Nu al winterkou?

Yvonne en Yvette:
Hallo mensen, vandaag zijn wij weer eens aan de beurt.

Yvonne en Yvette samen in de Tok-tuin

Ma Tok vroeg ons vanochtend of wij het nog naar onze zin hadden in de Tok-tuin, nu het wat kouder gaat worden.
Wij hebben nog nooit echte kou meegemaakt, in de grote schuur was de temperatuur altijd ongeveer hetzelfde.
Hier beginnen wij inderdaad te merken dat het minder warm is. Overdag schijnt de zon maar kort en ook niet meer zo warm als in de zomer.
We hebben daar geen last van, want we hebben inmiddels een goed dik pak veren gekregen, met daaronder nog een laag dons. Voor u zou het voelen alsof u een donzen dekbed om u heen had. Lekker warm dus.
Alleen onze poten zijn bloot, maar die kunnen daar wel tegen. En 's nachts kruipen wij lekker

lekker warm met z'n allen op de stok

met ons allen tegen elkaar aan op de stok in het huis.
Als onze poten dan koud dreigen te worden laten wij onze lichamen wat naar beneden zakken, zodat zelfs onze voeten in het dons verdwijnen.
Geen kans op niet slapen door koude voeten dus.
Hebt u daar wel last van?
Dan moet u gewoon een beter dekbed aanschaffen of een extra deken nemen.
Of bedsokken aantrekken.
Die schijnen ook te bestaan.
Of een kruik met heet water meenemen naar bed.
Kortom: mogelijkheden te over voor u.

Yvonne en Yvette scharrelen lekker in de tuin

Er is één nadeel aan het niet zo lang schijnen van de zon.
Dat nadeel is niet voor ons, maar voor Pa en Ma Tok.
Wij zijn nu allemaal veel minder eieren aan het leggen.
De kuifhoenders en de chabo's leggen helemaal niet meer, zelfs Wiske is gestopt.
En wij, de geredde legkippen?
Wij leggen een enkele keer nog een ei, maar lang niet meer elke dag.
Ma Tok heeft tegen ons gezegd dat zij dat helemaal niet erg vindt, wij moeten onze energie nu maar even gebruiken om goed

Keetje kijkt bewonderend naar Vita's dikke donslaag

warm te blijven en veel dons te kweken, zei zij.
Nou, dat doen we dan maar.
Vanmorgen heeft Vita nog een groot bruin ei geproduceerd, en wij hebben de dagen daarvoor elk een keer een ei gelegd.
Vera is even helemaal gestopt. We krijgen extra lekkere hapjes van Ma Tok, wat meer scharrelzaad, dat is een beetje vetter en dat is ook goed om warm te blijven. En vitamines hebben we ook al gekregen.

Wij zijn eigenlijk best een beetje benieuwd naar sneeuw, dat schijnt een soort witte regen te zijn, die niet in de grond zakt, maar erop blijft liggen.
Wel erg koud aan de voeten, hebben wij gehoord van de anderen.
En Ma Tok veegt dan een paadje voor ons om te lopen. Heel vreemd, maar erg interessant.
Laat maar komen, die winter!

Geen bril maar een knipbeurt

Keetje:
Ziet u hoe laag mijn kop is op de foto hierboven?
Vlak bij de grond.
Dat was echt nodig.
Ik zag namelijk vrijwel niets meer.
Hoe dat kwam?
Mijn kuif was helemaal voor mijn ogen gegroeid.

