Odette filosofeert verder

Na de drie bruine kippen mag ik weer het woord. Ik zal het niet over alle witte hennen hier in de tuin hebben, dat wordt zo na-apen van het verhaal van Nadine en Vera en Vita. En u weet waarschijnlijk allang dat de witte kippen hier in de meerderheid zijn, wij zijn namelijk met ons vieren: Maria en ik, Odette dus, en de tweeling Geertrui en Geertrui.
U ziet mij op de foto hierboven voor het schuurtje waar Laza Rus altijd de nacht doorbrengt. Zoals u (geheel links) kunt zien is de deur van de schuur een beetje open, dat betekent dat Laza door de tuin aan het lopen is. Ik heb me hier verdekt opgesteld omdat ik even geen zin heb in zijn avances. Zodra hij wordt vrijgelaten komt hij namelijk als een gek de tuin in rennen om de eerste de beste hen, die hij tegenkomt, te bespringen.

Het lijkt wel alsof hij zich dan weer moet bewijzen na een hele nacht in zijn eentje in het donker te hebben gezeten. En ik kan me daar wat bij voorstellen.
Zelfs toen Vera en Vita hier nog maar een paar weken waren wilde hij ze elke ochtend treden, de arme meiden wisten niet wat hen overkwam. Op de foto hiernaast kunt u zien dat hij eerst even goed heeft gekeken waar hij moet zijn, Vera draait verbaasd haar kop naar hem toe om te vragen wat hij aan het doen is daar achter. Ik geloof wel dat zij het interessant vonden de eerste tijd, ze hadden nog nooit zoiets meegemaakt, maar nu rennen ze ook weg als Laza uit de schuur wordt gelaten. Ze gaan zelfs bovenop het dak van het grote hok zitten en dan kijken ze toe wie er de pineut is. Tegenwoordig is dat vaak Desiree, die wordt een dagje ouder en kan niet meer zo hard rennen. Ik geloof ook niet dat zij het heel erg vindt, ze schudt even haar veren weer goed en dan loopt ze verder.

Nu heb ik iets bedacht.
Zou het misschien helpen als Laza de hele nacht gewoon tussen ons in op de stok zou slapen? Dat hij dan 's morgens niet zo gefrustreerd zou zijn? Zoals u kunt zien verschuilt hij zich tussen ons in als de vrouw hem komt ophalen om hem naar zijn slaapschuur te brengen. Zij schijnt altijd met een zaklamp in het hok om ons te tellen (we zijn nu met ons elven) en dan zoekt ze Laza op om hem tussen ons uit te halen. Omdat hij als het donker is altijd slaperig is, laat hij zich gewillig oppakken en wegdragen, maar volgens mij zou hij liever bij ons blijven zitten tukken.
Ik heb het aan  de vrouw voorgelegd en zij is het met mij eens. Maar ja, die buurvrouw woont er nog steeds. Gelukkig is er gisteren een nieuwe buurvrouw tussen haar en ons in komen wonen, ik hoop dat dat een beetje verschil maakt. Die nieuwe buurvrouw vindt kippen en hanen leuk en ze heeft ook een poes. Misschien gaat die eerste buurvrouw, die dus wat verder weg woont, zich nu wel druk maken over die poes, die vast wel in haar tuin gaat komen als ze hier gewend is, en dan bestaat er een klein kansje dat ze ons vergeet. Wel een heel erg klein kansje, dat geef ik toe. Maar je kunt altijd blijven hopen, toch?