Overmaat aan gedachten

Odette:
Ik loop weer in de tuin.

Odette gaat terug naar het legnest

Zonet zat ik nog op het legnest, maar Ma Tok heeft mij er af gehaald en me in de tuin gezet.
Omdat ze iets lekkers in de tuin had gestrooid, zei ze, en dat moest ik mijn snaveltje niet laten voorbijgaan. Dat klinkt allemaal heel aardig, maar volgens mij is Ma Tok bang dat ik weer broeds aan het worden ben en zij vindt twee nestjes kuikens wel genoeg. Op de foto hiernaast ziet u mij weer teruggaan naar het nachthok, waar het legnest staat. Ik ga er weer lekker in liggen. Niet omdat ik broeds ben, maar omdat het filosoferen daar zo lekker gaat. En er is weer heel wat om over na te denken.

Geertrui

Geertrui

Ik heb een hele poos besteed aan het denken over het gebrek aan moedergevoelens bij de Geertruien. Vreemd dat een hen zo kan zijn, en vooral vreemd dat er twee hennen zo zijn hier in de tuin. Ik denk dat het komt omdat zij een tweeling zijn.
Een identieke tweeling, al komen ze niet allebei uit hetzelfde ei.

zitstok kippen met zitstokhouder voor bevestiging

Daarna ben ik in mijn hoofd bezig geweest met alle veranderingen, die Ma Tok gaat doorvoeren. In verband met het verbouwen van het schuurtje, dat ons nieuwe hok gaat worden.
Ze heeft het over nieuwe zitstokken, die beter voor ons zouden zijn. Die gaat zij binnenkort alvast halen bij dierenhandel Hoogendoorn, dan kan de timmerman ze aan de muren vastmaken. Dat kan hij vast veel beter dan Ma Tok.
En die dingen moeten goed stevig vastzitten, stel u eens voor dat er een hele rij kippen met stok en al naar beneden zou la..... eh... vallen.
Ik vind het helemaal niet leuk dat u daar nu om lacht, wij zouden ons best pijn kunnen doen.
Ziet er mooi uit, hè, die zitstok?

trapbak met kippenvoer

Ik denk dat wij er heerlijk op zullen kunnen slapen.
Verder heeft Ma Tok al wat spullen in huis gehaald via het internet, zoals een trapbak voor ons voer.
Dat is een voerbak, waar heel veel eten in kan, die dicht is, zodat er geen muizen in kunnen gaan zitten eten. Dat is wel nodig in het schuurtje, want er lopen daar wel eens van die beestjes.
Als er een kip op de plaat vóór de bak gaat staan gaat de voerbak open en zo kunnen wij toch bij het eten. Muizen zijn te licht, voor hen gaat de bak niet open, ook niet als zij met hun tienen op de plaat gaan staan dansen. Wij moeten natuurlijk niet teveel knoeien met het voer, want dan hebben de muizen eten op een presenteerblad.
En dan heeft Ma Tok ook nog een heel grote waterbak voor ons gekocht.
Die bak lijkt wel een toren.
Er zit een drinkbakje onderaan en dat loopt steeds vol als wij hebben gedronken.
Zo hebben wij dan altijd vers water.
Het lijkt wel te mooi om waar te zijn, ik moet het nog zien. Van die toren krijgt u een andere keer wel een plaatje te zien, Ma Tok gaat eerst uitproberen of het allemaal werkt.
Anders staat zij voor gek in haar eigen familie Tok blog, zegt zij.
Al die veranderingen zorgen best voor onrust onder de kippen hier in de tuin.
Begrijpt u nu waarom ik vaak in het legnest lig na te denken?

De echte moeder en oma

Keetje:
Ma Tok zei vanochtend tegen mij dat ik het nu maar aan de Geertruien moest vertellen. Dat ik de moeder van Wiske ben, bedoel ik.
Ma Tok zei dat ze nu lang genoeg in de stress hadden gezeten.

