Kornelia (Keetje) Tok

Keetje Tok

En ik ben Keetje, eigenlijk heet ik Kornelia, maar dat vinden ze hier een beetje te deftig voor mij. Ik ben een Hollands kuifhoen, dus best een chique ras, maar mijn kleur is niet optimaal, dus vinden ze hier dat ik geen Kornelia kan worden genoemd. Mij kan het niet zoveel schelen, ik vind Keetje eigenlijk veel leuker dan dat stijve Kornelia. Dat mijn kleur niet zo mooi is komt omdat Julius, mijn vader, wit is en mijn moeder, Hilda, heel mooi zwart. Ik ben dus een tussenkleurtje geworden, een beetje donkergrijs of vaalzwart, net hoe je het wilt noemen. Mijn moeder is vorig jaar overleden, ze ligt begraven in onze tuin; ze had een goed leven gehad, ze was oud, dus ze vond het vast niet erg om dood te gaan. Zij zei altijd tegen mij: "Keetje, wees gewoon tevreden met wat je hebt, dan ben je gelukkig, waar je ook bent". Dat waren wijze woorden en ik heb ze altijd geloofd, maar nu ik die twee zielige grote kippen, die hier pas zijn gekomen, heb gezien, weet ik niet meer of ze wel echt waar zijn.

Vera en Vita bij aankomst

Toen onze verzorgster op de ochtend van de dag nadat die groten waren gekomen de grote ren voor hun kleine rennetje zette, zodat ze wat meer ruimte kregen om te lopen, ben ik dan ook naar ze toe gegaan om te vragen hoe het was gekomen dat ze er zo toegetakeld en ongelukkig uitzagen. Ze waren nog best een beetje verlegen, vooral die met dat halve kammetje op haar kop, maar na een tijdje begonnen ze toch te vertellen hoe hun leven er tot nu toe had uitgezien. En dat was zo vreselijk, dat ik, hoe verder het verhaal ging, steeds beter begon te begrijpen dat ze zulke droevige ogen hadden. Ik werd er gewoon beroerd van, dat kan ik u wel zeggen. Ik denk dat ze het u zelf maar moeten vertellen, want ik kan het niet uit mijn snavel krijgen, het is te erg.
Ik geef nu dus maar het woord aan Vera en Vita, zoals ze zijn genoemd door de vrouw.