

Nee, dat ons is geen majesteitsmeervoud, ik heb het over Barbara en mijzelf.
Barbara is het helemaal met mij eens dat wij een heerlijk plekje hebben gekregen om ons verdere leven te leven. De hanen zijn vriendelijk en de hennen zijn erg aardig. En we hebben een prachtig huis en een grote tuin om de hele dag in te scharrelen. Wat wil een kip nog meer?
Wij hebben intussen gemerkt dat er verschil zit in de dagen hier. Op zaterdag, zondag en maandag slapen wij uit, dan worden we pas om twaalf uur door Ma Tok uit ons huis gelaten. De andere dagen gebeurt dat om tien uur.

Babette bij andere Tok-hennen en -hanen.

Het is niet zo dat wij dat precies weten, hoe laat het is bedoel ik, maar dat hoorden we van de anderen. Het schijnt iets met een buurvrouw te maken te hebben. Ons zal dat worm wezen, wij zitten binnen net zo lekker als buiten, vooral nu het winter is. En dan is er nog een verschil. Alle dagen van de week worden wij goed verzorgd en krijgen we alles wat we nodig hebben, maar op zondag krijgen we extra lekkers. Dat extra bestaat uit vlokreeftjes of meelwormen.
Wij vinden dat prima, die dingen zijn vreselijk lekker!

losse veren van Yvonne en Yvette

U bent waarschijnlijk ook nieuwsgierig naar de beide witte grote hennen in hun ren.
Ik kan u vertellen dat het loslaten van hun veren doorgaat.
De sneeuwbui, die Laza dacht te zien, is nu een heuse piste geworden. Dus als er nog ski-liefhebbers zijn onder u: hier kunt u terecht.
Dat laatste is een grapje, maar dat had u vast al begrepen.
Op veren kun je niet skiën.
Ma Tok staat voor een raadsel.
Ze heeft Hoogendoorn al om raad gevraagd, want ze wil graag alles doen wat goed is voor haar dieren.
Omdat Ma Tok even dacht dat

Yvonne en Yvette tussen hun veren

Yvonne en Yvette zich verveelden in hun ren en daarom elkaars veren en die van henzelf gingen uittrekken heeft zij de meiden gierststengels gegeven, zodat ze wat te doen hebben.
Wij kregen toen natuurlijk ook een paar van die lollige dingen. We gingen er om de beurt mee door de tuin rennen, de anderen moesten proberen de sliert af te pakken en er dan weer mee verder te hollen.
Dat was erg grappig.
Toen we moe waren hebben we alle gierst-zaadjes eerlijk gedeeld. Heerlijk!
Ma Tok denkt nu niet meer dat verveling de oorzaak is van het witte verenkleed in de ren van Yvonne en Yvette, omdat er veel te veel tegelijk loskomen, maar het gierstfeest hebben we toch maar mooi meegemaakt.

Een zeer plaatselijke sneeuwbui

Laza:

Ik weet niet wat er nu weer aan de hand is in mijn Tok-tuin.

de plaatselijke "sneeuw"

Pippa ziet er weer helemaal goed uit en we zijn nu met ons allen aan de vitamines door ons drinkwater.
Maar toen ik vanochtend de tuin in kwam leek het net alsof het had gesneeuwd.
Het gekke was dat het wel een héél plaatselijke bui was geweest. De sneeuw lag namelijk alleen maar in het hok en de ren van Yvonne en Yvette.
Ik ging naar hen toe om de zaak eens wat nader te bestuderen. Toen zag ik dat het helemaal geen sneeuw was wat er in het hok en de ren lag, het waren witte veren. Veren van Yvonne en Yvette. Ik begreep er niets van.

Yvonne en Yvette

Het was nu toch geen tijd om te gaan ruien? Daarvoor is het veel te koud buiten, en binnen ook trouwens.
Ik vroeg de beide witte dames hoe het kwam dat er plotseling zoveel van hun veren op de grond lagen in plaats van op hun lijf vast te zitten. Zij antwoordden dat ze er ook niets van begrepen.
De veren hadden gewoon plotseling losgelaten en toen waren ze niet meer te houden geweest, ze vielen zomaar op de grond.
"Gelukkig hebben we nog veren genoeg over," zei Yvonne, "we voelen geen verschil met gisteren, eigenlijk." "Nee," zei ik, "ik zie ook nog geen verandering, maar het moet niet zo doorgaan, anders vatten jullie nog kou."
De meiden namen het nogal kalm op, ze leken zich geen zorgen te