Keetje legt, in het bijzijn van Desiree, de grap met Wiske uit aan de Geertruien

Omdat ik een beetje bang was dat ze heel boos zouden worden heb ik Desiree gevraagd om met mij mee te gaan naar de tweeling. Desiree vond dat een goed plan.
Zo togen wij samen naar de twee witte krulveren.
Ik heb hen eerst gevraagd hoe het met hen ging de laatste tijd. De ene  Geertrui zei dat het prima ging, terwijl de andere Geertrui precies tegelijk zei dat het wel eens beter met hen was gegaan.

de vier kuikens met vooraan Wiske

Toen keken ze elkaar aan en begonnen ze te lachen.
"Komen jullie het ons eindelijk vertellen," zeiden ze.
"Wat bedoelen jullie?" vroeg ik, terwijl ik al een klein vermoeden begon te krijgen.
"Dat jullie de moeder en de oma van Wiske zijn, natuurlijk!" zeiden ze. En ze begonnen alweer te lachen.
Desiree en ik keken elkaar aan en toen moesten wij ook lachen.
"Hoelang wisten jullie het al?" vroeg Desiree.
"Wij zagen het toen wij nog een keer goed naar Wiske's veren hadden gekeken, die zijn namelijk helemaal niet krullerig, er zit zelfs geen slagje in. En we hebben ook aan Maria gevraagd of zij vond dat Wiske krullen had. "Gelukkig niet," zei Maria toen, en toen wisten wij

Geertrui en Geertrui

het eigenlijk wel zeker."
"Wel verdraaid," zei Desiree, "dan hebben jullie ons voor de gek gehouden in plaats van wij jullie!"
De tweeling begon nu heel hard te kakelen van het lachen en daarop kwamen alle anderen kijken wat er aan de hand was.
Desiree en ik hebben toen aan iedereen verteld wat er was gebeurd en hoe wij door de Geertruitjes voor het lapje waren gehouden, terwijl het de bedoeling was geweest om hén een beetje te plagen.
"Ja," zei Laza, "om die twee ondeugden ertussen te nemen moet je vroeger opstaan, dat hebben we nu zo langzamerhand wel geleerd allemaal."

En daarna  werden Desiree en ik door iedereen gefeliciteerd met ons (klein)kind Wiske.

Bijzondere namen

Laza Rus:
U hebt het vast al gehoord: ik ben weer vader geworden.
En nu mag ik weer namen geven aan de kleintjes.

Xara en Xandra

Gelukkig zijn het er dit keer maar twee, want Ma Tok heeft gezegd dat de namen met een "X" moeten beginnen.
Hoe komt ze erbij?
Ze volgt het alfabet, zegt ze, en nu is toevallig de "X" aan de beurt.
Goed, ik heb diep nagedacht en ik ben eruit.
Omdat de beide kleintjes behoorlijk op elkaar lijken heb ik besloten hen namen te geven, die ook een beetje op elkaar lijken.
De eerste noem ik Xandra en de tweede Xara.
Ik persoonlijk vind het prachtige namen. Ik heb ze ook al aan Pippa verteld en zij was het met mij eens. Ik heb Pippa laten bepalen wie Xandra is en wie Xara.

Xara

Xandra

Pippa vond de naam Xara het beste passen bij het kleintje met het meeste zwart op haar kopje, dus degene met de zware oog make-up heet vanaf nu Xara.
Op de foto lijkt het net alsof zij een beetje boos kijkt, maar dat komt waarschijnlijk omdat er zoveel zwart rondom haar ogen zit. Bij mensen zie je dat ook wel eens. Geen gezicht, vind ik persoonlijk, maar ieder zijn smaak.
En de kuikens kunnen er niets aan doen, die zijn gewoon zo uit hun ei gekropen.





Xandra kijkt erg vriendelijk, we zullen maar afwachten of zij dat ook werkelijk is. Eigenlijk kun je nog niets zeggen van de karakters van de kuikens, die komen pas tot uiting als ze opgroeien.
Dan zullen we weten of we er nette dames, zoals Desiree, hebben bij gekregen, of ondeugden, zoals de Geertruien.

Wiske en Wilhelmina

Om de grootte, of liever gezegd de "kleinte" van Xara en Xandra goed te kunnen zien laten we nog een foto zien van twee van de oudere kuikens, die vandaag achttien dagen oud zijn.
Zij lijken klein op de foto, maar dat komt omdat zij er met hun tweeën op staan, terwijl Xara en Xandra helemaal alleen een hele foto in beslag nemen.







