Dé oplossing? (2)

Odette:
Ik heb weer een opdracht gekregen van Laza, onze baas.

Odette krijgt haar opdracht van Laza

Ik ben er best een beetje vereerd mee, dat ik nu en dan een taak van hem krijg. Vooral omdat het altijd gaat om denk-opdrachten. Ik ga dan eerst met degenen, die over het idee zijn begonnen, praten.
In dit geval was dat Wiske.
Zij voelde zich best gewichtig toen ik tegen haar zei dat ik haar even alleen wilde spreken, maar toen we samen in het oude hok waren neergestreken bekende ze dat ze ook wel een beetje bang was.
"Bang?" vroeg ik, "Waarvoor? Toch niet voor mij, hoop ik?" Nou nee, dat was het nu ook weer niet, zei het zwarte meisje, maar alles was ineens zo officieel geworden, terwijl zij eigenlijk enkel maar gewoon een beetje had zitten nadenken over die eierschalen.

Wiske, inmiddels groter dan een volwassen chabo-hen

"Tja, zo gaat dat als je nadenkt over de dingen, dat gebeurt bij mij ook wel eens," zei ik en ik probeerde het kleintje, dat inmiddels groter is dan ikzelf, gerust te stellen.
"Ja, maar jij bent al zo oud, jij bent dat nu wel gewend, denk ik," zei ze, en toen kreeg ze vast een kleur, omdat ze dat had gezegd, dat ik al zo oud was. Gelukkig is ze helemaal zwart, dus haar wangetjes kleurden niet, maar haar kleine kammetje werd wel erg rood.
Ik begon te lachen en toen lachte

Odette, de denker

zij opgelucht mee.
"Ik vond het de eerste keer ook best een beetje eng, hoor meid," zei ik en toen gingen we er lekker bij zitten.
Wiske deed mij uit de doeken hoe zij bij haar idee was gekomen en ik moest haar gelijk geven: Het was knap uitgedacht. Maar toch klopte er iets niet.
Wat dat "iets" was wist ik zo snel niet te bedenken, daar moet ik echt nog een poosje over filosoferen, zoals ik dat noem.
Ik stuurde Wiske naar buiten en zij liep met een vrolijk gezichtje naar haar moeder Maria, die haar snel een lekker hapje toestopte, als beloning voor haar flinkheid.

Ze had tenslotte zomaar een gesprek gevoerd met een echte filosoof!
Hier moest ik stiekem even om lachen.
Ik ben ook maar een gewone hen, al kan ik misschien iets beter denken dan de meesten van mijn soort.