Waar blijven de eieren? (2)

Wiske:
Weet u het nog? Dat Geertrui en Vita mij een verzoek gingen doen?
U bent zeker wel erg benieuwd naar wat dat verzoek inhield? Nou, dat was ik ook.
Ik schrok, omdat ze mij zomaar noemden temidden van alle anderen. Ik ben tenslotte de jongste van allemaal. O nee, dat is Zora nu. Maar dan ben ik toch de op-één-na-jongste. Ik wachtte dus vol spanning af wat ze mij gingen vragen.

Geertrui

Geertrui: "Wiske, wil jij even teruggaan naar het hoekje waar je zat te slapen gisteren?"
Ik ging, zonder verder na te denken, weer op mijn uitkijkpost zitten.
"En wil je dan nu héél voorzichtig de extra dikke laag bodembedekking wegkrabben?"
Ik deed wat Geertrui vroeg en wat er toen gebeurde... Ik begreep er niets van.
Daar, onder de dikke laag houtschaafsel, lagen een héleboel eieren!
Hoe kon dat nou?
Het waren er minstens twintig!
Ik keek om mij heen naar de anderen, die ook met hun snavels open van verbazing zaten te kijken naar die enorme voorraad eitjes. Geertrui en Vita begonnen te lachen, te lachen, zoals ik ze nog nooit heb horen lachen. Het was

Vita

eigenlijk geen lachen meer, het was gieren. Ze stikten er bijna in.
Laza vroeg hen om op te houden en uitleg te geven over die eierenberg daar in het hoekje.
Ze stopten met lachen, maar toen ze elkaar aankeken om te bepalen wie het verhaal zou vertellen begonnen ze weer.
"Dat gezicht van Wiske!
Om te brullen!" bracht Vita er met moeite uit.
"Geertrui," zei Laza streng, "nu is het uit! Vertel hoe dit zo is gekomen."
En toen moest Geertrui wel, en, nu en dan onderbroken door een snikkende lach, vertelde ze wat er was gebeurd.
Misschien hebt u het ondertussen al begrepen, maar ik vertel het toch, voor de wat minder intelligenten onder u. Ik zal weergeven hoe Geertrui en Vita hun verhaal deden.

de verstopte voorraad eitjes

Vita: "Geertrui en ik vonden dat er wel weer eens wat geks mocht gebeuren in de Tok-tuin."
Geertrui: "En toen kwamen wij op het idee jullie eitjes te gaan verstoppen."
Vita: "Dat moest natuurlijk op een plekje waar vrijwel nooit iemand komt, en ook nog op het plateau, anders zou het te moeilijk voor ons worden om de eieren heel in hun verstopplekje te krijgen."
Geertrui: "En zo kwamen we bij het hoekje achter Wiske terecht."
Vita: "Wat hebben we gelachen, hè, Geert, toen Wiske ons wilde

Wiske op haar uitkijkpost

betrappen en ze bijna bovenop de verstopte eitjes ging zitten."
Geertrui: "Ja, maar het maakte het wel moeilijk om haar ei en dat van Keetje te verstoppen. Gelukkig was Wiske in slaap gevallen en merkte ze er niets van dat wij met die twee eitjes vlak langs haar gingen."
Vita: "We moesten de hele tijd ons lachen inhouden, dat was nog het moeilijkste."
Geertrui: "En nu zijn wij heel erg benieuwd naar het gezicht van Ma Tok, jullie ook?"
Daarop kakelde iedereen natuurlijk volsnavelig "Ja!"

Geertrui en Vita gingen hun grap ook aan Pippa en Zora vertellen en daarna nog een keer aan Yvonne en Yvette.
Iedereen lag in een deuk om die gekke meiden, die dit plannetje zo mooi hadden bedacht.
En toen Ma Tok de tuin in kwam?
Toen hebben we ons allemaal opnieuw slap gelachen om haar verbaasde gezicht.

Of zij begrepen heeft hoe die eitjes daar allemaal bij elkaar in dat hoekje terecht waren gekomen? Ik denk het wel, want ze lachte en ze keek vrolijk naar Vita en Geertrui en ze zei dat ze blij was dat die twee elkaar hadden gevonden en dat ze niet alleen ons, maar ook haar er mooi tussen genomen hadden.