Tien kleine kuikentjes?

Pippa en Laza Rus

Pippa: Op de foto hierboven ziet u mij met Laza Rus. Als u goed naar deze foto kijkt zult u het toch met mij eens moeten zijn dat Laza en ik bij elkaar horen. We zijn van hetzelfde ras, allebei Chabo's dus, we hebben dezelfde kleuren en we houden van hetzelfde eten. Ook wonen we in dezelfde tuin en we slapen in hetzelfde nachthok, nou ja, in het begin van de avond dan. En als Laza 's morgens uit de schuur komt rent hij altijd meteen naar mij toe. Tenminste, dat was zo, totdat Vera en Vita hier kwamen wonen. Sindsdien heeft hij alleen nog maar oog voor die twee grote bruine dames. Ik gun het ze van harte, hoor, ze hebben een heleboel in te halen, maar zij, Vera en Vita dus, zien Laza liever gaan dan komen als hij achter hen aan gaat rennen om hen te treden. Zij hadden dat vast nog nooit meegemaakt, er waren helemaal geen hanen in de schuur waar zij woonden. Dus toen Laza de eerste keer een van de twee, ik weet niet meer wie het was, te pakken wilde nemen, begreep ze niet wat hij wilde en wat zij moest doen. Laza sprong bovenop haar, pikte haar in haar kop en toen ging ze liggen, dus ze voelde toch wel aan wat er moest gebeuren. Dat in de hen haar kop pikken is niet gemeen, hoor, dat doet hij bij ons ook altijd, dat doet helemaal geen pijn, hij doet het zachtjes om duidelijk te maken dat je moet gaan liggen.

Pippa, Laza en Vera

Goed, ze ging dus liggen, ik geloof dat het Vera was, en Laza sprong bovenop haar, maar als u kijkt naar de foto hiernaast zult u begrijpen dat er toch wel iets mis moest gaan. Vera is veel te groot voor Laza en dus kan er nooit een goede bevruchting plaatsvinden. Laza is niet alleen veel minder hoog dan Vera, wat nog op te lossen is door het gaan liggen van haar, maar hij is ook te kort, Vera's rug is te lang, dus als Laza zich vasthoudt aan Vera's kop komt dat wat voor de bevruchting nodig is niet op de goede plaats terecht. Daarom denk ik dat er in de komende lente niet veel kans is op kuikens van Laza en Vera of van Laza en Vita. Hij kan het beter houden bij zijn eigen soort, de Chabo's. En als Vera en Vita toch een keer willen broeden mogen ze wel wat eieren van ons gebruiken. Hoeveel eitjes van ons zouden er passen onder zo'n grote broedkip? Misschien wel tien!

Geluksvogels

Keetje vertelt

Hebt u het vorige verhaal gelezen? Over Vera en Vita?
Ze zijn helemaal opgelucht, nu er wat gedaan is om hun arme lotgenoten te helpen. Meer dan dit kunnen wij als kippen niet doen, dus nu voelen Vera en Vita zich eindelijk helemaal gerust. Nu pas vinden ze dat zij MOGEN genieten van alle fijne dingen die ze hier meemaken. Ze voelden zich eerst bijna schuldig dat zij het hier zo goed hadden en dat al die andere hennen nog steeds zo slecht behandeld worden. Ik hoop dat er veel mensen gaan kijken op de site van Red een legkip en dat ze ook gaan proberen iets voor deze arme kippen te betekenen.
Ik wil het vandaag eens hebben over eieren.
U weet misschien dat veel kippen, vooral sierkippen, zoals Hollandse kuifhoenders en ook Chabo's, alleen in de zomer eieren leggen. Wij hebben veel licht nodig om onze eieren klaar te maken in ons lichaam en in de winter is er domweg te kort daglicht hiervoor. Een enkele keer komt er dan toch nog een eitje klaar en dan leggen we dat natuurlijk, maar je kunt wel stellen dat wij een soort leg-winterslaap houden. Dat is ook

ei van kuifhoenkriel (links) en
van Brown Shaver (rechts)

goed voor ons, dan kunnen wij een beetje bijkomen, want het kost best veel energie om een ei klaar te maken, het duurt zo'n beetje 25 uur voordat het klaar is om gelegd te worden. En het leggen is ook best een hele klus. Ik weet niet hoe het komt dat legkippen in de winter wel eieren leggen, misschien zijn ze daar wel op gefokt. Zij kunnen dus niet uitrusten. Op de foto kunt u het verschil zien tussen een ei van een Kuifhoen krielkip en een van een Brown Shaver. Een aardig verschil, vindt u niet? Het is jammer dat de Chabo's al helemaal zijn gestopt met leggen, anders had u kunnen zien dat een eitje van hen nog weer kleiner is dan dat van een Kuifhoen. Het Kuifhoen-ei is door mij persoonlijk gelegd, ik heb de rui al achter de rug en ik voelde ineens weer de drang om een eitje in het legnest te leggen. En als die drang er is dan moet je, dat begrijpt u vast wel. Ik ben benieuwd of de grote dames de hele winter door blijven leggen, ze waren dat wel gewend in de schuur waar ze woonden, maar hier is het 's nachts donker, dus misschien stoppen ze ook wel in de winter. Dat gun ik ze best, ze hebben in hun leven al zoveel eieren gelegd.
De vrouw zegt dat Vera en Vita hier niet zijn voor hun eieren, maar voor hun plezier.
Wij allemaal, alle kippen die bij de familie Tok horen, zijn gewoon geluksvogels.

Help!

Odette vertelt

droevige Vera

droevige Vita

Ik ben nog niet helemaal blij met hoe het gaat met Vera en Vita. Ze zien er prima uit wat hun verenpak betreft en ze zijn ook niet meer zo mager en bang, maar ze kijken nog steeds een beetje bedroefd. Niet de hele tijd, maar nu en dan zie ik dan de een en dan de ander staan staren in de verte en dan hebben ze zulke bedroefde ogen. Ik kan daar niet zo goed tegen en dus ben ik op hen afgestapt om te vragen hoe dat komt en hoe het nu echt met ze gaat.
Hier volgt het interview dat ik met ze had.
Odette: Jullie zien er nu mooi en gezond uit en jullie lopen lekker te scharrelen door de tuin; hoe komt het dan dat jullie soms ineens weer zo droevig kijken?
 Vera: Dat komt omdat we dan denken aan hoe het was in die schuur en dat wij het nu zo goed hebben hier.
Vita: Ja, en dan denken we aan al die kippen, die nog steeds zo'n rotleven hebben, daar worden we dan droevig van.
Odette: Dat begrijp ik, maar de mensen van Red een legkip kunnen niet alle legkippen redden, dat snappen jullie toch ook wel?
Vita: Ja, natuurlijk, maar daarom zijn die andere kippen nog wel zielig.
Vera: Wij zouden zo graag al die kippen willen redden, daar zijn we over aan het piekeren.
Odette: Zijn jullie een plannetje aan het uitbroeden?
Vera: Dat zouden we graag willen, maar tot nu toe komen er niet echt goede ideeen naar boven.
Vita: heb jij soms een idee, Odette?
Odette: Nee, maar we kunnen het aan de vrouw vragen, die weet veel meer dan wij, als er iemand een idee kan krijgen is zij het wel.
Vera: Dat lijkt me een goed plan.
Vita: Dat gaan we doen.