Keetje ziet niets meer

Het stond erg mooi, hoorde ik van iedereen hier in de tuin, alleen kon ik daar zelf niets van zien.
En ook verder zag ik geen steek. Best lastig, als je iets wilt meepikken van het lekkers dat wordt gestrooid.
Ik ging dan maar op het gekakel van de anderen af, dan kwam ik ook wel bij het snoep, maar ten eerste botste ik telkens tegen iemand op als ik snel probeerde te lopen en ten tweede was het meeste al in de kroppen van de anderen verdwenen als ik eindelijk bij de bron van het gekakel was aangekomen.
Gelukkig had Ma Tok het ook in de gaten.
Zij zag mij een keer met mijn gezicht vlakbij de muur van de

Keetje staart in het niets

schuur zitten. Ze begreep wel dat daar niets te zien was, dus toen pakte ze mij zomaar op.
En toen zag zij dat ik sowieso niets kon zien.
Ik werd meegenomen naar de grote schuur en daar werd ik in een grote witte lap gerold.
En toen begon het geknip.
U hebt van Desiree al gehoord hoe dat gaat, maar als het bij jezelf gebeurt is het toch anders. Ik zat héél stil, vooral toen die grote schaar vlakbij mijn ogen kwam.
Ma Tok zei dat ik mijn ogen maar

Keetje met haar kop fier rechtop

even dicht moest doen.
Dat heb ik toen maar gedaan en toen was het best snel klaar.
En raar dat het nu is in de tuin! Alles is veel lichter en ik zie opeens overal dingen, die ik eerst niet zag.
Zo heb ik gemerkt dat Wiske helemaal niet meer bij haar moeder rondloopt, ze schaatst in haar eentje gewoon de hele tuin door, dan weer bij deze en dan weer bij die kip.
En Laza ziet er ook veel indrukwekkender uit nu ik zijn vuurrode kam en lellen weer goed kan zien.
En zijn fraaie staart, niet te vergeten.
Maar het fijnste is dat ik nu weer snel naar de lekkere hapjes kan rennen.
Ik heb een heleboel gemist, dat merk ik wel. Nu snel alles inhalen!

Dé oplossing? (2)

Odette:
Ik heb weer een opdracht gekregen van Laza, onze baas.

Odette krijgt haar opdracht van Laza

Ik ben er best een beetje vereerd mee, dat ik nu en dan een taak van hem krijg. Vooral omdat het altijd gaat om denk-opdrachten. Ik ga dan eerst met degenen, die over het idee zijn begonnen, praten.
In dit geval was dat Wiske.
Zij voelde zich best gewichtig toen ik tegen haar zei dat ik haar even alleen wilde spreken, maar toen we samen in het oude hok waren neergestreken bekende ze dat ze ook wel een beetje bang was.
"Bang?" vroeg ik, "Waarvoor? Toch niet voor mij, hoop ik?" Nou nee, dat was het nu ook weer niet, zei het zwarte meisje, maar alles was ineens zo officieel geworden, terwijl zij eigenlijk enkel maar gewoon een beetje had zitten nadenken over die eierschalen.

Wiske, inmiddels groter dan een volwassen chabo-hen

"Tja, zo gaat dat als je nadenkt over de dingen, dat gebeurt bij mij ook wel eens," zei ik en ik probeerde het kleintje, dat inmiddels groter is dan ikzelf, gerust te stellen.
"Ja, maar jij bent al zo oud, jij bent dat nu wel gewend, denk ik," zei ze, en toen kreeg ze vast een kleur, omdat ze dat had gezegd, dat ik al zo oud was. Gelukkig is ze helemaal zwart, dus haar wangetjes kleurden niet, maar haar kleine kammetje werd wel erg rood.
Ik begon te lachen en toen lachte

Odette, de denker

zij opgelucht mee.
"Ik vond het de eerste keer ook best een beetje eng, hoor meid," zei ik en toen gingen we er lekker bij zitten.
Wiske deed mij uit de doeken hoe zij bij haar idee was gekomen en ik moest haar gelijk geven: Het was knap uitgedacht. Maar toch klopte er iets niet.
Wat dat "iets" was wist ik zo snel niet te bedenken, daar moet ik echt nog een poosje over filosoferen, zoals ik dat noem.
Ik stuurde Wiske naar buiten en zij liep met een vrolijk gezichtje naar haar moeder Maria, die haar snel een lekker hapje toestopte, als beloning voor haar flinkheid.

