Odette past

Odette:

3 van de 4 vergaderende witten

Ik zag pas de Geertruien en Yvonne en Yvette met hun vieren staan praten.
Toen ik daar even over nadacht kwam het bij mij op dat het wel eens een vergadering van alle witte hennen in de Tok-tuin zou kunnen zijn. En daar hoorde ik dan natuurlijk ook bij.
Maar ik was niet uitgenodigd. Wat zou er aan de hand zijn? Zouden ze mij er niet bij willen hebben? En als dat zo was, waarom dan niet?
Nu ben ik nogal filosofisch aangelegd, dus ik wilde al een rustig plekje opzoeken om over al die vragen eens uitgebreid te gaan nadenken. Maar ineens bedacht ik dat er maar één manier was om er met zekerheid achter te komen wat er daar gebeurde en dat was er gewoon op af te stappen en het te vragen.

Odette vraagt aan Geertrui of er een vergadering is van de witten

Dus dat deed ik. Toen ik bij het groepje aankwam keken ze me alle vier aan alsof ik iets helemaal verkeerd deed.
Dus ik viel maar met de deur in huis. "Is hier een vergadering van alle witte hennen in de tuin?" vroeg ik.
De Geertruitjes begonnen tegelijk te antwoorden, dus ik verstond er niets van. "Ehh..," zei ik, "ik begrijp er niets van als jullie zo door elkaar kakelen."
"Dat gebeurt nu altijd!" zeiden ze allebei tegelijk en toen begonnen niet alleen zij, maar ook Yvonne en Yvette heel hard te lachen.
Nu begreep ik er helemaal niets meer van.
"Zijn jullie ziek?" vroeg ik, "hebben jullie lachkruid gegeten?" Nu kwamen ze helemaal niet meer bij.

Odette loopt weg bij de andere witten

"Lachkruid? hahaha, hihihi," gierden ze alle vier.
Na een poosje bedaarden ze een beetje en toen zei één van de Geertruien dat er geen vergadering was, maar dat zij gewoon even met Yvonne en Yvette aan het kletsen waren, omdat ze wilden weten hoe de twee geredde kippen zich nu voelden, of ze al een beetje waren bijgekomen van al hun nare ervaringen van de schuur en de vangst van hun lotgenoten.
En dat zij toevallig allemaal wit waren was dus precies dat: toevallig.
Ik wist niet of het ik allemaal moest geloven, ik ben maar doorgelopen, het was duidelijk dat ze mij er niet bij wilden hebben.
En eigenlijk wilde ik dat ook niet meer. Met die rare tweeling weet je het nooit, voor je het doorhebt word je voor de gek gehouden.
En daar pas ik voor.