Vera en Vita bij aankomst

Vera en Vita bij aankomst

En ik heb het aan de vrouw gevraagd en zij heeft beloofd om alle mensen, die deze verhalen over de familie Tok lezen, te vragen om wat te doen aan dit probleem. Natuurlijk kan niet iedereen kippen in zijn of haar tuin nemen, veel mensen hebben niet eens een tuin of maar een heel kleintje. Die mensen kunnen misschien wat geld geven aan Red een legkip, dan kunnen de vrijwilligers meer kippen vrijkopen. Daarom nog een keer de zielige foto's van Vera en Vita toen ze hier net aankwamen en het adres van de stichting Red een legkip: www.redeenlegkip.nl. En als u denkt dat het een druppel op een gloeiende plaat is, bedenk dan dat de paar vrijgekochte kippen daar heel anders over denken.

Vliegende ratten?

Nadine vertelt

Laza heeft gezegd dat ik vandaag weer eens wat moet vertellen en als hij dat zegt dan moet je dat ook doen, anders komen er problemen. Niet dat ik het erg vind, hoor, ik praat best graag en er is altijd wel iets te zeggen hier. Maria heeft verteld dat het hok een grote beurt heeft gekregen, nou dat was me wel wat, hoor. Gelukkig was alles klaar voordat we op stok gingen. We hebben allemaal heerlijk geslapen, het rook zo lekker fris.
Toen de vrouw vanochtend de tuin in kwam ging ze eerst kijken hoe het met Desiree haar kuif was. Het staartje zat er nog keurig in, maar Desiree heeft liever geen frutsels aan haar lijf, ze liep telkens met haar kop te schudden, ze probeerde het blauwe ding uit haar kuif te krijgen, ze zat zelfs met haar poot te krabben aan het staartje.

Desiree schudt met haar kop

krabben in de kuif

De vrouw ging haar weer oppakken en toen heeft ze het blauwe ding uit Desiree's kuif gehaald, zodat ze zich weer lekker vrij kon voelen. De kuif bleef gewoon staan zoals hij de dagen met het staartje erin had gestaan, dus het was ook niet meer nodig om de veren vast te binden. We hebben nu geen moderne kuifkip meer, aan de ene kant wel jammer, maar voor Desiree is het fijn. Ik zou ook niet graag met zo'n strak ding in mijn veren rondlopen. Gelukkig heb ik geen kuif maar een kammetje op mijn kop.
Weet u wie er eigenlijk niet in onze tuin wonen, maar er toch elke dag komen eten? Dat zijn vogels, die in onze boom wonen en ook verderop in andere bomen, ze heten duiven. De vrouw zegt dat zij de luizen meebrengen naar onze tuin en ook in ons hok, want ze zijn best brutaal, ze komen gewoon in ons hok ons eten opeten. Soms zitten er wel tien tegelijk in en om ons hok.

Nadine tussen de duiven

Nu kunnen wij best wat missen, er is altijd eten in overvloed, maar wat we vooral kunnen missen zijn die luizen. Op de foto's kunt u zien hoe de duiven ons snoepvoer aan het opeten zijn. Wij laten ze hun gang maar gaan, maar ze kunnen niet zeggen dat ze anders omkomen van de honger, ze zijn allemaal weldoorvoed.
De vrouw noemt de duiven "ratten van de lucht", omdat ze, net als ratten, ongedierte overbrengen van het ene dier op het andere of van dieren op mensen. Zij kan er niet aan beginnen om alle duiven tegen luis te gaan behandelen, dan zou ze ze allemaal moeten vangen, dat is al onmogelijk, want die beesten kunnen heel goed vliegen, ze zitten in een ogenblik in de boom of op het dak van het gebouw naast ons. En dan zouden ze allemaal druppels in hun nek moeten krijgen, dan kan de vrouw wel een paar liter van dat spul kopen en het is niet goedkoop, zegt ze. Dus dat is geen optie. Daarom moet ons hok dus regelmatig worden schoongemaakt en ingespoten en krijgen wij elke maand twee druppels in onze nek. Zo houden we de ongedierte-toestand onder controle. Het is wel een heel werk voor de vrouw, maar werken is goed voor mensen, heb ik wel eens gehoord, dus eigenlijk zijn die duiven zo slecht nog niet.

duiven snoepen kippenvoer

Grote schoonmaak in het najaar

werk in uitvoering

Maria vertelt: Vandaag gebeurde er weer van alles in de tuin. Wij waren al een tijdje buiten aan het rondscharrelen toen de vrouw bij ons kwam kijken. Eerst controleerde ze of Desiree's staartje nog goed zat; toen dat in orde bleek ging ze van alles uit de schuur halen. Ze deed het nachthok open en ze haalde de voersilo eruit, die zette ze op de grond in de tuin, zodat we wel konden blijven eten. We kregen ook lekkere vlokreeftjes om te snoepen, omdat we een tijdje zonder ons hok moesten doen. Daarna zette ze een grote bak onder de deur van het nachthok en begon ze alles uit het hok te halen, alle bodembedekking, waarin ook wat geknoeid eten en onze poepjes van de

snoep als vergoeding

laatste nacht zaten. Dat ging allemaal in de bak. Het hok werd helemaal met een stoffer schoongemaakt en daarna ging de vrouw een grote spuit halen uit de schuur; ze pakte ook een jerrycan met wit spul erin, daar ging ze heel hard mee schudden en daarna goot ze wat van dat witte spul in de spuit. Toen ging ze ons hele nachthok van binnen natspuiten met dat spul, het werd helemaal wittig, een raar gezicht. We kwamen allemaal kijken wat er met ons hok gebeurde en toen ging de vrouw uitleggen wat ze aan het doen was. Het witte spul zou voorkomen dat er luizen in het hok bleven wonen; luizen, die kennen wij allemaal, dat zijn vreselijk

het natgespoten nachthok

vervelende beestjes, die de hele tijd over je heen lopen te kruipen en bloed uit je zuigen; als er eenmaal een paar van die naarlingen zijn heb je er zo duizenden in het hok. Wij waren blij dat de vrouw ervoor ging zorgen dat ze niet meer terug zouden komen; afgelopen zomer hadden we er veel last van gehad, toen het zo warm was kwamen ze met z'n allen vooral 's nachts ons pesten, zodat we niet konden slapen. Toen heeft de vrouw ook al van dat spul in het hok gespoten en dat hielp goed, nadat ze het twee keer had gedaan. Wij krijgen ook regelmatig twee druppeltjes in onze nek om te zorgen dat de luizen, die er toch nog doorheen komen, alsnog dood gaan.