Ze had tenslotte zomaar een gesprek gevoerd met een echte filosoof!
Hier moest ik stiekem even om lachen.
Ik ben ook maar een gewone hen, al kan ik misschien iets beter denken dan de meesten van mijn soort.

Dé oplossing? (1)

Laza Rus:
Maria kwam naar mij toe. Ze kwam in de hoedanigheid als moeder van Wiske, zei ze.

Maria met Wiske als klein kuikentje

Ik vroeg of ze mij dan wilde spreken als vader van Wiske of als hoofd van de familie Tok.
Dat ben ik namelijk allebei, en we moeten hier geen door elkaar lopende belangen krijgen in de Tok-tuin.
Daar let ik altijd goed op, al zeg ik het zelf, dat ik niet met twee verschillende petten op ga zitten. Bij wijze van spreken natuurlijk, want ik moet er niet aan denken dat ik écht een pet op mijn kop zou dragen. Stel je voor, dat mijn fraaie volle rode kam dan niet meer te zien zou zijn, zonde!
Maria zei dat het deze keer was omdat Wiske iets héél wijs had opgemerkt.
En nu wilde Maria weten hoe zij dat verder moest aanpakken. Moest zij Wiske prijzen of moest zij eerst onderzoeken of haar

Wiske, nu bijna volwassen

idee wel echt klopte?
Ik begreep dat Maria mij nu toch in allebei mijn hoedanigheden nodig had.
Ik besloot eerst maar als familiehoofd op te treden.
Ik vroeg aan Maria wat die wijze opmerking van Wiske dan wel geweest was.
Toen Maria het vertelde stond ik even met mijn oren te klapperen. Dat was duidelijk een dochter van MIJ, die zoiets briljants had kunnen bedenken.
Hoe komt ze erop?
Ze lijkt wel een filosoof, net als Odette.
U weet nu niet waar dit over gaat? Dan hebt u duidelijk het vorige verhaal niet gelezen.
Ik raad u aan om dat nu eerst even te doen, anders begrijpt u er straks helemaal niets meer van.

verschillende groottes van eieren

Zo, bent u weer bij gelezen?
Dan gaan we verder.
Die Wiske toch.
Zou zij gelijk hebben?
Het zou kunnen.
Hoe moesten we daar nu achter komen?
Maar natuurlijk, ik heb haar naam net al even genoemd: we vragen het aan Odette! Die kan goed denken.
Dan moet zij er maar een poosje haar hersentjes op kraken en dan horen we over een tijdje het resultaat wel van haar gefilosofeer.
Ik ben benieuwd, u ook?

Slimme Wiske

Wiske:
Er is weer van alles gaande in onze tuin.
Ma Tok maakt zich weer druk over de schaaldikte van de eieren van Vera.

multivitamine voor kippen

De mevrouw, die pas onze verzorging deed, ze heet mevrouw Katblad, geloof ik, heeft Ma Tok ook al van alles verteld over vitamines, die wij
te weinig zouden krijgen omdat de zon te kort schijnt in de winter.
Volgens mij is dat maar onzin, maar Ma Tok is meteen begonnen ons extra vitamines te geven. We kregen dat al elke week een keer, maar nu krijgen we een paar dagen achter elkaar dat gele spul door ons drinkwater.
Ik vind dat niet erg, drinken is drinken voor mij, maar er zijn een paar hennen, ik zal geen namen noemen, die zeuren dat ze dat vitamientjeswater niet lekker vinden. Dan gaan ze kijken of er nog ergens een regenplas in de tuin ligt, om daar dan uit te gaan drinken.
Gelukkig voor Ma Tok ligt er op het moment niets aan plassen, anders zou het jammer zijn van haar moeite. Ze moet die vitamines precies afmeten en het dan door een, ook afgemeten, hoeveelheid water doen.
Ze zegt dat het voor ons bestwil is, dan worden wij niet ziek als het koud en donker is in de winter.

