Zoon en dochters voor Laza Rus

Laza Rus:
Ma Tok is bij mijn zoon op visite geweest en ze heeft foto's van hem gemaakt.

Laza Rus' zoon

En hier is hij dan, mijn eigen zoon.
Ik moet zeggen: Ik ben trots op hem.
Hij is erg mooi uitgevallen.
Maar dat kan ook eigenlijk niet anders, hij heeft tenslotte mijn genen.
Wie zijn moeder is weet ik niet, maar het moet wel een witte dame geweest zijn, want mijn zoon heeft heel wat witte veren.
Het zal Maria of Odette geweest zijn, denk ik.
Zijn verzorgers hebben hem nog geen naam gegeven, dus ik moet hem maar "mijn zoon" blijven noemen.
Er zijn daar ook al klachten geweest over zijn gekraai. Wat zijn er toch een moeilijke mensen hier in de stad. Het is toch het mooiste geluid dat er is, een vrolijk kraaiende haan in de morgen. Dan begin je je dag goed en een goed begin is het halve werk.
Om het geklaag terug te dringen hebben de verzorgers van mijn zoon een speciaal nachthok voor hem gemaakt met dubbel glas en dubbele wanden, zodat hij alleen overdag te horen is.
Dat zou toch voldoende moeten zijn, lijkt me.

dochter van Laza Rus en Geertrui

Maar nee hoor, het geklaag blijft. Sommige mensen kun je het gewoon nooit naar de zin maken. Daar moet je je dan maar niets van aantrekken, is mijn mening.

Ma Tok trof tot haar verbazing ook een dochter van mij en één van de Geertruien aan, u ziet haar op de foto hiernaast. Zij heeft een kleine kuif en een klein kammetje, dus van allebei de rassen heeft ze iets overgenomen. Ze is niet moeders mooiste maar ze ziet er wel heel grappig uit.
Met de krulveren van Geertrui en mijn chabo-staart.
Er waren ook nog een paar echte kuifhoenders, ook dochters van Geertrui, maar hun vader was Julius, mijn witte voorganger, die een kuifhoen was. En nog een paar dochters van mij en Pippa, zwarte chabo's.
En verder was er daar ook een hen, die erg leek op Vera en Vita, maar zij is geen geredde legkip, ze is bij de verzorgers van mijn zoon uitgebroed. Het ei, waar zij uit gekropen is, kwam van de kippen van de zoon van deze mensen.

Zo, de familie is hiermee aardig uitgebreid. We kunnen deze hennen en haan natuurlijk niet "Tok" noemen, daarvoor wonen zij te ver weg, maar ze behoren toch wel een beetje bij ons, vind ik.
Ik ben heel blij dat ik nu weet hoe mijn zoon er uit ziet, nu weet ik tenminste tegen wie ik kraai elke morgen. En dat geeft mij er nog meer plezier in, zodat ik met nog meer kracht mijn fraaie geluid de wereld in zal zenden.