alles weer lekker schoon

Toen het hok helemaal nat was ging de vrouw eerst de tegels in de tuin schoonvegen, er lagen heel veel bladeren en allerlei andere rommel, dat ging ook allemaal in de bak. Ze spoot ook water over de stenen en toen werd onze tuin weer mooi schoon. Van ons had dat niet gehoeven, wij scharrelen graag door de losse bladeren, maar de vrouw zei dat er achterin de tuin nog genoeg plaats was om te rommelen in de bladeren, die op de aarde lagen en dat zij het veel mooier vond als de tegels schoon waren.
Het duurde lang voordat het hok een beetje droog werd, dus de vrouw ging een handje helpen met een handdoek. De muren bleven wit, dat hoorde zo, zei de vrouw en zij kan het weten. Daarna kwamen er heerlijke nieuwe houtsnippers op de bodem en daar overheen nog wat tabak, dat is ook tegen de luizen, die houden niet van tabaksgeur. De voersilo werd weer opgehangen en helemaal bijgevuld en ons hok was weer helemaal tiptop. "Zo", zei de vrouw, "jullie bed is weer schoon, net als dat van ons, wat zullen we allemaal lekker slapen vannacht". En dan hebben we nog een uur extra ook.

Modern kapsel

Vita vertelt

Vannacht hebben Vera en ik heerlijk geslapen in het grote hok. Omdat Desiree het kleine hok nog steeds tegen wil en dank bezet hield konden we daar niet in, dus toen alle anderen in het nachthok waren verdwenen gingen wij ook het trapje op naar boven. Iedereen zat al op de stok en wij hebben ons toen aangepast, we gingen tussen hen in zitten. Dat was heel gezellig en lekker warm, zo allemaal tegen elkaar aan. Eerst werd er nog wat gekwebbeld door bijna iedereen, totdat Laza zei dat het nu stil moest zijn en dat we gingen slapen. Vera en ik waren natuurlijk meteen doodstil, maar Odette moest nog even iets zeggen tegen Nadine en die ging dat weer doorvertellen aan Maria en toen die ook haar snavel opende om het weer verder te gaan doorkwebbelen werd Laza boos en zei hij heel streng dat het nu echt uit moest zijn. Toen werd het stil en gingen we slapen. Nadat de vrouw Laza uit het hok had gehaald om hem naar zijn prive slaapkamer te brengen

gezellig met z'n allen op stok

wilde Maria toch weer gaan kletsen, maar ze kreeg op haar kop van Geertrui en toen werd het stil en gingen we verder met slapen.

Desiree met haar openstaande kuif

's Morgens gingen we een voor een het trapje af om wat te drinken en daarna door de tuin te lopen. Desiree zat nogal chagrijnig vanuit haar hok naar ons te kijken; ik begreep haar wel, zo lang alleen zitten is echt niet leuk, en al helemaal niet als je dan ziet dat de anderen lekker vrij zijn. We gingen wel allemaal om de beurt bij haar op bezoek om haar een beetje op te beuren, maar dat hielp niet erg. Nadat de vrouw Laza Rus weer de tuin in had gelaten keek ze ook even bij Desiree. Ze vond dat de kuif nog teveel open stond, waardoor er nog een grote kans op pikken was, dus ze zei tegen Desiree dat ze nog niet uit het hok mocht. Ze zag wel dat de arme kuifkip daar een beetje depri op reageerde en toen zei ze dat ze een plannetje had en als dat zou lukken zou Desiree vandaag toch weer uit het hok kunnen. Wij waren allemaal erg benieuwd hoe dit zou aflopen.
's Middags kwam de vrouw weer de tuin in, ze had iets in haar hand, dat ze op de stoel, die tussen de hokken staat, legde. Ze tilde Desiree uit het hok en nam haar op schoot; ze pakte van de stoel wat ze daar net had neergelegd en ze ging in Desiree haar kuif zitten friemelen. Toen ze klaar was leek het net alsof de kuif weer helemaal vol gegroeid was, je zag geen huid meer dus wij zouden haar ook niet meer willen pikken. De vrouw zette haar op de grond en Desiree rende meteen weg, zodat ze niet meer gepakt zou kunnen worden. Het hok werd ook

weer wijd open gezet, dat was fijn, want er lag nog een heleboel snoep in, dat Desiree in haar depressieve bui niet had willen opeten. Wij wisten daar wel raad mee en in no time was alles verdwenen. Kunt u op de foto's zien wat de vrouw had gedaan om Desiree te helpen? Ze loopt voor gek, maar dat kan haar niets schelen zolang ze maar lekker door de tuin kan scharrelen met ons allemaal. En ze is tenslotte een hen, dus een staartje op haar kop moet kunnen, je ziet dat tegenwoordig bij mensen ook regelmatig. Misschien moet ze het maar zo houden, ook als haar kuif weer helemaal is aangegroeid.

modern kuifhoenkapsel
                                                                        

   

Als de haan kraait..

Laza Rus kraait victorie

Na al dat gezeur over waar ik 's nachts verblijf zal ik dat eens uit de doeken doen.
Ik slaap het liefst tussen mijn vrouwen op de stok in het grote hok, maar dat vindt iemand hier in de buurt niet goed. Het is namelijk zo dat ik 's morgens altijd heel vroeg wakker word, zoals dat hoort voor een haan. En zodra ik wakker ben, meestal als het eerste straaltje zonlicht zichtbaar wordt, moet ik luidkeels uitkraaien dat ik nog steeds de baas ben hier in de tuin, ook na de afgelopen donkere nacht. Persoonlijk vind ik dat eerste ochtendkraaien het mooiste geluid dat er is. Ik doe het dan ook vol overgave. En ik vind het ook heel belangrijk dat ik in deze buurt de eerste haan ben die kraait. Er is in deze straat nog een haan, die wil ook de eerste zijn, maar ik win het bijna altijd. En dat is een wonder, want hij zit 's nachts gewoon in zijn nachthok, terwijl ik in een donkere schuur moet slapen. Elke avond komt onze verzorgster kijken of wij allemaal veilig in het nachthok zitten. Het komt wel eens voor, vooral in de zomer, als het buiten warm is, dat een of meer van de hennen buiten willen slapen; ze zoeken dan een plekje in een struik, op een stoelleuning of in de boom. De vrouw vindt dat niet prettig, ze heeft ons het liefste allemaal onder dak. Het is namelijk zo dat wij kippen en hanen nogal suf zijn als we eenmaal slapen, we worden dan niet echt wakker als er iets gebeurt. Dus als het gaat regenen in de nacht blijven wij gewoon zitten en dan worden we kletsnat. De vrouw is bang dat we dan longontsteking krijgen en dood gaan, en dat wil ze niet.