Wiske en mama Maria

Als zij zo haar best doet voor ons moeten die kieskeurige zeurpieten niet zo moeilijk doen en gewoon van dat gele water drinken. De extra kalk in ons water vonden ze ook al niet te zui... eh ... drinken.
Nou vraag ik je toch!
De meesten van ons zijn inmiddels gestopt met eieren leggen. Wij noemen dat onze winterstop, heb ik gehoord van mama Maria.
Ik leg nog wel om de dag een mooi eitje, dat komt omdat ik pas ben begonnen met leggen, zegt mama. Dan heeft een hen nog zoveel eicellen dat het zomaar doorgaat, het legproces.
Ik voel me best een beetje volwassen, nu ik aan de leg ben; ik hoor er nu echt bij.
En ik geef Ma Tok iets terug voor

links: ei van Vera, rechts: eitje van Wiske

al haar goede zorgen, dat is ook fijn.
Voor de legkippen geldt zo'n winterstop niet, die zijn erop gefokt dat ze het hele jaar door eieren leggen.
En wat voor eieren!
Die zijn zó groot, daar past een eitje van mij wel drie keer in.
En nu heb ik een idee:
Ik denk dat daar het probleem met de dunne schalen in zit. Omdat de eieren van de vier legkippen zo groot zijn moet de schaal ook heel groot zijn, anders kan die er niet helemaal omheen.
En als je iets uitrekt wordt het dunner, toch?
Ik vind het heel slim bedacht, al zeg ik het zelf.

Broeden en opvoeden is een zware klus

Pippa:
Maria kwam naar mij toe met een vraag.
Zij vroeg zich af of zij aan geheugenverlies begon te lijden.

Maria en 2 van haar kuikens

Ik begreep eerst niet waarom zij daarmee bij mij kwam, maar toen zij uitlegde dat zij en ik tegelijk kuikens hadden uitgebroed en dat zij dacht dat haar slechte geheugen ook zou kunnen komen doordat zij het toen zo druk had gehad met haar kinderen, begon ik te snappen waar zij heen wilde.
Ze vroeg of ik me nog heel goed voor de geest kon halen hoe het in de tuin was geweest voordat Yvonne en Yvette hier kwamen wonen.
Zij had daar namelijk een beetje moeite mee.
Toen ik vertelde dat ik mij die tijd ook niet meer zo goed herinnerde en dat het net leek alsof de twee grote witte dames met hun rode flaphoedjes hier altijd hadden gewoond, was Maria helemaal opgelucht.
Zij zal toch niet echt gedacht hebben dat zij aan het malen was?

Pippa en haar Xander en Xara

Ik ging mij die tijd van het opvoeden van mijn Xara en Xander weer even helemaal indenken.
Wat was ik toen ontzettend gelukkig, al was het ook wel heel druk geweest.
Eigenlijk is broeden mijn lust en mijn leven. Als het aan mij lag zou ik het hele jaar door óf op eitjes zitten óf kuikens opvoeden. Maar dat vindt Ma Tok niet goed. Zij is bang dat ik dan te erg uitgeput raak.
Bovendien zijn er al zoveel kippen op de wereld, dat ik er niet nog meer bij hoef uit te broeden. En vooral haantjes zijn er in overvloed.

Laza Rus met zijn eerste 2 hennen

Eén haan heeft meerdere hennetjes onder zijn hoede, dus er zijn altijd minder hanen nodig dan hennen.
Dat kan ik begrijpen.
En als broedende kip heb je niet in de poot wat er uit je bebroede eitjes komt kruipen, een haantje of een hennetje.
Dus ja, dan blijven er altijd haantjes over.
En het is niet te doen om die allemaal een goed plaatsje te bezorgen, al heeft mijn Xander dat wel gekregen. En Maria's Wendelmoed en Winnifred ook. Maar dat komt omdat Ma Tok haar best heeft gedaan voor ze.
Nu kan ik Ma Tok natuurlijk wel voor een voldongen feit zetten door stiekem te gaan broeden en dan op een dag met mijn kuikens tevoorschijn te komen, maar ik denk niet dat dat gaat lukken.
Daarvoor let zij veel te goed op ons.

