Het ware leven.

Maria Tok

Martha (achter haar: Maria)

Hallo, mijn naam is Maria Tok en ik ben de oudste hier wonende Chabo hen. Ik ben hier tegelijk met Laza Rus en Martha gekomen. Martha is, nadat ze hier een jaar had gewoond, heel erg ziek geworden. De vrouw heeft haar nog meegenomen naar de dierenarts, die haar medicijnen meegaf en zei dat het daarmee misschien beter zou gaan met Martha. Martha is toen nog een paar weken gruwelijk verwend, ze mocht in het mensenhuis wonen omdat het daar lekker warm was en ze kreeg de lekkerste hapjes in haar snaveltje gestopt, omdat ze zelf niet meer kon eten. Toen ze Martha zo een tijdje in leven had gehouden besefte de vrouw dat dit geen leven was voor een kip en dat Martha niet meer beter zou worden. Ze heeft haar toen weer meegenomen naar de dierendokter en daar heeft Martha een spuitje gekregen, waardoor ze in slaap viel en niet meer wakker werd.

Maar ik zou over mezelf vertellen. Ik woon hier erg naar mijn zin, het is hier gezellig, vooral nadat er door Desiree en mij kuikens waren uitgebroed, waarvan er drie hier zijn blijven wonen, dat zijn Pippa, Nadine en Odette. Hun vaders en hun echte moeders zijn onbekend, omdat de mensen broedeieren hadden gehaald bij een fokker toen Desiree en ik broeds waren geworden. Laza was toen nog een beetje te jong om vader te worden.

de kuikens van Maria

Op de foto ziet u mijn twee kuikens toen ze net uit hun ei waren gekropen. Klein en schattig waren ze, vindt u niet? Het was leuk om broedmoeder te zijn, maar dit jaar was ik er een beetje te laat bij. Iedereen was allang klaar met broeden en opvoeden toen ik opeens de drang in me voelde. Ik heb het nog geprobeerd, ik heb alle eitjes, die werden gelegd, onder me geschoven met mijn snavel, maar de vrouw zei dat het veel te laat in het jaar was voor kuikens, ze zouden het dan veel te koud hebben bij het opgroeien. Ze haalde telkens mijn met moeite verzamelde eitjes weer onder mij vandaan en dan zette ze me midden in de tuin, zodat ik weer helemaal terug moest lopen naar het hok om te gaan zitten broeden op... ja, eigenlijk op niks. Dus nu heb ik het maar opgegeven en loop ik weer lekker door de tuin te scharrelen. Ik heb ook kennis gemaakt met de twee nieuwe kippen, die hier pas zijn komen wonen. Ze heten Vera en Vita, de vrouw vertelde dat ze hen zo genoemd heeft omdat ze zo samen het "Ware Leven" zijn, het ware leven, dat we hier allemaal hebben en dat zij nu dus ook mee mogen beleven.
Toen Vera en Vita net hier waren heeft Laza zich

Laza Rus slooft zich uit

vreselijk lopen uitsloven voor de ren waarin ze zaten. Hij kraaide constant, liep heen en weer en daarbij fladderde hij met zijn vleugels om extra aandacht te trekken. Ik denk dat Laza een beetje onder de indruk was van de nieuwe dames, ze waren dan ook flink veel groter dan wij krielkipjes. Volgens mij was hij een beetje verliefd op ze, al zagen ze er niet uit met al die kale plekken op hun ruggen en korsten op hun kop. Vera en Vita keken helemaal verbaasd naar hem, ze begrepen er niets van, dat kon je duidelijk zien. Wij hebben hem uitgelachen, het was echt geen gezicht. Natuurlijk moest dat stiekem gebeuren, de baas lach je niet in zijn gezicht uit, dat begrijpt u wel.
Het is natuurlijk wel fijn voor hem dat hij nieuwe dames bij zijn harem krijgt en het is ook fijn voor die zielige nieuwe kippen dat de baas hen leuk vindt. Dat maakt het vast makkelijker voor hen om hier helemaal thuis te raken. Hoe het verder met ze gaat zal een ander wel vertellen.