Zorgen om Vera (1)

In verband met de zorgelijke toestand van Vera is er reeds vandaag een update van de familie Tok.

Vita:
Hier ziet u ons nog lekker samen scharrelen in de Tok-tuin, mijn beste vriendin Vera en ik. Dat is al een paar dagen geleden. Nu is Vera niet meer in de tuin.
Ik zal u vertellen hoe dat zo gekomen is.

Vera in de tuin

Op een avond, toen we op stok gingen omdat Laza ons had geroepen, bleef Vera beneden in ons huis staan.
Ze kwam niet naar boven, ook niet toen het echt donker werd.
Laza riep nog een paar keer dat ze nu toch echt moest komen, maar Vera bleef zitten waar ze zat.
Ma Tok miste haar toen ze de deur dicht kwam doen. Ze ging eerst in de tuin zoeken, dat was wel even grappig, maar toen ze terug kwam in ons huis en Vera op de grond zag zitten was alle lol wel over.
Ze tilde Vera op en nam haar mee naar het mensenhuis. En daarna heb ik haar niet meer gezien.
De volgende morgen kwam Ma Tok met een ernstig gezicht vertellen dat Vera ernstig ziek was en dat het niet zeker was dat ze weer bij ons terug zou komen.
Zij, Ma Tok dus, ging wel heel erg haar best voor Vera doen, en wij

Vita alleen aan het scharrelen

moesten maar proberen gewoon te gaan scharrelen.
Dat deden wij, maar ik dacht toch telkens aan mijn hartsvriendin, die misschien niet meer beter zou worden. Ik wilde eigenlijk graag even bij haar kijken, maar dat mocht niet van Ma Tok, want wat zij mankeert is besmettelijk en zij wil niet dat ik ook ziek wordt. Dat wil ik natuurlijk ook niet, maar ik mis Vera wel erg. Gelukkig vertelt Ma Tok telkens aan mij hoe het met haar gaat. Dat ze medicijnen krijgt en ook met een slangetje door haar keel gevoederd wordt omdat ze zelf niet wil eten.
Dan moet het toch wel echt mis met haar zijn.
Toen haar krop verstopt was kon ze ook al niet eten, dus ze was nog mager van haar vorige ziekte.
Daarom is het goed dat Ma Tok haar nu eten geeft met dat slangetje, anders zou ze nu al dood zijn, denk ik.

Ma Tok: het had nog heel wat voeten in de aarde voordat ik aan de benodigdheden voor de dwangvoeding was gekomen. De dierenarts had geen spuit met slangetje of kropnaald voor mij, dierenwinkels in de buurt verkochten ze ook niet. 
En bestellen via internet zou te lang duren, dan zou Vera inmiddels overleden zijn. Gelukkig wist mevrouw Carla van het vogelasiel raad. Ze vertelde mij dat ik het beste naar een gewone apotheek kon gaan en daar moest vragen om een luerlock spuit van 50ml en een catheter nr.14. Dat paste precies op elkaar en zo is het gelukt. 
Mevrouw Wies mocht van mevrouw Carla ook een beetje van het dwangvoer-poeder meenemen, dus ik kon meteen aan de slag. 
Als Vera het redt heeft zij haar leven mede te danken aan deze mensen!