Kalkgebrek of erger?

Maria:
Ik heb het wel gemerkt, hoor.
Dat Vera en Vita zich zorgen maken over weer een scheiding van hen.

Vera en Vita

En zij denken dat niemand het door heeft, maar Ma Tok heeft het natuurlijk ook allang gezien, dat de eieren van Vera niet elke dag een mooie sterke schaal hebben, zoals het hoort.
Ja, want zij moet telkens de legnesten schoonmaken als er weer een ei is stuk gegaan.
Wij ruimen zelf natuurlijk zoveel mogelijk alles op, maar helemaal schoon krijgen wij het niet.
Het binnenste van het ei zakt meteen na het breken door de houtkrullen heen en dan plakt alles aan de bodem van het nest. En Ma Tok voelt elke dag of alles nog lekker schoon en droog is in

kalk voor door drinkwater

alle nesten. Want zij houdt van schoon en droog.
En nu krijgen wij allemaal weer extra kalk door ons drinkwater.
Er staat ook al een bak met grit, dat zijn gemalen schelpen, maar voor het geval wij daar niet genoeg van eten krijgen wij nu ook nog kalk door ons drinken.
Ma Tok hoopt dat het zo weer goed gaat komen met Vera. Want zij vindt het ook niet fijn als de twee hartsvriendinnen weer uit elkaar zouden moeten.
Ik vind het water nu iets minder lekker dan normaal schoon drinkwater, maar dat heb ik graag voor de twee geredde legkippen over.
Zij zouden het ook voor mij doen.
Ik ben blij dat wij, leden van de familie Tok, ons ook echt zo gedragen. Als leden van één familie, bedoel ik. Ook de geredde legkippen horen er echt bij.
Yvonne en Yvette zijn nog wel eens een beetje fel als het om lekkere hapjes gaat, maar daar kunnen wij begrip voor opbrengen.
Zij hebben zolang voor hun eten moeten vechten in die grote legschuur, waar ze woonden, dat raak je niet zo snel kwijt.
En zo heel erg lang zijn zij nog niet bij ons, al lijkt het soms wel alsof zij hier altijd hebben gewoond.
Ik kan het me niet meer zo goed herinneren hoe het was voordat zij hier kwamen.
Maar dat komt misschien ook omdat ik net mijn vier kuikens had uitgebroed toen zij hier hun intrede deden. Daar had ik het vreselijk druk mee.
Ik zal eens aan Pippa vragen hoe dat bij haar is, zij had toen ook net twee kuikens.
Of zou het aan mijn geheugen liggen, dat ik het niet meer zo goed weet?
Ik ben ook al niet meer de allerjongste, tenslotte.

Zorgen

Vera en Vita:
Het regent alweer. Maar wij zijn toch naar buiten gegaan.
Het wordt vast dadelijk weer droog en een beetje water kunnen onze veren wel hebben.
We hebben al lekkere wormen gevangen, die sukkels hebben nog steeds niet geleerd om in de grond te blijven als wij vrij rondlopen. Tja, dan moeten ze het zelf maar weten..

Vita

Vita:
Ik ben zo blij dat ik weer normale eieren kan leggen en niet meer van die schaalloze vieze dingen.
Hoewel, vies?
Ze smaakten heerlijk.
Maar het voelde wel heel raar glibberig als er zo'n ei met alleen maar een vlies uit mij kwam glijden. En het ging ook meteen kapot, zodra het in het legnest terecht kwam.
En dan was het smikkelen geblazen.
En een gedrang van jewelste, want iedereen wilde een snaveltje meepikken.
Nee, dat is gelukkig voorbij.