slaapschuur van Laza

Dus als er iemand weer eens buiten een slaapplaats heeft gevonden gaat zij overal zoeken, met een zaklamp, net zolang totdat ze haar gevonden heeft en dan pakt ze de domme hen en zet haar op de stok in het hok. Soms moet ze daarvoor op een stoel of op een trap gaan staan, als er weer eens iemand op een wat hoge boomtak is gaan slapen.
Maar goed, ik was aan het vertellen wat er gebeurt met mij nadat de vrouw mij uit het hok heeft getild. Ze draagt me dan op haar arm en dat ligt best lekker, bovendien zegt ze dan allemaal lieve woordjes tegen mij en dat is ook niet vervelend, ik ga dan lekker tegen haar aan liggen. Ze draagt me dan naar het kleine schuurtje, waar ze een bed voor mij heeft gemaakt: een lekkere stok tussen een paar stenen; ze zet me op de stok en dan zegt ze: "Dag lieverd, lekker slapen, morgen kom ik je weer halen". En dan doet ze de deur dicht en is het donker, zodat ik heerlijk kan tukken. Tot zover is er geen probleem. Maar als het ochtend wordt zie ik toch, ondanks de verduisterde ramen, dat het buiten licht wordt en dan MOET ik gewoon kraaien; stel je voor dat die andere haan eerder kraait dan ik, dat zou een ramp zijn. Omdat ik in de schuur zit hoor je mijn prachtige welluidende gekraai niet zo hard als ik zou willen, maar meestal duurt het niet lang voordat het andere haantje een antwoord gaat kraaien.

Laza's prive stok

Niet zo mooi als mijn kraai natuurlijk, maar hij wil even laten horen dat hij ook wakker is en dat hij de baas is in zijn tuin. Ik roep dan naar hem dat ik hier de baas ben en blijf en dat ik tien hennen tot mijn beschikking heb. Daar heeft hij niet van terug, maar hij blijft wel roepen en ik blijf antwoorden. Onze verzorgers vinden mijn kraaien ook mooi, ze worden liever door mij gewekt dan door de wekker, zeggen ze. Maar een vrouw, die een paar huizen verderop woont, heeft een vreselijke hekel aan hanengekraai, ze zegt dat ze er gek van wordt. Nou, volgens mij ben je al gek als je mijn kraaien niet mooi vindt, maar zij is het daar niet mee eens. Mijn voorganger Julius schijnt de hele dag gekraaid te hebben en hij moest daarom verhuizen, maar ik kraai helemaal niet zo vaak en ook minder schel, zeggen ze, daarom ben ik ook uitgekozen om hier de baas te worden.
Onze verzorgster heeft voorgesteld aan de buurvrouw dat zij en ik allebei een deel van de dag mogen hebben. Daar was buurvrouw het mee eens. En zo komt het dat ik elke nacht in de schuur moet doorbrengen en ook een deel van de ochtend, want buurvrouw staat niet vroeg op. Ik denk dat onze verzorgster niet veel kans zou maken bij een vakbond, keihard onderhandelen kan zij niet, ze is veel te lief. Als de vrouw mij 's morgens komt bevrijden ben ik weer blij en als ik even in de tuin heb gelopen ben ik alles snel vergeten, dan kraai ik een paar keer extra hard voor die buurvrouw, misschien gaat zij de schitterende klanken dan toch nog een keer waarderen. Of ze gaat verhuizen, dat zou ook een goede oplossing zijn.

Storm

een mensenkind bij het grote hok

overleg tussen de Geertruien

Vannacht heeft het heel hard gewaaid en geregend, er was zelfs onweer met lichtflitsen en herrie. Gelukkig zaten we allemaal lekker bij elkaar veilig in ons nachthok, dus echt last hadden we er niet van, alleen dachten wij eerst bij elke flits dat het ochtend was en dat we van de stok zouden gaan. Na een tijdje wende het en sliepen we gewoon door de hele onrust heen, net zoals de anderen trouwens, sommigen werden niet eens wakker van alle toestanden. Toen de dag echt aanbrak regende het nog wel, maar verder was het weer redelijk normaal. We gingen naar beneden in de ren, eerst maar eens wat drinken, dat is altijd lekker na een hele nacht op de stok. Naar buiten gaan was niet echt een optie, het regende dat het goot. Gelukkig werd het later droog en konden we lekker gaan scharrelen. Laza Rus kwam ons ook weer vergezellen en de vrouw gaf ons lekker krachtvoer, omdat we bijna allemaal in de rui zijn. Desiree zat nog steeds in haar aparte hok, de arme ziel, zij vroeg aan de vrouw of ze er al uit mocht, maar dat mocht nog niet, haar kopveren waren nog niet ver genoeg uitgegroeid. Tot zover ging alles dus gewoon zijn gangetje. Totdat de vrouw weer de tuin in kwam, maar ze was niet alleen, ze had een andere vrouw bij zich en ook: een mensenKIND! Er waren al vaker kinderen bij ons komen kijken en meestal maken zij veel drukte, rennen ze achter ons aan, willen ons oppakken en roepen en schreeuwen.
Daar houden wij helemaal niet van. Zou dit kind ons ook willen pakken? Op de foto hierboven ziet u ons overleggen hoe we dit moeten aanpakken. Het kind liep rustig, dat viel al mee. Ze ging wel naar het grote hok toe en ze keek naar binnen door de deur. Ze kroop zelfs helemaal in het hok om een ei te pakken, dat daar door Vera was gelegd. Uit het nachthok haalde ze het ei van Vita tevoorschijn.

lekkers van het mensenkind

Toen ging ze met onze verzorgster naar de groene tonnen, die tussen de hokken in staan; in die tonnen zit ons voer. Zouden we nog een keer lekkers krijgen? Dat zou veel goed maken.

Er was trouwens nog niet veel goed te maken, want er was nog niets verkeerds gebeurd. Maar wij hadden wel in angst gezeten en we wisten nog steeds niet of er niet alsnog iets engs zou gebeuren met dat kind in onze tuin. En toen gebeurde het: de grootste ton, waar het gewone voer in zit, maar ook het lekkerste snoep, ging open en het kind mocht ons wat van dat snoep geven! Nu was alle narigheid op slag vergeten, onze dag kon niet meer stuk! Zomaar twee keer op een dag vlokreeftjes, dat was nog nooit voorgekomen. Het mensenkind bleef ook de hele tijd rustig, wij begonnen haar zelfs aardig te vinden. Van ons mocht zij wel elke dag komen. Zo werd een dag, die stormachtig begon, toch nog een soort feestdag. Zou het vannacht weer gaan stormen?

Legnood?

Vera voor "haar" hok

Gisteren is er iets heel vreemds gebeurd hier in de tuin waar wij nu wonen. Ons hok was opeens niet meer toegankelijk, allebei de deuren van de ren waren dicht. En het hok was niet leeg, nee, Desiree, die koekoekkleurige kuifkip, zat erin. Ze was behoorlijk aan het mopperen en ze keek helemaal niet blij, terwijl het toch een prima hok is met alle nodige voorzieningen erin. Vita en ik hebben er zeker een maand heerlijk in gewoond en nu is Desiree ontevreden; ik begrijp er niets van. Vita en ik hebben vannacht in het grote hok bij alle andere kippen geslapen. Vita was op de stok tussen de anderen gaan zitten, ik vond dat nog een beetje eng, ik zat op de grond van het nachthok, ook een goede plek om te slapen. Toen het goed donker was kwam de vrouw kijken of we allemaal binnen waren, dat doet ze elke avond, en toen heeft ze mij ook op de stok gezet; ik moet toegeven: het zit lekker en je kunt zo uitstekend slapen.

