Een droevig verhaal (1)

Vera en Vita voor het eerst in hun hok

Keetje heeft ons gevraagd waar we vandaan komen en waarom we er zo slecht uitzagen toen we hier de tuin in werden gedragen. Omdat Vera nog erg aangedaan is heeft ze mij gevraagd om in elk geval het begin van ons levensverhaal te vertellen. Als we voorbij de naarste gebeurtenissen zijn kan zij misschien ook nog wat toevoegen. Op de foto ziet u mij links en Vera half achter mij.

Wij begonnen ons leven in een broedmachine, waar we uit ons ei kropen. Daarna werden we onder een warmtelamp gezet, die hielp ons bij het warm blijven toen we nog geen veren hadden. We zaten daar met heel veel kuikens; we aten de hele dag en ook de hele nacht, want het was altijd licht in ons verblijf. Pas sinds we hier in de tuin wonen weten wij dat er ook donker bestaat en nacht, waarin je heerlijk kunt slapen en uitrusten. We groeiden dus erg snel, omdat we zoveel aten en we waren ook nog jong toen we onze eerste eitjes gingen leggen. De warmtelamp was toen allang weg, maar het licht was gebleven. We werden naar een heel grote schuur gebracht, waar we met duizenden tegelijk voor zoveel mogelijk eieren moesten zorgen. We kregen alleen legmeel te eten, zodat er vanzelf heel veel eieren in ons werden gemaakt. In de schuur was het ook altijd licht, dat zorgde ervoor dat we niet in de rui kwamen, want tijdens het ruien leggen kippen niet en daar waren wij juist voor. Zo kregen we geen nieuw verenpak, ook al was het oude best een beetje versleten, dat kwam ook doordat we geen voer kregen dat goed was voor onze gezondheid, maar alleen maar voor het eieren leggen.

  

Vita op de aankomstdag

 Omdat er zoveel kippen bij elkaar zaten in die schuur werd er ook vaak gevochten om de beste plekjes, er werd dan soms behoorlijk hard gepikt.    En als je een bloedende wond had moest je je goed verstoppen, anders werd je dood gepikt. Kippen worden aangetrokken door de geur en kleur van bloed, ze vinden dat heel lekker smaken. En verstoppen was niet gemakkelijk in die drukte; er zijn dan ook wel kippen dood gegaan daar. En dan waren er de geruchten, die de ronde deden. Heel enge geruchten. Als we een jaar oud zouden  zijn zouden we opgeruimd worden. We wisten  niet wat dat betekende, opgeruimd worden, maar  het klonk niet goed. Er was een hen, die al langer  in de schuur woonde dan wij, zij vertelde dat ze had gehoord dat alle kippen dan in grote kratten zouden worden gepropt en dan werden die kratten in een grote vrachtwagen geladen. De vrachtwagen reed daarna weg en ze had ook gehoord dat de kippen in die kratten heel lang, zonder eten en drinken, in die auto moesten blijven. Wat er dan verder met ze werd gedaan wist ze niet, maar we werden er allemaal bang van. We deden goed ons best om zoveel mogelijk eieren te blijven leggen, want niemand wilde zo worden opgeruimd.

  

Vera op de aankomstdag

Op een dag kwam een van de mensen naar binnen met een krat, waarin hij hier en daar een kip stopte. Ik durfde niet te kijken en ik probeerde me zo klein mogelijk te maken, maar hij pakte mij toch ook. Vera werd ook meegenomen, ik kende haar wel, maar we hadden nog geen naam, die kregen we pas toen we hier in de tuin kwamen wonen. Ik dacht dat wij nu zouden worden "opgeruimd", maar we werden buiten aan een vrouw meegegeven, die ons voorzichtig in een auto zette en tegen ons praatte. Dat had nog nooit iemand gedaan. Ze reed rustig en voorzichtig, om ons geen pijn te doen, zei ze. Behalve Vera en ik waren er een heleboel kippen die met  haar mee mochten. De vrouw zei tegen ons dat wij waren gered van de slacht, dat we nu een goed leven zouden krijgen. Wat dat inhield wisten wij geen van allen, maar omdat haar stem zo vriendelijk klonk moest het wel iets goeds zijn. We kwamen bij een gebouw, waar een heleboel kippenrennen waren. Wij hadden nog nooit zoiets gezien, we werden allemaal bij elkaar in een grote ren gezet. Op de bodem lag hooi, heerlijk zacht aan onze voeten. We gingen meteen liggen, er was zoveel ruimte dat dat gewoon kon, voor iedereen was er plek genoeg. En eten en drinken was er ook. Zouden we hier mogen blijven? Helaas was er nog een heleboel stress bij de kippen, we wisten niet wat er allemaal nog zou gaan gebeuren met ons. Daardoor gingen de sterksten en de brutaalsten de meer verlegen kippen pikken. Vooral Vera, die altijd al erg timide was geweest, werd erg aangevallen en ik kreeg er ook van langs. Gelukkig werden we in de gaten gehouden en Vera en ik werden uit de ren gehaald; onze wonden werden verzorgd en we werden in een aparte ren gezet, bij een haan en nog een paar rustige hennen. Toen zag ik pas dat Vera's halve kammetje van haar kopje was gescheurd. Omdat er iets opgespoten was bloedde het niet meer, dus niemand kwam in de verleiding om haar verder te gaan pikken.
Zo, nu hebben we het ergste van ons verhaal wel gehad, nu mag Vera verder vertellen, dan kan ik even wat gaan eten, want ik heb trek gekregen en dorst ook trouwens, van al dat gepraat.