Vera

Vera: Ja, ik ben daar ook blij om, want Vita zat eerst een hele tijd alleen in het oude hok, omdat Ma Tok in de gaten wilde houden of zij al goede eieren ging leggen door de medicijnen, die zij kreeg.
En onze eieren zijn niet van elkaar te onderscheiden.
Nu lopen mijn vriendin en ik weer lekker samen in de tuin.

Vita:

Vita: Ja, maar toch maak ik me nu weer een beetje zorgen.
Waarom?
Omdat Vera nu en dan een ei legt met een nogal dunne schaal.
En die schaal gaat wel eens stuk.
En dan wordt het legnest vies en proberen wij weer allemaal om dat op te ruimen voordat Ma Tok in de gaten krijgt dat er weer iets aan de hand is met één van ons.
Want dan krijgen we hetzelfde scenario weer, maar dan andersom, als u begrijpt wat ik bedoel.

Vera

Vera: Mijn eieren zijn inderdaad niet allemaal omgeven door een sterke schaal, dat moet ik toegeven.
Maar ik doe erg mijn best om dat voor Ma Tok verborgen te houden.
Ik heb namelijk helemaal geen zin om in mijn eentje in het oude hok te zitten en twee keer per dag grote pillen in mijn snavel gestopt te krijgen.
Vita zegt wel dat die pillen helemaal niet erg zijn, maar mij lijkt het niet fijn.

Vera en Vita:
En nu hopen wij maar dat dit even een tijdelijke inzinking is van Vera, die vanzelf zal overgaan. Want wij zijn juist zo blij dat we weer lekker samen kunnen scharrelen.

Waterafstotend?

Odette:
Er is een vraag gesteld door mevrouw Katblad.
Zij maakt zich zorgen over ons.
Dat vind ik erg lief van haar, maar het is niet nodig, hoor.

schuilen in de overdekte ren van het oude hok

Mevrouw Katblad vroeg aan Ma Tok of wij gewoon buiten lopen als het regent.
En ons antwoord is "Ja" en "Nee" tegelijk.
Hoe dat kan?
Wel, wij lopen wel buiten als het regent, maar niet gewoon.
Nee, wij lopen even snel naar de overdekte ren van ons oude hok en daar gaan we dan schuilen.
En soms blijven we ook binnen in ons huis.
Dus we beperken ons tot korte afstanden in de regen.
Soms, als het dagen achter elkaar regent, worden we dat schuilen zat en dan gaan we wel gewoon in de regen buiten lopen

het uitzicht door de ramen van het Tok-huis

scharrelen.
En dan worden we nat.
Onze veren zijn niet echt waterafstotend, maar omdat we allemaal nogal een dik pak hebben houden ze de nattigheid wel een poosje tegen.
Mevrouw Katblad vroeg zich ook nog af of wij dan 's avonds op de stok zouden gaan zitten dampen als we het lekker warm hebben met onze natte veren.
Dat zou inderdaad gebeuren, maar wij zijn slim.
Wij gaan een tijdje vóór het donker altijd schuilen in de ren en dan zijn onze veren zo goed als droog als we gaan slapen. Anders beslaan de ramen van ons

kuifhoenders met droge kuifjes

huis zo en dan kunnen we niets meer zien buiten.
Niet dat daar veel te zien is als

het donker is, maar het gaat om het principe.
Wij moeten altijd wel allemaal lachen als de Geertruien in de regen hebben gelopen.
Hun kuiven zien er dan uit als dreadlocks.
Bij de andere kuifhoenders is dat ook het geval, maar die zijn wat zuiniger op hun kuif, dus die lopen niet zoveel buiten als het nat is.
De twee gekke zussen lachen elkaar ook altijd uit als ze er zo "verzopen", zoals ze het zelf noemen, uitzien.
Helaas heeft Ma Tok geen foto van kuifhoenders met natte kuiven.
Dat komt omdat zij niet zo graag foto's maakt als het regent. Zij wil niet graag dat het fototoestel nat wordt en ik denk dat zij zelf ook liever droog blijft.
En hierin ben ik het volledig met haar eens: Ik blijf ook liever droog.