Vita verlaat het grote hok

overleg met Pippa

Laza Rus werd voorzichtig uit het hok getild, hij ging tegen de vrouw aan liggen en zo werd hij weggebracht, ik weet niet waar naartoe, vanochtend werd hij weer in de tuin gezet. Tot zover ging alles dus goed voor Vita en mij. We werden 's morgens wakker in het grote hok en Vita ging zomaar een ei leggen daar in dat nachthok. Daarna liep ze heerlijk opgelucht naar buiten, zoals u op de foto hiernaast kunt zien. Ik ging ook naar buiten, eerst maar eens wat rondlopen om te kijken of alles nog wel hetzelfde was gebleven in de tuin na onze nacht in het andere hok. Dat viel mee, de tuin zag er nog net zo uit als gisteren. Maar toen ik mijn ei wilde gaan leggen in het legnest van het hok van Vita en mij kon ik er dus niet in. Dat was vervelend, want ik wilde mijn ei toch wel kwijt, en om het zomaar ergens op de grond te leggen in de tuin, dat hoort niet, stel je voor dat Igor net langs komt en ermee gaat voetballen. Of dat dat stoute buurmeisje Mickie het meeneemt naar haar grote vriend. Je moet er toch niet aan denken. Maar wat moest ik nu? Ik stond voor ons hok en ik wist echt niet hoe ik mij uit deze moeilijke situatie moest redden. Laza kwam kijken of hij mij kon helpen, maar dat kon hij dus niet. Toen kwam Pippa mij te hulp. Zij begreep mijn probleem beter dan Laza, hij heeft nog nooit de drang gevoeld om  een ei te moeten leggen. Pippa zei dat zij haar ei altijd gewoon in het grote nachthok legde, net zoals Vita dat had gedaan, en dat ik dat ook gerust kon doen. "Ga daar maar lekker zitten, meid", zei ze, "en leg je ei gewoon daar in de houtsnippers, de vrouw vindt het daar wel en dan neemt ze het mee naar het mensenhuis". Dat heb ik nu dus net gedaan en ik moet zeggen dat ik me nu heerlijk voel, alsof er een last van me is afgevallen.
Ik hoorde ook van Pippa dat Desiree in ons hok zit omdat ze bloed op haar kop had en dat ze eerst weer nieuwe veren moet krijgen in haar kuif, omdat wij anders in haar kop gaan pikken. Nu moet ik toegeven dat ik gisteren ook een snaveltje bloed van haar heb geproefd, het is ook zo lekker, daar kunnen wij gewoon niet afblijven. Gelukkig is het legprobleem nu opgelost, van mij mag Desiree zo lang in ons hok blijven als nodig is, wij redden ons wel, Vita en ik.

Gevangenis of behandelkliniek?

Desiree achter tralies

Ziet u dat, beste mensen?
Ik ben opgesloten!
De vrouw zegt dat het voor mijn eigen bestwil is, maar ik vind er niets aan. Liever loop ik lekker door de tuin te scharrelen. Goed, ik heb hier in dit hok voldoende lekker eten en schoon drinkwater, zelfs met toegevoegde vitaminen, maar achter de tralies zitten is niets voor een vrije hen. Ik loop hier nu al zoveel jaren lekker door de tuin en alleen tijdens het broeden en het opvoeden van de kleine kuikentjes laat ik mij vrijwillig in een apart hok zetten met de deur op slot. Dat is dan nodig voor de rust tijdens het broeden en de bescherming van de kuikens als ze nog heel klein zijn.

blauwspray tegen het bloeden

Weet u waarom mijn verzorgster mij hier in het hok van Vera en Vita heeft gezet? Misschien ziet u al iets eigenaardigs op mijn kop. Ik ben in de rui, dat betekent dat ook de veren van mijn kuif worden vervangen door schone nieuwe witte veren. Aan de voorkant is een gedeelte koekoekskleurig, dat hebt u goed gezien, dat zijn de zogenaamde steunveren, dat hoort zo. Maar wat ik wilde vertellen is dat mijn witte kuifveren waren uitgevallen, zoals dat hoort bij de rui en dat de nieuwe witte veertjes al doorgekomen zijn, maar nog niet helemaal een dichte bol vormen. En als de pennen doorkomen zit er in het begin daarvan een beetje bloed, om de veren van grondstoffen te voorzien. Nu is het zo dat het doorkomen van de pennen een beetje jeukt en ik heb met mijn nagels op mijn kop gekrabd. Daardoor is er een klein beetje bloed op mijn kop gekomen en bloed smaakt heel erg lekker. Daarom gingen de andere kippen, die de rode kleur zagen en het bloed roken, daar in pikken. Ik ben dus in mijn kuif gepikt. Door al dat pikken werd het bloeden steeds erger en toen de vrouw vanochtend de tuin in kwam om ons te voeren en van schoon drinkwater te voorzien zag ze mijn bebloede kop. Ze begreep direct wat er aan de hand was en ze ging uit de schuur een flesje halen. Ze pakte mij op, wat ik helemaal niet fijn vind, maar ze was te snel voor mij, ze nam mij op haar schoot en ze spoot wat uit dat flesje op mijn kop, op de bloedende plek. Daarna zette ze me weer op de grond zodat ik weer rond kon lopen. Ze bleef
nog een poosje op een stoel bij ons zitten, dat doet ze wel vaker, dat vindt ze gezellig, zegt ze. Ze zit dan ook de hele tijd tegen ons te praten. Maar omdat ze was blijven zitten zag ze ook dat ik weer werd gepikt door de anderen. Toen heeft ze me weer opgepakt (ze was weer te snel, ik word oud, denk ik) en ze heeft nog meer van dat goedje op mijn kop gespoten. Ik moest een hele poos stil op haar schoot blijven zitten, ze aaide me en ze zei lieve woordjes tegen me, dat was niet vervelend, maar wat ze toen ging doen vond ik minder plezierig. Ze zette me in het hok van Vera en Vita, die

