Pippa en de schoonmaak

Yvonne en Yvette:
We gaan weer verder waar we gisteren waren gebleven.

Ma Tok was nog druk bezig in het onderste gedeelte van ons huis, de benedenverdieping, zou je kunnen zeggen. En ze moest daarvoor telkens heen en weer lopen, van binnen naar buiten en andersom. De deur liet zij daarvoor open staan.
En u begrijpt vast al wat er toen gebeurde.

Die eigenwijze Pippa kwam binnen om in een legnest te gaan "broeden", maar Ma Tok, die dat wel had verwacht, had de nesten afgesloten.
Kijkt u maar op het filmpje hieronder, dan kunt u zelf zien hoe boos Pippa werd.

Pippa bovenop de legnesten

Pippa's kwaadheid was vreselijk, ze ging voor één van de gele bakken staan schreeuwen dat ze erin moest om een ei te leggen, maar Ma Tok trapte daar niet in.
Pippa heeft al in geen tijden een ei gelegd, dat doet een hen niet als zij broeds is.
Pippa probeerde het nest open te krijgen, maar toen dat niet lukte begon ze weer te gillen.
Toen heeft Ma Tok haar buiten gezet en de hordeur dicht gedaan.
Nog na-mopperend liep Pippa daarna door de tuin.
Ze kwam aan Vera en Vita vragen of zij de hordeur voor haar

Vera en Vita

wilden opendoen, net als een tijdje geleden, maar de grote bruine dames zeiden dat Ma Tok wel het beste zou weten wat goed voor haar was. Toen kwam de kleine slimmerd naar ons toe. "Willen jullie alsjeblieft voor mij de hordeur openmaken, ik wil naar een legnest om een eitje te leggen en ik kan er niet in. Jullie zijn zo groot en sterk, jullie kunnen dat vast wel," vroeg ze met een heel lief stemmetje. Maar wij hadden net gehoord dat zij het al aan Vera en Vita had gevraagd en ook wat zij hadden geantwoord, dus wij trapten er ook niet in. "Dat mag niet van Ma Tok," zeiden wij tegelijk.

boze Pippa

Toen droop Pippa af en ze ging boos naar ons zitten kijken.
Dat kan ze goed, met haar zwarte gezichtje.

Na het inspuiten moest het huis eerst een poosje drogen.
Ma Tok ging toen naar boven om te eten, zoals ze zei.
Waarom ze daarvoor altijd naar boven gaat begrijpen wij niet, er ligt hier genoeg in de tuin.
En omdat Ma Tok nogal veel met water aan de gang was geweest vonden wij zelfs een paar lekkere vette wormen.
Die hadden wij best met haar willen delen, maar nu zij er niet was waren wij wel genoodzaakt ze helemaal zelf op te eten. We konden ze niet bewaren, omdat ze vers het knapperigst smaken en wij het zonde vonden om ze te laten verpieteren.

Omdat het verhaal nog niet helemaal af is vertellen wij morgen het laatste stukje.
En dan bent u weer helemaal bij.