Nadine is tevreden

Nadine:
Al dat geklets over kuiven en konten, ik ben het een beetje zat.
Vooral nu Laza zich er ook nog mee gaat bemoeien. Hij doet net alsof hij HET slachtoffer is van die veerluizen, terwijl Ma Tok er bij hem niet eentje heeft kunnen ontdekken.

mooie Nadine

Nee, iedere hen moet mooi zijn voor HEM.
Ik heb het er even helemaal mee gehad. Kijk dan eens naar mijn verenpakje, dat ziet er toch patent uit?
En Maria en Odette en Wiske zijn er ook allemaal prachtig.
Vera en Vita zijn ook helemaal gezond, die twee lopen gewoon te stralen van geluk hier in de tuin.
Keetje moet binnenkort geknipt worden, maar dat komt alleen maar omdat haar kuifveertjes voor haar ogen aan het groeien zijn. Geen luizen, dus. En Yvonne heeft een lekkere dikke donslaag op haar achterste gekregen. Het gaat nota bene maar om TWEE hennen, en je moet dan ook wel precies naar Yvette's achterkant of Desiree's voorkant kijken.
Dan doet Laza dat toch niet?
Ik vind dat hij nu toch echt een beetje aan het zeuren is.

stralende Vera en Vita

Gelukkig zijn er ook nog fijne dingen hier in de tuin.
Zo hebben wij zaterdag van Ma Tok een heleboel nieuwe bodembedekking gekregen,
zodat het lekker warm is op ons plateau, als we niet op de stok zitten. Ik heb er daarstraks een tijdje heerlijk in liggen doezelen, toen de regen op het dak kletterde, zo gezellig!
Odette kwam er ook bij.
Zij hield gelukkig haar snavel dicht, want ik lag net zo lekker en als er dan gekakeld moet worden word je weer zo wakker.
Odette is nogal een denker, ik neem aan dat zij veel te

Wiske, een rustig hennetje

overdenken had, want zij zat een hele poos net zo lekker rustig als ik in de zachte houtsnippers.
Wiske kwam even binnen, maar zij bleef beneden.
Ze ging even een eitje leggen in één van de legnesten.
Zij is een leuk hennetje geworden, lekker rustig en bescheiden gaat zij haar gang in de Tok-tuin.
Het is leuk om te zien dat zij zo nu en dan naar haar papa Laza stapt als zij iets wil vragen en ze ziet haar moeder niet meteen. Helemaal niet verlegen voor de grote baas.


Later kwamen alle anderen ook naar binnen, het was stoktijd geworden.
En toen gingen we allemaal echt slapen, terwijl de regen nog steeds op het dak roffelde. Heerlijk!

Het oog wil ook wat

Laza Rus:
Hebt u ze gezien?  Mijn door Ma Tok kaalgeknipte hennen?

Desiree

Yvette

Ik begrijp best dat zij het voor hun bestwil doet, maar ik zit er wel mooi mee.
Het oog wil ook wat en mijn oog krijgt op het ogenblik alleen maar een kale kont en een verknipte kuif te zien. Het zou je toch de lust ontnemen, zegt u nu zelf!

nog keuze genoeg?

U vindt dat ik nog genoeg mooie hennen over heb? Tja, zo kun je het ook bekijken.
Maar als je eenmaal gewend bent dertien mooie kippen tot je beschikking te hebben en er komt ineens zo'n mishandeld beest langs schaatsen, dan zie je alleen de lelijkerds nog maar, dat kan ik u wel vertellen.

