Een gelukkig slot van de geschiedenis

Laza Rus:
Dat is allemaal weer op zijn pootjes terecht gekomen.

moeder en dochter 

Wat? Moet u dat nog vragen?
De hele kwestie van de droefheid van Maria, het vreemde gedrag van Keetje en de Geertruien en de onrust onder mijn hennen. Met hulp van die twee ondeugende meiden en Keetje is het verdriet van Maria helemaal naar de achtergrond verdreven. Ik had op mij genomen om nu Maria en ook onze dochter Wiske uit de droom te helpen.
Dat heb ik vandaag gedaan.
Maria keek vreemd op toen ik haar vroeg of ik haar en Wiske even alleen kon spreken. Natuurlijk voldeed zij aan mijn verzoek.
Eerst stond zij een beetje te

Maria's andere dochter Wilhelmina

bibberen, ik dacht dat dat van de zenuwen was, dus ik heb haar maar meteen verteld wat ik op mijn lever had.
Toen ik mijn taak had volbracht begon Maria blij te lachen.
En pas daarna vertelde ze mij waarom ze zo zenuwachtig had staan trillen toen ik haar te spreken vroeg.
Ze had even gedacht dat ook Wilhelmina nu was verdronken. Die arme hen, ze heeft wel een flinke schok gekregen van dat nare bericht over haar zoon.
Maar nu kon ze gelukkig weer lachen.
Wiske vroeg of de Geertruien en Keetje nu weer ieder hun eigen

Wiske

gang zouden gaan in de tuin en ik heb haar erop gewezen dat zij dat al aan het doen waren.
Wiske keek even rond en toen ze Keetje heel rustig in haar eentje zag zitten snavelen aan een lekker stukje bloemkool zag ze dat ik gelijk had.
Wat ik natuurlijk altijd heb, maar dat heb ik niet tegen haar gezegd, daar komt zij vanzelf wel achter als ze hier wat langer meeloopt.
Wiske vroeg ook of er nu nog gelachen ging worden, omdat er immers een grap van de Geertruien was geweest.
Ik heb tegen haar gezegd dat zij maar eens naar haar moeder moest kijken, die met een gelukkig gezicht heerlijk een hapje paprika naar binnen aan het werken was.
Dat is toch om te lachen, zo'n tevreden en blij gezicht van Maria.
Beter hadden de Geertruien mijn opdracht niet kunnen uitvoeren.