Desiree in het nachthok van Vera en Vita

lekker in de tuin liepen, en toen deed ze de deur van de ren dicht. Ik kon er niet meer uit! Wat was dat voor flauw grapje? De vrouw zei dat het helaas nodig was, omdat de anderen me anders zouden blijven pikken en dan werd mijn kop nooit beter en kreeg ik geen mooie kuif. Tja, toen moest ik even slikken, want het uiterlijk is natuurlijk best belangrijk. Ik heb me even in het nachthok teruggetrokken om hierover na te denken en ik ben tot de conclusie gekomen dat het maar even moet. "Tot mijn kop beter is en mijn kuif weer over de bloedplek heen zit en geen dag langer", heb ik gezegd tegen de verzorgster en daar was ze het gelukkig mee eens.
Maar nu denkt u misschien: "Arme Vera en Vita, die begrijpen er natuurlijk niets van dat er opeens een ander in hun hok woont". Wel, daar hoeft u zich geen zorgen over te maken, Vera heeft de afgelopen nacht al in het grote hok geslapen; toen wij al een tijdje op stok waren kwam ze ineens het trapje op en ging ze lekker in de houtsnippers liggen. De vrouw heeft nog geprobeerd haar op de stok te zetten, maar dat lukte niet, dat is ze vast niet gewend. In hun eigen hok liggen Vera en Vita ook altijd op de grond in het legnest of in het nachthok te tukken. Dus de twee grote dames redden zich wel vannacht.
Nee, het belangrijkste is nu dat mijn kuifveren weer snel aangroeien, dan mag ik weer uit deze gevangenis, want voor mij voelt het echt als een straf, hoewel de vrouw zegt dat je het beter een behandeling in een kliniek kunt noemen.
U kunt u dus beter zorgen maken over MIJ dan over Vera en Vita.                                                  

De filosofie van Odette

Odette Tok

Mijn naam is Odette en ik ben de laatste die zich aan u mag voorstellen. Ik ben een witte Chabo hen met een fier rechtopstaande staart met een grijs uiteinde. Mijn poten zijn kort en geel, zoals dat bij een Chabo hoort. Door onze rechtopstaande staart en onze trots gedragen kop lijken wij van de zijkant gezien op een U. Ik persoonlijk vind dat wel mooi.

Desiree met Odette en Odile

Mijn broedmoeder is Desiree en ik had een zusje; zij was bruin en onze verzorgster noemde ons Odette (ik dus) en Odile (mijn zusje). Ik ben gladvederig en Odile was krulvederig, met andere woorden: we leken totaal niet op elkaar. Desiree zorgde goed voor ons en zo groeiden wij op tot kuiken-kleuters, zoals u op de foto kunt zien. We mochten al snel lekker door de tuin scharrelen, Desiree leerde ons hoe dat moest. Als er lekkere hapjes te scoren waren riep zij ons er snel bij, zodat wij niets tekort kwamen. Ook Laza Rus hielp bij de opvoeding, hij riep alle kleintjes ook altijd als er iets te halen viel.
Wij kregen allebei de achternaam Tok, we mochten dus in de tuin blijven wonen; dat vonden wij erg fijn, want we worden hier goed verzorgd. Toch werd Odile na 2 jaar ziek, ze werd meegenomen naar de dierenarts, waar ze een injectie kreeg en medicijnen om thuis te gebruiken. Even leek het beter te gaan, maar op een morgen lag Odile toch dood in het hok. De vrouw was erg verdrietig en ik ook, ze was tenslotte mijn broedzusje, we waren samen opgegroeid en nu was ze er ineens niet meer. Ze werd begraven in de tuin, waar ze het zo fijn had gehad. Ik werd getroost door alle andere kippen, dat was wel weer fijn en nu is het allemaal alweer een tijdje geleden en ben ik weer gelukkig.

Vera en Vita na 1 maand

En ach, als ik denk aan wat Vera en Vita allemaal hebben meegemaakt, dan mag ik niet klagen. Het gaat trouwens heel goed met de twee nieuwe dames, zoals u op de foto hiernaast kunt zien. Ze hebben geen kale plekken meer en het kammetje van Vera is weer mooi geworden, al is het wat kleiner dan dat van Vita. Alleen hun staarten zijn nog wat aan de kale kant, maar dat gaat vast ook helemaal goed komen. Ze zijn nu helemaal gewend en ze scharrelen heerlijk tussen alle andere kippen. Ik vind het grappig dat er nu ineens twee van die grote hennen hier rondlopen, de kuifhoenders zijn krielkippen en wij Chabo's zijn er alleen maar in deze kleine vorm, van ons ras bestaat er geen grote uitvoering. Vroeger schijnt hier een grote Kuifhoenhen gewoond te hebben, zij heette Helga en ze moet erg lief geweest zijn. Zij is negen jaar oud geworden, toen is ze overleden, van ouderdom waarschijnlijk, want ze was nooit ziek. Zij ligt ook hier in de tuin begraven; het lijkt hier eigenlijk wel een soort kippenkerkhof als je bedenkt hoeveel hennen hier onder de grond liggen. Het lijkt mij fijn om hier in de aarde te mogen liggen als ik dood ben, dan ben ik toch nog een beetje bij mijn vriendinnen. Maar zover is het nog lang niet, hoor, ik hoop eerst nog een hele poos bovenop de grond te lopen. Vindt u mij ernstig? Dat komt dan vast door mijn jeugdtrauma, het verlies van mijn zusje Odile. Toch ben ik een blije hen, ik denk alleen een beetje dieper na over de dingen, dat is alles. U zou mij filosofisch kunnen noemen.
Zo, nu mag iemand anders weer wat vertellen, ik ben er moe van geworden, ik ga vanavond lekker vroeg op stok.

Kippen en katten

Philippa (Pippa) Tok

Laza heeft bepaald dat ik nu aan de beurt ben. Ik heet eigenlijk Philippa, maar ik word door iedereen Pippa genoemd, dat snavelt makkelijker. Ik ben er wel tevreden mee, de schoonzus van de Britse prins William heet ook zo en zij is beroemd geworden door haar optreden tijdens de bruiloft van haar zuster. Ik geloof dat de mensen haar nogal waardeerden, vooral de mannen, waarom begrijp ik niet, maar door mijn naam met haar te delen kan ik ook een beetje delen in haar beroemdheid.
Ik ben hier in de tuin uitgebroed door Martha, die helaas niet meer leeft. Maria heeft al over haar verteld, kort nadat ik was opgegroeid is zij erg ziek geworden, misschien was het broeden een beetje

Pippa als eendagskuiken

te zwaar voor haar geweest. Zoals u op de foto (schattig, niet?) kunt zien was ik net na het uitkomen wit met twee zwarte stipjes op mijn kopje. Het is best bijzonder dat ik nu bijna helemaal zwart ben met witte accenten. Ik lijk nu sprekend op Laza Rus, dus eigenlijk ben ik ook een beetje de baas hier. Hij is niet mijn echte vader, maar wel mijn broedvader, hij heeft meegeholpen bij mijn opvoeding. Afgelopen zomer heb ik twee keer eieren uitgebroed, het was zo leuk om te doen, eigenlijk had ik nog wel een derde keer gewild, maar dat mocht niet van onze verzorgster, dat zou te uitputtend zijn voor mij, zei zij. Mijn kuikens hadden allemaal Laza Rus als vader, daarom konden zijn niet hier blijven wonen, anders zou het niet goed gaan als zij volgend jaar kuikens van Laza zouden krijgen. Dat heet inteelt en dat is niet gezond, dan hebben de kuikens een heel grote kans op afwijkingen en dat wil natuurlijk niemand. Bovendien was het anders veel te druk geworden in de tuin, er waren deze zomer zoveel kuikens hier, ze pasten niet eens in het hok. En dan konden Vera en Vita ook niet hier komen wonen, terwijl ze nu juist zo gelukkig aan het worden zijn bij ons.