Laza in het voorjaar

Gelukkig is het herfst en geen voorjaar of zomer, want dan zou het echt vreselijk voor mij zijn geweest. Ik weet niet of ik het dan overleefd zou hebben. Dus het is maar te hopen dat die veren weer snel aangroeien.
En anders moet Ma Tok er iets op verzinnen, zodat ik die lelijke kale plekken niet telkens zie.
Misschien kan zij er iets overheen doen. Bij Yvette zou dat wel problemen geven, zij kan moeilijk een broekje aan krijgen. Dan zou zij niet meer kunnen ... eh ... poepen.
En geen eieren meer leggen.
Een rokje dan?
Dat zou geen bezwaar zijn.
Misschien wil Yvonne dat dan ook wel. Het zal hen vast charmant staan.
En voor Desiree een hoofddoekje, dat zou haar een keurige dame maken.
Ik zal het aan Ma Tok voorstellen.
Zij zal toch wel begrip hebben voor mijn probleem?
Zij is natuurlijk geen haan, ze hoort meer bij de hennen.
Zal ik het dan maar aan Pa Tok vragen? Die kan zich meer met mij vereenzelvigen.
Hij moet ze dan maar aan Ma Tok overbrengen, mijn wensen.
En nu ga ik snel de andere kant op, want ik zie in de verte Yvette aankomen.
Ik wil uit de buurt zijn voordat zij mij haar kale achterkant toekeert.

Kapsalon?

Yvonne en Yvette:
Op de foto hierboven staan wij samen nietsvermoedend te eten van het heerlijke ei-voer.

Yvonne en Yvette (rechts, met aangekoekte achterkant) 

We wisten toen nog niet dat Ma Tok een algehele luizen-inspectie zou gaan houden die avond.
Toen zij Desiree had bijgeknipt, zowel de zijkanten als de bovenkant van haar kuif, keek zij ook meteen alle anderen na op kriebelbeestjes.
En ja hoor, de achterkant, of de onderkant, van Yvette was één grote vieze klont.
Yvette: Ma Tok nam mij mee het mensenhuis in en daar werd ik in de keuken in een lekker warm badje gezet met mijn eveneens vieze voeten.
Terwijl die voeten schoon weekten maakte Ma Tok met hetzelfde warme water de veren op mijn achterkant schoon. Het zat daar vol met ingedroogde poep. Nadat die was weggeveegd en -gespoeld zag Ma Tok dat er ook hele klonten neten om de

schone en kaalgeknipte achterkant Yvette

veren zaten, net als in de kuif van Desiree. Ze probeerde eerst die klonten los te weken, maar dat lukte helemaal niet.
Toen pakte zij haar schaar maar weer en ging zij ijverig aan het knippen.
Ik vond het warme voetenbad erg plezierig, dus ik stond best wel stil, al zeg ik het zelf, tijdens de hele operatie.
Eindelijk was Ma Tok tevreden over het resultaat. Mijn achterste werd nog lekker nagespoeld en afgedroogd en daarna mocht ik weer mee naar het kippenhuis.
Daar werd er ook nog anti-luis spray op mijn achterkant gespoten en toen werd ik weer op de stok gezet, naast Yvonne, die ongerust had zitten wachten op haar vriendin, die zo lang was weggebleven.
Yvonne: De andere kippen hadden al geslapen, maar zij werden een beetje wakker toen ik aan Yvette vroeg waar zij zolang geweest was en wat er allemaal was gebeurd.
Laza zei dat het nu eindelijk eens stil moest zijn en dat de dames Y en Y morgen alle tijd hadden om hun wederwaardigheden uit te wisselen.
Yvonne en Yvette: Tja, toen moesten wij natuurlijk braaf gaan slapen, want hij is de baas.
De volgende morgen hebben wij heel lang met elkaar gekakeld, net zolang totdat wij alles weer van elkaar wisten. Want zo hoort dat bij boezemvriendinnen.

Ma Tok: Wat Yvette niet vertelde is dat zij, toen zij weer naar beneden werd gedragen, mij helemaal onder poepte. Gelukkig hebben wij daar een wasmachine voor.