Een droevig verhaal (2)

Vera na 1 week in de tuin

Ik zal verder gaan met vertellen waar Vita is gebleven.
We zaten dus in een ren met een verlegen haan en nog twee andere kipjes. Vita vroeg aan de haan hoe het er hier aan toeging en de haan zei dat je hier heel goed behandeld werd, de mensen waren lief voor de dieren en het eten en drinken was lekker. Toen vroeg Vita of hij ook uit een legkippenschuur kwam. De haan moest hier een beetje om lachen, hij vroeg aan Vita of zij niet wist dat een haan geen eieren legt. Omdat wij nog nooit een haan hadden gezien wisten wij dat niet, maar nu dus wel. De haan had bij mensen in de tuin gewoond, maar ze vonden dat hij te vroeg kraaide en toen hadden ze hem in de auto meegenomen en hem ergens langs de weg neergezet. Daarna waren ze weggereden. Hij had geprobeerd om genoeg eten te vinden, maar het was overal nogal kaal, er lagen eigenlijk alleen maar stenen, dus hij had al snel erge honger gekregen. En drinken was er ook niet.

Na 1 week krijgt Vita al nieuwe pennen

Na een paar dagen was hij zo moe en hongerig dat hij er bijna bij neerviel, hij kon eigenlijk niet meer op zijn poten staan. Gelukkig was hij toen gevonden door een jongen, die hem bij de opvang had gebracht; daar had hij eerst een behandeling gekregen en toen hij een beetje was bijgekomen mocht hij in deze ren zitten om verder aan te sterken.
Vita vroeg of hij wist wat er verder met haar en mij zou gaan gebeuren, maar dat wist de haan niet. Het zou vast iets goeds zijn, want de mensen hier hadden het altijd over kippen redden en dat betekende dat ze het beter zouden krijgen en niet slechter.

Ook bij Vera komen de pennen door

Die nacht sliepen we heerlijk in het hooi en 's morgens toen we wakker werden kregen we weer eten en schoon water om te drinken. Dat ging zo twee dagen door, toen kwamen er een man en een vrouw voor de ren staan met twee mandjes, de verzorgster haalde Vita en mij uit de ren en we mochten elk in een mandje zitten. Onderin de mandjes lagen houtsnippers, zodat we lekker zacht konden zitten. We gingen weer in een auto en na een lange rit stopten we voor een huis; we werden in de mandjes door het huis heen gedragen en toen kwamen we in een grote tuin. Daar liepen kleine kipjes rond en er stonden een paar hokken. Wij werden voorzichtig uit de mandjes in een ren gezet waar zand op de grond lag, dat voelde heerlijk aan onze voeten. En er was ook een nachthok met houtsnippers op de vloer en een grote bak met eten en een emmer met fris water. Toen zei de vrouw: "Zo, hier mogen jullie voortaan wonen, dit is jullie nieuwe huis; kom eerst maar even lekker tot rust, dan kunnen jullie later kennis maken met de andere kippen en de haan". Wij konden onze oren niet geloven: zouden wij nu altijd hier mogen blijven? Dan waren we echt gered!