kippentruitjes (foto Metro)

maken.
Toen Ma Tok de tuin in kwam ging ze ook al direct naar het hok van Yvonne en Yvette toe.
Ze keek in hun nachthok, waar ze een ei zonder schaal vond en nog meer veren. "Wat is hier aan de hand?" vroeg ze. Niemand van ons gaf antwoord, want wij wisten het ook niet.
"Het is maar goed dat jullie vitamines krijgen, dat kan nooit kwaad, ik hoop dat dat wat helpt, anders moet ik nog truien voor jullie gaan breien. Ik heb een

meelwormpjes

paar patroontjes gezien op het internet en wol heb ik ook nog wel, maar ik heb liever dat jullie jezelf goed warm kunnen houden met je eigen veren, dat is het beste voor een kip."
Zo sprekend liep Ma Tok de tuin verder in.
Ze keek goed of er in ons huis ook losse veren lagen, maar dat was niet zo. Het probleem leek zich te beperken tot de grote witte hennen.
Ma Tok gaf ons allemaal wat extra eivoer en we kregen ook nog wat gedroogde meelwormen, allemaal goed voor de veer-vorming.
Nou, wat mij betreft mag die remedie nog wel even doorgaan, wat zijn die dingen toch smakelijk!
Maar voor mijn witte hennen hoop ik dat hun "rui" snel over is, het is tenslotte winter, al vriest het niet op het ogenblik.
En die truitjes, zegt u nou zelf, dat is toch geen gezicht!

Persoonsverwisseling

Annette:

Ma Tok is druk met de behandeling van Pippa.

Pippa

Elke avond, als we net op de stok zitten allemaal, komt Ma Tok met haar druppeltjes en dan plukt zij Pippa van de stok.
Maar gisteren gebeurde er iets vreemds: Ma Tok pakte niet Pippa, maar mij!
Toen ze me op haar schoot zette keek ik haar vragend aan. Ik begreep niet waarom ze MIJ had gepakt. Ik was toch niet ziek? Mijn ogen zijn allebei helemaal helder en schoon.
"Zo Pip," zei ze tegen mij en ze wilde de druppeltjes al pakken. Maar dat ging ik niet laten gebeuren! Ik riep verontwaardigd dat ik niet Pippa,

Pippa en (achter haar) Annette

maar Annette heette.
Toen zag ze haar vergissing. "Inderdaad,"zei ze, "jij bent Pippa helemaal niet. Jullie lijken ook zó op elkaar nu jij groot geworden bent." En ze zette mij weer terug op de stok.
Pippa had zich wijselijk omgedraaid, ze zat met haar achterste naar Ma Tok toe, want ze vindt dat druppelen helemaal niet fijn. Maar Ma Tok zag haar natuurlijk toch zitten en toen werd ze gepakt en behandeld.
Ze zat keurig stil, omdat Ma Tok de eerste keer tegen haar had

Anne C

gezegd dat het dan het snelste voorbij zou zijn.
Haar oogje begint er al weer goed uit te zien, eigenlijk zie je er niets raars meer aan, maar Ma Tok maakt alle druppeltjes op, dan weet ze zeker dat de behandeling niet te kort is geweest.
Pippa werd naast mij neergezet en we kakelden nog even samen over die rare vergissing van Ma Tok. Anne C, die aan mijn andere kant zat, zei dat hij zich ook al een keer had vergist. Hij wilde mij een lekker hapje aanwijzen en toen had hij dat aan Pippa gegeven. Pippa lachte en zei tegen mij dat het volgende hapje voor mij zou zijn, dat was eerlijk. Ja, Pippa is een goeie hen.
Ik hoop dat zij weer snel helemaal beter is. Ma Tok

Yvonne en Yvette

vertelde ons dat Yvonne en Yvette zo bang waren geweest dat Pippa die erge ziekte had, ik durf het bijna niet uit te spreken: vogelgriep.
Gelukkig is dat niet zo, want daar word je niet meer beter van, daaraan ga je dood. En het is ook nog erg besmettelijk. Snot is ook wel besmettelijk, maar als wij allemaal een goede weerstand hebben kunnen wij dat aan, dan worden we er niet echt ziek van. Pippa was kennelijk even niet helemaal gezond toen ze het kreeg, misschien net even een koutje gepakt, op de tocht gezeten of zoiets.
Dus nu krijgt ze een beetje hulp van Ma Tok en haar druppels van Hoogendoorn om weer helemaal kerngezond te worden.
Als de druppeltjes op zijn krijgt ze (en wij allemaal ook) een hele week lang elke dag vitamientjes door het drinkwater, dan zijn we daarna weer helemaal boven Jan.

