In memoriam voor Geertrui

 Ma Tok:
Ik zal de levensgeschiedenis van Geertrui voor u schetsen.

In 2007 kropen er twee identieke kuikens uit twee gelijke eieren: de tweelingzussen Geertrui en Geertrui. Al snel bleek dat zij ondeugende kuikens waren, die iedereen voor de gek hielden, zelfs het even oude haantje Julius.

Geertrui met haar poepvlek

Dat werd niet veel beter toen zij volwassen hennen waren geworden.
Hun grootste plezier beleefden zij als ze iemand ertussen konden nemen.
Zo herinner ik me de keer dat de ene Geertrui per ongeluk een poepje op haar lijf had gekregen van een andere kip, omdat zij niet óp, maar ónder de stok had geslapen. Dat liet de andere Geertrui niet op zich zitten: zij ging onder haar zus zitten en de zus liet een poepje vallen op haar, zodat ze nu allebei vies waren.
Ik heb heel wat werk gehad om ze weer een beetje toonbaar te

Geertrui met verband om haar poot

maken.
En toen ontdekte ik dat één van de twee een gezwel op haar voet had.
Hoe ik dat behandeld heb kunt u lezen in  "Nogmaals Geertrui".
Verder beweerden zij dat Yvonne en Yvette eigenlijk bruine kippen waren, die zo bleek waren geworden door bloedarmoede, zie
"Een precaire kwestie".
Het schijnt dat zelfs een lezeres in deze grap was getrapt.
Maar zij werden zelf ook een keer terug gepakt, zie "Kippenstreken 2 en 3".


Al met al hielden zij de Tok-tuin levendig.
En daar is nu helaas een einde aan gekomen door het overlijden van één van de twee zussen.

Hoe dat gegaan is zal ik kort beschrijven voor u.

kijken naar de scharrelende kippen in de Tok-tuin

Ik keek de tuin in, zoals ik zo vaak even doe, om van de scharrelende kippen te genieten, toen ik zag dat één van de Geertruien er raar bij lag op de grond.
Ik ging naar beneden en ik probeerde haar op te pakken, maar zij stond half op en sleepte zich voort van mij weg. Ik zag dat haar rechterpoot niet meedeed als ze liep, die sleepte over de grond. Natuurlijk kon zij zo niet snel wegkomen en pakte ik haar toch.
Ik nam haar op schoot en bekeek en betastte de poot, maar ik kon er niets bijzonders aan zien of voelen.

Geertrui in Vera's bed

Ik nam haar mee naar boven in het huis, waar Vera's bed schoon en leeg stond te wachten om weer te worden opgeruimd.
Het bed werd weer ingericht en nu kwam Geertrui erin te liggen, want ook staan kon zij niet meer. Omdat ik bang was voor de ziekte van Marek, die dodelijk is voor kippen, belde ik de dierenarts. We mochten komen met haar en hij zei dat het inderdaad op Marek leek, maar dat dat eigenlijk alleen bij kippen onder de één jaar voorkomt.
Het zou dus ook iets anders kunnen zijn en zo kregen wij weer wat hoop.

Geertrui kreeg vier injecties en we moesten haar warm houden en dwangvoeren, omdat ze ook niet meer wilde eten.
Met een paar dagen zou het dan duidelijk beter met haar moeten gaan.
Helaas was dat niet het geval, haar pootje bleef verlamd en omdat ze de hele tijd stillag werd haar andere poot ook stijver.
Nu kon ik haar natuurlijk blijven dwangvoeren en haar zo in leven houden, maar dan zou zij voor altijd in het mensenhuis in een bak moeten blijven liggen.
Dat is geen leven voor een kip, die altijd wil scharrelen en bezig zijn.
Toen hebben we de dierenarts weer gebeld en gevraagd of wij mochten komen met haar om haar uit haar lijden te verlossen.
En dat is gebeurd.

Geertrui in haar gezonde tijd in de Tok-tuin

Het was een moeilijke, maar toch ook goede beslissing.
Ik heb haar mee naar huis genomen en haar begraven in de Tok-tuin, waar ze haar hele negenjarige leven heeft doorgebracht.
Haar tweelingzus mist haar, net zoals Vita Vera mist.
En nu is er nog maar één Geertrui Tok in de tuin.
Of nee, de andere is er ook, die blijft daar voor altijd.

Geertrui en Geertrui, nog één keer samen in de Tok-tuin

       Vaarwel lieve ondeugende gekke Geertrui, rust zacht in je Tok-tuin,
       we zullen je nooit vergeten.