We gaan maar niet gissen wie de biologische moeders van de twee nieuwe kuikens zijn. Het is in elk geval zeker dat dat chabo's zijn.
En de trotse vader ben ik, Laza Rus Tok.

Pippa's kindertjes

Vandaag mag ik u een mooi verhaal vertellen. En het is nog echt gebeurd ook.

de lege eierschalen na het uitkomen van de kuikens

Eergisteren had Ma Tok mijn beide broedeitjes al tegen haar oren gehouden.
Dat vond ik niet fijn, maar omdat het Ma Tok was en ik haar vertrouw, mocht het toch van mij. Zij keek heel blij en ze zei dat ze al gepiep hoorde in de eitjes.
Daar had ik haar oren niet voor nodig, ik hoorde dat zachte gepiep van mijn kindertjes al urenlang.
En ik weet uit ondervinding dat

Pippa's kinderen

dat betekent dat ze dan binnenkort uit hun eitjes gaan komen. Dus ik was al voorbereid op wat er ging gebeuren.
Toen het helemaal donker was geworden hoorde ik het onder mij: getik en gezaag.
Ik bleef doodstil zitten om de kleintjes niet te storen in hun zware werk, ik hield ze ook lekker warm, want als ze koud worden tijdens het uitkomen gaat het niet goed met ze.
En tegen de ochtend, het begon net weer een beetje licht te worden buiten, kroop mijn eerste kuiken uit het ei, even later gevolgd door haar zusje.
U kunt hen bewonderen op de foto hiernaast.

pas geboren kuikentjes van Pippa

Ik weet niet wie van de twee het eerste uit haar eitje kwam, daar heb ik niet op gelet.
Ik vond het veel belangrijker dat zij allebei meteen in mijn warme dons konden kruipen.
Toen Ma Tok gisteren de tuin in kwam hoorde zij gepiep uit mijn broedhokje komen.
Zij tilde mij voorzichtig van het nest af en toen zag zij mijn kleintjes.

pas uitgekomen kuikentje met de eitand nog op de snavel

"O, Pippa," riep ze uit, "Wat heb jij dat goed gedaan!
Wat een mooie kuikentjes!"
Ik werd er helemaal blij van en ik vond het goed dat zij ze één voor één in haar hand nam om een foto van ze te maken. Zo kunt u goed zien hoe klein ze nog zijn.
Op de foto hiernaast kunt u de eitand nog zien zitten, aan de voorkant bovenop het snaveltje. Dat is de "tand" waarmee een kuiken een gaatje in de eierschaal tikt en dan verder in het rond gaat zagen totdat er helemaal in de rondte een opening ontstaat.
Door kracht te zetten gaan de twee helften dan uit elkaar en kan het kleintje eruit kruipen.
De eitand verdwijnt vanzelf.

ook bij dit kuiken is de eitand nog goed te zien

Ma Tok zette lekker kuiken- opfokvoer neer voor de kleintjes en ook voor mij, om goed te kunnen aansterken na het broeden. En vers drinkwater natuurlijk.
Maar de eerste dag bleef ik nog op de kuikentjes zitten om hen goed warm te houden.
Vandaag gaan ze voor het eerst eten en drinken, ik neem ze mee naar de bakjes en dan doe ik het voor, hoe dat moet.
En als ze flink eten gaan ze hard groeien en worden het hopelijk mooie gezonde hennetjes.



Helaas voor Nadine en voor de koning is er geen oranjebruin kuiken bij, maar ik vind ze allebei prachtig! Ik ben benieuwd welke namen zij krijgen van papa Laza Rus.
Maar dat hoort u een andere keer.

Koningskuiken?

Nadine:
Vandaag of morgen komen de kleintjes van Pippa uit hun ei.

Pippa zit nog trouw te broeden

Pippa zit nog steeds braaf dag en nacht de eitjes warm te houden. Omdat de nachten best koud geweest zijn heeft zij het wel een beetje zwaar gehad.
Dat heb je als je zo vroeg in het jaar al gaat broeden. Maar Pippa heeft het er best voor over, zei ze, toen ik haar laatst vroeg of ze het nog kon volhouden.
Ma Tok heeft gisteren al gepiep gehoord in beide eitjes, dat betekent dat allebei de kuikens leven.
Nu moeten ze nog de hele weg van het uitkomen doormaken.
Hoe dat gaat heeft Maria al verteld toen haar kuikentjes net waren uitgekomen, dus dat ga ik

