Medeplichtigheid

Yvonne en Yvette:

De 2 Geertruien

De Geertruien kwamen pas samen naar ons toe. Ze vroegen of ze ons even konden spreken. Nou, dat kon natuurlijk.
Maar we zeiden er wel meteen bij dat wij niet in waren voor hun geintjes. Toen keken ze op hun snavel en was het even stil. "Ehh...," zei de ene, "Maarre...," zei de andere. En toen praatten ze allebei door elkaar heen, zodat wij er niets van konden verstaan.

1 van de 2 Geertruien

Omdat wij nogal verward van de één naar de ander keken hadden ze dat na een poosje door en toen stopten ze allebei tegelijk met praten. Ze keken elkaar aan en begonnen te giechelen.
"Dat gebeurt nou altijd," zeiden ze tegelijk en toen schaterden ze het uit. Wij moesten ook wel lachen om die rare tweeling, maar we waren ook nieuwsgierig geworden naar wat ze ons te zeggen hadden. Dus vroegen wij aan één van de twee om uit te leggen wat ze bedoelden.
En zo kwamen we het aan de weet.

de andere (?) Geertrui

De ene Geertrui, wij weten niet welke het was, maar in elk geval was het er nu één, die begon te praten, vertelde dat zij weer eens een leuke grap wilden uithalen.
Het was al zo lang een saaie boel in de Tok-tuin, dat ze er suf van werden.
Toen zei de andere Geertrui dat het deze keer gegarandeerd geen vervelende mop zou worden, zoals toen die keer met Laza Rus. Daar hadden ze nog steeds spijt van, dat was echt uit de vleugel gelopen.
Nee, ze hadden nu iets leuks bedacht, maar daar hadden ze onze hulp dringend bij nodig. En het zou nog niet zo gemakkelijk worden ook.
Omdat wij pas wilden beslissen of we mee gingen doen als we wisten wat er zou gaan gebeuren, moesten de beide krullenbollen ons wel vertellen wat het plan was.
Ook dat ging niet van een leien dakje, ze kakelden de hele tijd door elkaar heen.
Maar eindelijk begrepen wij wat de bedoeling was. En ja, toen moesten wij wel toegeven dat het echt een lollig idee was.

Yvonne en Yvette

Dus hebben we beloofd dat we weer mee zouden doen.
Toen wij hier nog maar net waren hebben wij namelijk ook al een keer met de Geertruitjes samen iets leuks gedaan, weet u het nog?
Toen zeiden zij dat wij eigenlijk bruine hennen waren, die van ellende verbleekt waren.
En weet u dat er zelfs mensen waren, die dat hebben geloofd? Hoe is het mogelijk, wij dachten altijd dat mensen zo slim waren, maar dat weten wij nu beter.

En nu maar afwachten of die lezers er straks weer intrappen.