Ziekte

Yvonne en Yvette:

Pippa's zieke oogje

Wij hadden grote zorgen om het oogje van Pippa.
Eigenlijk niet zozeer om haar oog, maar om wat het kon betekenen. We hadden namelijk gehoord dat er ergens in het land weer vogelgriep was geconstateerd en dat er heel veel vogels waren dood gemaakt.
Het ging dan wel vooral om watervogels, maar wij zijn ook vogels en wij kunnen die enge ziekte ook krijgen.
En toen Pippa langskwam met haar dichte oogje dachten wij allebei hetzelfde, al durfden we het eerst niet tegen elkaar te zeggen. Maar na een tijdje

Yvonne en Yvette zijn bezorgd

bezorgd naar elkaar gekeken te hebben kwam het hoge woord er toch uit en we bespraken onze angst openlijk met elkaar.
Zou Pippa vogelgriep hebben?
Of was het iets onschuldigs?
Zij had nu wel tegen ons gezegd dat het beginnende snot was, maar was dat ook zo? En kon dat door het kijken naar een paar foto's vastgesteld worden?
Pippa wordt nu behandeld door Ma Tok, dat is wel een fijn idee, maar wij zijn er toch nog steeds niet helemaal gerust op.
Stel je voor dat de hele familie Tok ziek zou worden.
En, nog erger, dat we hier in de tuin allemaal dood gemaakt

grote kippenschuur (foto internet)

zouden worden.
Toen Ma Tok ons vroeg waarom wij zo bezorgd keken hebben wij haar verteld waar wij bang voor waren. Ma Tok keek ernstig toen ze zei dat er inderdaad een heleboel vogels waren dood gemaakt, maar ze vertelde ook dat dat alleen maar ging om vogels in grote schuren, zoals die waar wij vroeger in hadden gewoond. "Dat dood maken gebeurt niet bij ons hier in de Tok-tuin", zei Ma Tok. "En als iemand het zou proberen zou ik er persoonlijk voor zorgen dat het niet doorgaat, zowaar als mijn naam Ma Tok is!" Dat stelde ons enigszins gerust, als Ma Tok tegen je is heb je niet veel kans om door te voeren wat je wilt, dat hebben wij allang begrepen. Zij is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken als het om haar geliefde dieren gaat. Verder is ze een enorme softie, maar als het echt nodig is staat zij haar haantje!

Pippa's oog

Pippa:

Pippa met haar halfdichte oog

Ik heb last van mijn oog.
Ma Tok wilde er gisterenavond al naar kijken, maar toen was het niet licht genoeg, vond zij.
Zelfs met de lamp aan vond ze het nog te donker.
Dus vanmorgen, toen het licht geworden was, tilde ze mij op en ging ze mijn oog bekijken.
Ze keek een beetje bezorgd, ook omdat ik zo zat te bibberen.
Ik had het gewoon een beetje koud, maar dat was niet zo verwonderlijk, het vroor bijna en ze hield mij buiten in de kou. Ze vroeg aan mij wat ik wilde: buiten in de tuin scharrelen of binnen in een apart

Pippa op de trui van Ma Tok

hokje zitten.
Zitten, wat is daar nou aan?
Dan moet je wel echt ziek zijn, hoor. Bovendien waren de laatste twee hennen, die binnen in een hokje gingen zitten, nooit meer teruggekomen, dus dat leek mij geen erg verstandige keuze.
Ik koos dus voor buiten scharrelen, wat ik Ma Tok duidelijk maakte door van haar warme hand af te wippen en op de grond te gaan zoeken naar lekkere graankorrels, die zij daar net had neergestrooid.
Ma Tok had een paar foto's genomen van mijn oog en die ging zij opsturen naar Hoogendoorn, met de vraag erbij

Pippa's andere oog is gewoon open

of zij op grond van deze beelden duidelijkheid konden verschaffen over de toestand van mijn oog en of ik binnen of buiten moest verblijven. Gelukkig kreeg Ma Tok al snel antwoord uit Stolwijk. Ik bleek een begin te hebben van de kippenziekte "snot". Hoogendoorn wist hoe dat behandeld moest worden en Ma Tok zou hun aanwijzingen precies gaan opvolgen. Ik hoefde niet binnen te zitten, gelukkig, het was zelfs beter dat ik gewoon bij de anderen bleef, anders zou ik de hele winter verder binnen moeten blijven. In mijn eentje! Nou, u begrijpt dat ik daar helemaal geen zin in had.

