En de winnaar is...

Laza Rus:
Ziet u mij goed? Op de foto, bedoel ik.
Ik sta hier vroeg in de morgen, nou ja, vroeg, zodra ik uit het hok ben gelaten, en erg vroeg is dat niet, helaas, maar in elk geval zo vroeg mogelijk, te kraaien dat ik hier in de tuin de baas ben. En eigenlijk in de hele buurt. Dan krijg ik antwoord van het haantje, dat aan het einde van onze straat woont.
Natuurlijk kraait hij lang niet zo hard en zo welluidend als ik, maar hij doet zijn best.
En dan antwoord ik weer, en zo gaan we elke ochtend een tijdje door.
Nu heb ik pas van Ma Tok gehoord dat dit haantje aan het einde van de straat mijn zoon is. Dat wist ik niet, maar nu ik dat wel weet, begrijp ik ook dat hij best aardig kan kraaien. Hij heeft namelijk mijn genen. Hij is dan wel uitgebroed in de tuin waar hij nu woont, maar hij heeft mij vast vaak horen kraaien, dus hij heeft het toch van mij geleerd. Hij is namelijk de enige haan daar, de oude haan die daar woonde was overleden voordat hij uit zijn ei kroop.
Dus een ander voorbeeld dan mijn kraaien heeft hij niet gehad.
Ik ben best trots op mijn zoon. Het is jammer dat ik niet weet hoe hij er uit ziet.

chabo haan blauw

Ma Tok weet het ook niet.
Zij heeft mij beloofd dat zij een keer zal gaan vragen aan zijn verzorgers of zij hem mag zien. Misschien kan zij dan ook een foto van hem maken, dan kunt u hem ook zien.
Het enige dat zeker is, is dat hij een chabo is, net als ik. Hij is uit een door mij bevrucht ei van een chabo hen uit onze tuin gekropen, dus eigenlijk is hij lid van de familie Tok, al woont hij niet hier.
Ma Tok heeft alvast wat foto's van het internet gehaald van chabo-haantjes. Hij zou er zo uit kunnen zien als op de foto hiernaast, maar dat is dus gewoon giswerk en daar hebben we niets aan, al is deze haan wel fraai.
Ik denk niet dat mijn zoon er zo uitziet, ik denk eerder dat hij zwart met wit is of wit met zwart en niet blauw, zoals de kleur op de foto hiernaast heet.
Ik moet maar gewoon afwachten tot Ma Tok hem gezien heeft, mijn zoon, die elke ochtend zo gezellig met mij aan het strijden is wie er het hardst en het fraaist kan kraaien.

Een echte wedstrijd is het niet, natuurlijk, want we weten allemaal wie er elke morgen wint. En zolang ik hier de baas ben zal dat zo blijven ook.