Igor

Mickie

Weet u wie er nog meer hier wonen, maar dan in het mensenhuis? Dat zijn katten. Ze wonen dus niet in onze tuin, maar ze komen er wel regelmatig. Dat is best gezellig, ze lopen een beetje rond en ze gaan soms op ons hok liggen, om te zorgen dat alles goed gaat, zeggen ze dan. Degene, die hier het vaakst komt, is Igor, u ziet hem op de foto hiernaast. Als hij op het grote kippenhok gaat liggen zegt hij dat hij komt oppassen dat er geen vreemde katten in onze tuin komen om ons te pesten. Volgens mij vindt hij het stiekem best leuk als er een andere kat hier komt; hij gaat dan gewoon met die kat spelen. Maar er is een poesje dat hier niet mag komen, dat is een klein stout meisje, ze komt hier best vaak en ze heeft de grootste lol als ze achter ons aan gaat rennen, vooral als wij dan luid kakelend voor haar wegrennen. Wij zijn dan niet echt bang, hoor, we doen maar alsof, Laza Rus is er altijd om ons te beschermen en als dat poezenmeisje het nou zo vreselijk leuk vindt om ons een beetje op stang te jagen, dan gunnen we haar die pret. Maar Igor vindt dat niet goed, hij jaagt haar altijd weg. U ziet haar op de foto hiernaast; op deze foto ziet zij er best lief uit, maar vergis u niet, ze is een krengetje. Ze heet geloof ik Mickie en ze schijnt achter onze tuin te wonen. Ik hoorde haar een keer, toen ze achter ons aanrende, iets roepen over een tuin die vol was of zo en dat wij allemaal weg moesten, anders ging ze haar grote vriend roepen. Daar hebben wij toen luid kakelend om gelachen, dat begrijpt u wel, het is ONZE tuin, dus als er iemand weg moest was ZIJ het. Dat de tuin vol was, daar had ze wel een beetje gelijk in, want op dat moment liepen alle kuikens ook rond en het was best een beetje dringen bij de eet- en drinkpunten, maar daar gaat zij natuurlijk helemaal niet over. Laat ze in haar eigen tuin dieren gaan wegjagen! Zou ze echt een grote vriend hebben in haar eigen tuin? Die zien wij hier nooit, gelukkig, want als hij erg groot is vind ik dat misschien toch wel een beetje eng. Stel je voor dat hij net zou komen op een moment dat Igor er niet is, je zou erdoor van de leg raken.
Maar: genoeg over de katten, als u meer over hen wilt lezen kunt u kijken op www.hetleidschkatblad.blogspot.nl., daar wordt u geinformeerd over alles wat er in onze buurt in de kattenwereld zoal gebeurt.

Scheerapparaten?

Nadine Tok

Nadine is mijn naam en ik ben een Chabo, net als Laza Rus, Maria, Odette en Pippa. Op de foto ben ik net aan het eten, er was zojuist lekkers voor ons gestrooid in de tuin en dat moet je niet laten liggen, anders eten de anderen het op en dan heb je niks. Nou ja, niks is overdreven, er is hier altijd eten genoeg, maar dit was iets extra lekkers en dat wilde ik niet aan mijn snavel laten voorbijgaan, foto of geen foto.

Ze zeiden dat het nu mijn beurt was om iets te vertellen, liefst over mijzelf. Nou en dan doe je dat natuurlijk, wie wil er nu niet graag over zichzelf praten?
Ik ben in deze tuin uit het ei gekropen, mijn broedmoeder was Maria en ik heb de eer om samen met haar en mijn broedbroertje Nico op de foto bovenaan het blog te staan. Nico is naar Stolwijk verhuisd om naar een fokker te gaan, hij mocht daar de baas worden over een aantal hennetjes. In onze tuin is Laza Rus de enige baas, dat is genoeg, als er meer bazen zijn wordt het ruzie, zegt onze verzorgster en zij heeft altijd gelijk. Zelf heb ik nog geen eieren uitgebroed, misschien dat ik dat volgend jaar doe, ik voelde me deze zomer nog een beetje te jong, ik wilde eerst van het leven genieten voordat ik aan kuikens ga beginnen.
Ik ben een tijdje de enige bruine kip geweest hier, totdat die twee grote dames hier kwamen wonen. Ik vind het wel leuk dat er nu meer bruin in de tuin is, dat geeft toch weer een ander kleurtje tussen al dat zwart en wit, vindt u niet?

Vita na 3 weken

Vera na 3 weken

 Het gaat trouwens heel goed met Vera en Vita, dit zijn foto's van toen ze drie weken bij ons woonden en u kunt zien dat de pennen al veren zijn geworden (klik op de foto om het beter te kunnen zien). Ze kijken nog wel een beetje droevig, maar dat gaat vast ook wel over. Ze leggen ook eieren, hele grote, daar kunnen wij niet tegenop, maar onze kleine eitjes staan wel bekend als erg smakelijk, klein maar fijn dus. Niet alles wat groter is is automatisch beter, al denken veel mensen dat.
Onze verzorgster had op het internet uitgezocht wat het ras is van Vera en Vita en zij blijken "Brown Shavers" te heten. Omdat de vrouw wilde weten of er ook een Nederlandse naam is voor dit ras ging zij verder zoeken op de computer, maar ze kon niets vinden. Toen kwam ze op het idee om de rasnaam te laten vertalen door google en wat kwam er toen te staan? Raadt u het al? "Bruine scheerapparaten". Het is toch niet te geloven?
Het is wel fijn dat Vera en Vita zoveel extra lekkers nodig hebben om bij te komen van hun nare tijd, wij mogen overal graantjes van meepikken. Zo krijgen wij tegenwoordig elke dag, naast ons gewone scharrelvoer, gevriesdroogde vlokreeftjes, ei-krachtvoer, ruw strooivoer en op zondag ook nog gedroogde meelwormpjes. Voordat de twee nieuwen kwamen kregen we dat niet iedere dag, alleen op zon- en feestdagen en eivoer als we in de rui waren. Dat zijn we nu ook, dus dat komt goed uit. Vera en Vita hebben in het begin ook blikjes kattenvoer (geen pluimvee natuurlijk) gekregen, maar dat was toen ze nog in de ren zaten, dus daar konden wij niet bij. Wij krijgen dat alleen als we ziek zijn en dat waren zij toen eigenlijk ook wel een beetje, dus het was wel eerlijk dat zij dat kregen.
Zo, ik denk dat ik nu wel genoeg heb verteld, u weet nu wie ik ben. Laza Rus bepaalt wie de volgende verteller is, dus dat moet u maar afwachten.

Het ware leven.

