In memoriam Vera

Ma Tok:
Ik zal wat over Vera vertellen, vanaf de dag dat zij, samen met haar vriendin Vita, hier in de Tok-tuin aankwam.
Beide hennen waren door de stichting "Red een legkip" gered van de slacht, nadat zij zo'n anderhalf jaar waren uitgebuit in een grote legschuur. Een biologische schuur, dat wel, maar ik heb de indruk dat dat "biologisch" alleen betrekking had op het voer dat zij daar kregen. Volgens mij hadden ze nog nooit de buitenlucht gezien.
Op de dag dat wij de beide vriendinnen konden komen ophalen reden wij naar Soest, waar ze al op ons zaten te wachten in een ren. Hoe het hen verging vóór zij in Leiden in de Tok-tuin waren aangekomen kunt u lezen in een aantal verhalen aan het begin van dit blog. Ze heten: "Een droevig verhaal", het eerste is van dertien oktober 2014, wel een heel stuk terugbladeren dus.

Vera(achteraan) en Vita bij aankomst in de Tok-tuin

Ze zagen er vreselijk uit, mager en met veel kale plekken. Vera's halve kammetje was afgescheurd, daarom was haar kam korter dan die van Vita. Nadat ze een poosje in een apart hok met een grote ren hadden gezeten om tot rust te komen en de andere leden van de familie Tok te leren kennen, mochten ze door de tuin lopen en leren scharrelen. Dat laatste hadden ze snel onder de knie.

nieuwe veerpennen groeien al na 1 week op de kale plekken

Ze gingen er steeds beter uitzien, totdat ze prachtige gezonde kippen waren geworden, die een heerlijk kippenleven leefden in de Tok-tuin.
Ze gingen ook weer leggen, prachtige grote bruine eieren. Vera en Vita waren vrijwel altijd samen in de tuin, ze bleven zoveel mogelijk bij elkaar. Vera was zachtaardiger dan Vita, die wat vinniger van aard is.
Ze hebben heel wat meegemaakt in de tuin, waar ze zichtbaar genoten van hun vrije leventje als volwaardige leden van de familie Tok.

Vera en Vita als prachtige gezonde hennen, scharrelend in de Tok-tuin

Op een dag werd Vera ziek, ze zat de hele dag met haar veren bol om zoveel mogelijk warmte vast te houden en ze at niet. Toen ik haar optilde voelde ik dat haar krop helemaal vol zat, maar dat ze schrikbarend mager was. Ik duwde voorzichtig op haar krop en toen er daarop stinkend vuil water uit haar snavel stroomde belde ik de dierenarts en mocht ik met haar komen.
Hij liet Vera haar hele krop leeg braken, gaf haar een paar injecties en gaf haar weer mee met de mededeling dat ze niet meteen heel veel mocht eten.
Vera knapte weer op, ze scharrelde weer en ze at weer, haar krop zat niet meer vol, wij dachten dat zij weer gezond ging worden. Maar na een week of twee zat ze weer stil in de tuin en toen ze 's avonds het trapje naar het plateau niet meer kon opklimmen nam ik haar mee naar binnen om in een lekker warm kattenmandje weer wat op te warmen, want ze had het duidelijk koud.

Vera in het kattenmandje

Haar krop zat nu niet vol, maar ze had waterdunne diarree, die vreemd rook.
We hebben haar een poosje met een slangetje en een spuit gevoed, en ze kreeg medicijnen tegen coccidiose.

Vita wil weten hoe het met Vera gaat

Telkens als ik in de tuin kwam kwam Vita me tegemoet, alsof ze vragen wilde wanneer haar vriendin weer terug zou komen.
Het was aandoenlijk om te zien.
Ik heb Vera heerlijk vertroeteld, haar de lekkerste hapjes gegeven en ze leek iets vooruit te gaan.
Totdat haar krop weer vol bleef zitten, waarschijnlijk had ze toch last van kropverlamming.
Ik heb haar laten overgeven, er kwam weer stinkend vocht uit haar snavel.
Heel even leek ze zich beter te voelen, maar toen werd ze slap, gingen haar ogen dicht en is ze in mijn armen gestorven.

Ik heb haar begraven in de tuin, waar zij zo graag scharrelde en waar zij nog anderhalf jaar een fijn kippenleven heeft mogen hebben.
Vita loopt haar nog steeds te zoeken, ik geef haar nu en dan iets extra's als troost.


Vaarwel Vera, liefste en zachtaardigste legkip die ik ken, rust zacht in de Tok-tuin,
waar je het ware leven (vera vita) hebt leren kennen en waar je nu voor altijd mag blijven.

Vera en Vita voor de laatste keer samen in de Tok-tuin