Yvonne en Yvette

Dus nu ben ik weer lekker aan het scharrelen samen met de anderen.
Ik ging even op bezoek bij Yvonne en Yvette, die hun lekkers aan het opsnavelen waren in de ren. Ma Tok had hun bal mee naar binnen genomen om hem eens goed schoon te maken, dus daar konden ze nu niet mee spelen, maar er lag zoveel lekkers dat ze dat niet erg vonden. Yvonne zei dat ze vandaag nog geen ei had gelegd en Yvette ook niet. Misschien kwam dat straks wel. Ma Tok had tegen hen gezegd dat ze echt niet elke dag een ei hoefden te leggen, vooral als het zo koud was konden ze hun energie wel beter gebruiken, maar ja, als er een ei kwam dan kwam het en dan moest het er ook uit, daar was niets aan te doen.
Yvette vroeg zelfs nog naar mijn oog, ze had gisteren gezien dat ik het de hele tijd dicht hield. Dat vond ik erg opmerkzaam en aardig van haar. Gelukkig kon ik haar geruststellen en vertellen dat er aan de genezing gewerkt werd.
En zo was alles weer helemaal in orde in de Tok-tuin.

Snoepen en sporten

Wiske:

En, hebt u allemaal leuke cadeautjes en gedichten gekregen van de Sint?

met z'n allen wachten op het lekkers

Wij kregen op de feestdag (vijf december) allemaal extra lekkers van Ma Tok, zodat wij ook een echt feestje hadden.
Een meelwormen- en vlokreeftjesfeestje. Heerlijk!
We hebben met ons allen lekker gesmuld in de tuin. Natuurlijk kregen Yvonne en Yvette hun deel in hun ren, dus die konden gewoon met ons meedoen.
Dat feestje is weer geweest, nu op naar het volgende.
Dat is kerst, heb ik gehoord.
Dan krijgen wij vast ook weer extra lekkers van Ma Tok. En dan is het jaar al snel helemaal op. Dat schijnt ook weer een reden te zijn om te snoepen.

moeder Maria en dochter Wiske

Ik vind het allemaal best, laat al die snoepdagen maar komen! Mama Maria zegt wel eens tegen mij dat ik veel te veel eet en snoep, straks word ik nog vierkant, of ik groei dicht. Volgens mij kan dat helemaal niet. Hebt u wel eens een vierkante kip gezien? Nee toch? Nou dan! Of een dichtgegroeide? Ook niet, toch?
Mama Maria probeert mij bang te maken om te voorkomen dat ik te gulzig ben. Dat begrijp ik wel, want gulzigheid staat onopgevoed en zij is mijn opvoedster. Dus dan zou het ook een beetje haar schuld zijn als ik ga schrokken.
Maar dat doe ik niet, want als je schrokt proef je niks en dat vind ik zonde van het lekkers.
Dus mama Maria hoeft zich geen zorgen te maken.

Yvonne en Yvette in de ren met links de gele voetbal

En erg dik worden wij hier in de Tok-tuin toch niet, daarvoor lopen wij veel te veel heen en weer te scharrelen.
De enigen die vet zouden kunnen worden zijn Yvonne en Yvette, maar die lopen best veel door hun ren te zoeken naar lekkere hapjes, die Ma Tok daar rondstrooit.
Zij moeten dus ook iets doen voor de kost en dat is heel gezond.
En als ze extra gymnastiek willen hebben lopen ze gewoon hun trap en paar keer op en af, dat is een heel goede oefening.

de kippen-voetbal

Ma Tok doet voor hen ook zaadjes in een bal met een kleine opening, die kunnen zij heen en weer trappen door hun ren, dan komen die zaadjes eruit. Ik zie ze regelmatig voetballen met dat ding, dat is een geinig gezicht.
De bal is felgeel, dus je ziet het meteen als ze daarmee bezig zijn.
Het is jammer dat er alleen maar twee witte kippen zijn die met die bal spelen, er zouden eigenlijk ook nog een paar bruine hennen moeten zijn om de tegenpartij te vormen.
Misschien brengt Ma Tok voor ons ook nog een keer zo'n bal mee, het lijkt mij best een leuk spelletje. Kunnen we laten zien dat voetballen niet alleen voor hanen is, maar ook voor hennen.
Waar Ma Tok die voetbal vandaan heeft?
Van Hoogendoorn natuurlijk, waar anders?