Maria Tok

Martha (achter haar: Maria)

Hallo, mijn naam is Maria Tok en ik ben de oudste hier wonende Chabo hen. Ik ben hier tegelijk met Laza Rus en Martha gekomen. Martha is, nadat ze hier een jaar had gewoond, heel erg ziek geworden. De vrouw heeft haar nog meegenomen naar de dierenarts, die haar medicijnen meegaf en zei dat het daarmee misschien beter zou gaan met Martha. Martha is toen nog een paar weken gruwelijk verwend, ze mocht in het mensenhuis wonen omdat het daar lekker warm was en ze kreeg de lekkerste hapjes in haar snaveltje gestopt, omdat ze zelf niet meer kon eten. Toen ze Martha zo een tijdje in leven had gehouden besefte de vrouw dat dit geen leven was voor een kip en dat Martha niet meer beter zou worden. Ze heeft haar toen weer meegenomen naar de dierendokter en daar heeft Martha een spuitje gekregen, waardoor ze in slaap viel en niet meer wakker werd.

Maar ik zou over mezelf vertellen. Ik woon hier erg naar mijn zin, het is hier gezellig, vooral nadat er door Desiree en mij kuikens waren uitgebroed, waarvan er drie hier zijn blijven wonen, dat zijn Pippa, Nadine en Odette. Hun vaders en hun echte moeders zijn onbekend, omdat de mensen broedeieren hadden gehaald bij een fokker toen Desiree en ik broeds waren geworden. Laza was toen nog een beetje te jong om vader te worden.

de kuikens van Maria

Op de foto ziet u mijn twee kuikens toen ze net uit hun ei waren gekropen. Klein en schattig waren ze, vindt u niet? Het was leuk om broedmoeder te zijn, maar dit jaar was ik er een beetje te laat bij. Iedereen was allang klaar met broeden en opvoeden toen ik opeens de drang in me voelde. Ik heb het nog geprobeerd, ik heb alle eitjes, die werden gelegd, onder me geschoven met mijn snavel, maar de vrouw zei dat het veel te laat in het jaar was voor kuikens, ze zouden het dan veel te koud hebben bij het opgroeien. Ze haalde telkens mijn met moeite verzamelde eitjes weer onder mij vandaan en dan zette ze me midden in de tuin, zodat ik weer helemaal terug moest lopen naar het hok om te gaan zitten broeden op... ja, eigenlijk op niks. Dus nu heb ik het maar opgegeven en loop ik weer lekker door de tuin te scharrelen. Ik heb ook kennis gemaakt met de twee nieuwe kippen, die hier pas zijn komen wonen. Ze heten Vera en Vita, de vrouw vertelde dat ze hen zo genoemd heeft omdat ze zo samen het "Ware Leven" zijn, het ware leven, dat we hier allemaal hebben en dat zij nu dus ook mee mogen beleven.
Toen Vera en Vita net hier waren heeft Laza zich

Laza Rus slooft zich uit

vreselijk lopen uitsloven voor de ren waarin ze zaten. Hij kraaide constant, liep heen en weer en daarbij fladderde hij met zijn vleugels om extra aandacht te trekken. Ik denk dat Laza een beetje onder de indruk was van de nieuwe dames, ze waren dan ook flink veel groter dan wij krielkipjes. Volgens mij was hij een beetje verliefd op ze, al zagen ze er niet uit met al die kale plekken op hun ruggen en korsten op hun kop. Vera en Vita keken helemaal verbaasd naar hem, ze begrepen er niets van, dat kon je duidelijk zien. Wij hebben hem uitgelachen, het was echt geen gezicht. Natuurlijk moest dat stiekem gebeuren, de baas lach je niet in zijn gezicht uit, dat begrijpt u wel.
Het is natuurlijk wel fijn voor hem dat hij nieuwe dames bij zijn harem krijgt en het is ook fijn voor die zielige nieuwe kippen dat de baas hen leuk vindt. Dat maakt het vast makkelijker voor hen om hier helemaal thuis te raken. Hoe het verder met ze gaat zal een ander wel vertellen.

Een droevig verhaal (2)

Vera na 1 week in de tuin

Ik zal verder gaan met vertellen waar Vita is gebleven.
We zaten dus in een ren met een verlegen haan en nog twee andere kipjes. Vita vroeg aan de haan hoe het er hier aan toeging en de haan zei dat je hier heel goed behandeld werd, de mensen waren lief voor de dieren en het eten en drinken was lekker. Toen vroeg Vita of hij ook uit een legkippenschuur kwam. De haan moest hier een beetje om lachen, hij vroeg aan Vita of zij niet wist dat een haan geen eieren legt. Omdat wij nog nooit een haan hadden gezien wisten wij dat niet, maar nu dus wel. De haan had bij mensen in de tuin gewoond, maar ze vonden dat hij te vroeg kraaide en toen hadden ze hem in de auto meegenomen en hem ergens langs de weg neergezet. Daarna waren ze weggereden. Hij had geprobeerd om genoeg eten te vinden, maar het was overal nogal kaal, er lagen eigenlijk alleen maar stenen, dus hij had al snel erge honger gekregen. En drinken was er ook niet.

Na 1 week krijgt Vita al nieuwe pennen

Na een paar dagen was hij zo moe en hongerig dat hij er bijna bij neerviel, hij kon eigenlijk niet meer op zijn poten staan. Gelukkig was hij toen gevonden door een jongen, die hem bij de opvang had gebracht; daar had hij eerst een behandeling gekregen en toen hij een beetje was bijgekomen mocht hij in deze ren zitten om verder aan te sterken.
Vita vroeg of hij wist wat er verder met haar en mij zou gaan gebeuren, maar dat wist de haan niet. Het zou vast iets goeds zijn, want de mensen hier hadden het altijd over kippen redden en dat betekende dat ze het beter zouden krijgen en niet slechter.

Ook bij Vera komen de pennen door

Die nacht sliepen we heerlijk in het hooi en 's morgens toen we wakker werden kregen we weer eten en schoon water om te drinken. Dat ging zo twee dagen door, toen kwamen er een man en een vrouw voor de ren staan met twee mandjes, de verzorgster haalde Vita en mij uit de ren en we mochten elk in een mandje zitten. Onderin de mandjes lagen houtsnippers, zodat we lekker zacht konden zitten. We gingen weer in een auto en na een lange rit stopten we voor een huis; we werden in de mandjes door het huis heen gedragen en toen kwamen we in een grote tuin. Daar liepen kleine kipjes rond en er stonden een paar hokken. Wij werden voorzichtig uit de mandjes in een ren gezet waar zand op de grond lag, dat voelde heerlijk aan onze voeten. En er was ook een nachthok met houtsnippers op de vloer en een grote bak met eten en een emmer met fris water. Toen zei de vrouw: "Zo, hier mogen jullie voortaan wonen, dit is jullie nieuwe huis; kom eerst maar even lekker tot rust, dan kunnen jullie later kennis maken met de andere kippen en de haan". Wij konden onze oren niet geloven: zouden wij nu altijd hier mogen blijven? Dan waren we echt gered!