Geen bril maar een knipbeurt

Keetje:
Ziet u hoe laag mijn kop is op de foto hierboven?
Vlak bij de grond.
Dat was echt nodig.
Ik zag namelijk vrijwel niets meer.
Hoe dat kwam?
Mijn kuif was helemaal voor mijn ogen gegroeid.

Keetje ziet niets meer

Het stond erg mooi, hoorde ik van iedereen hier in de tuin, alleen kon ik daar zelf niets van zien.
En ook verder zag ik geen steek. Best lastig, als je iets wilt meepikken van het lekkers dat wordt gestrooid.
Ik ging dan maar op het gekakel van de anderen af, dan kwam ik ook wel bij het snoep, maar ten eerste botste ik telkens tegen iemand op als ik snel probeerde te lopen en ten tweede was het meeste al in de kroppen van de anderen verdwenen als ik eindelijk bij de bron van het gekakel was aangekomen.
Gelukkig had Ma Tok het ook in de gaten.
Zij zag mij een keer met mijn gezicht vlakbij de muur van de

Keetje staart in het niets

schuur zitten. Ze begreep wel dat daar niets te zien was, dus toen pakte ze mij zomaar op.
En toen zag zij dat ik sowieso niets kon zien.
Ik werd meegenomen naar de grote schuur en daar werd ik in een grote witte lap gerold.
En toen begon het geknip.
U hebt van Desiree al gehoord hoe dat gaat, maar als het bij jezelf gebeurt is het toch anders. Ik zat héél stil, vooral toen die grote schaar vlakbij mijn ogen kwam.
Ma Tok zei dat ik mijn ogen maar

Keetje met haar kop fier rechtop

even dicht moest doen.
Dat heb ik toen maar gedaan en toen was het best snel klaar.
En raar dat het nu is in de tuin! Alles is veel lichter en ik zie opeens overal dingen, die ik eerst niet zag.
Zo heb ik gemerkt dat Wiske helemaal niet meer bij haar moeder rondloopt, ze schaatst in haar eentje gewoon de hele tuin door, dan weer bij deze en dan weer bij die kip.
En Laza ziet er ook veel indrukwekkender uit nu ik zijn vuurrode kam en lellen weer goed kan zien.
En zijn fraaie staart, niet te vergeten.
Maar het fijnste is dat ik nu weer snel naar de lekkere hapjes kan rennen.
Ik heb een heleboel gemist, dat merk ik wel. Nu snel alles inhalen!