Wendelmoed kruipt uit haar schaal

niet nog een keer uitleggen.
Als u het vergeten bent kunt u nog even kijken bij "Maria's kinderen", haar verhaal van 11 april. Hiernaast nog een keer de foto van Wendelmoed, die toen nog geen naam had, toen ze uit haar eitje kroop. Zij was eerst bijna helemaal blond, met maar één zwart stipje op haar kopje, maar nu heeft ze een heleboel zwarte veertjes tussen haar witte zitten. Het staat erg grappig.
O, ik kan haast niet wachten tot de kleintjes van Pippa er ook zijn. Ik zou wel naast haar willen gaan zitten om te helpen broeden, misschien gaat alles dan een beetje sneller.

Nadine als koningskuiken

Desiree zegt dat dat onzin is en zij zal het wel weten, maar toch... Je weet maar nooit.
Maar ik kan er niet bijkomen, bij Pippa, zij zit veilig in haar broedhok opgesloten.
En ik denk dat dat maar goed is ook.
Stel je voor dat wij allemaal, nou ja, behalve de Geertruien dan natuurlijk, naast Pippa zouden gaan zitten om die twee eitjes warm te houden.
Dan zou Pippa het veel te heet krijgen.

Mevrouw Annemieke heeft iets helemaal geweldigs tegen Ma Tok gezegd en Ma Tok heeft dat weer aan mij verteld.
Zij zei dat het heel mooi zou zijn als er op koningsdag (of een dag eerder mag natuurlijk ook) een oranjebruin kuiken geboren zou worden, een koningskuiken.
Daar ben ik het natuurlijk helemaal mee eens.
Dank u wel voor deze wens, mevrouw Annemieke.
En nu maar hopen dat hij uitkomt.
Net als de eitjes.

Ramp (2)

Desiree:
Hahaha, de Geertruitjes zijn erin getrapt, in de grap van Ma Tok.
Ze lopen de hele tijd onrustig heen en weer door de tuin, gaan telkens bij de ren met de kuikens kijken en hebben ook al met Maria staan praten.

Geertrui en Desiree

Vanochtend kwamen ze samen naar mij toe.
Ze stonden een poosje te draaien en te tokken, ze wilden duidelijk iets vragen, maar ze wisten niet hoe ze moesten beginnen.
Ik heb net gedaan of ik niets in de gaten had, om het hun niet gemakkelijker te maken.
Totdat ik medelijden begon te krijgen.
Ik heb ze gevraagd wat er was, of ze ergens mee zaten of dat er iets anders aan de hand was met hen. En toen kwam het hoge woord eruit.
Hakkelend en elkaar telkens onderbrekend vroegen ze of ik eens naar Wiske wilde gaan kijken. En of ik dan kon zeggen wie haar biologische moeder zou kunnen zijn. Want dat zij er erg mee zaten, omdat zij hadden gehoord dat Wiske niet helemaal

Desiree bij de ren

gladde veertjes kreeg en dat dat betekende dat één van hen die moeder zou moeten zijn.
Natuurlijk speelde ik het spelletje mee. Ik ging bij de ren van de kleintjes kijken en ik deed net alsof ik extra aandacht besteedde aan het verenpakje van Wiske. Maria kwam naar me toe.
Ze vroeg wat ik van haar kuikens vond. Ik vertelde haar dat ik ze prachtig vond, vooral Wiske.
Zij is net ietsje groter dan de andere drie. Dat klopt ook wel, want een kuifhoen is groter dan een chabo en Wiske heeft de genen van allebei.
Ik vroeg Maria wat zij vond van

Wiske, sluik of krullen?

de veertjes van Wiske.
Maria zei dat zij ze heel mooi vond, vooral dat zwart met de witte uiteinden, dat ze van vader Laza moest hebben geërfd.
En zo mooi glad ook, die veertjes, gelukkig geen krullen. "Want ik houd niet van krulveren."
Ik was blij dat de Geertruien mij alleen hadden laten gaan naar Maria, anders was de grap meteen uitgekomen door die laatste opmerking.
Het onderwerp van gesprek zat ondertussen lekker te eten en daarna ging ze met haar zusjes spelen, het zal haar een zorg zijn wie haar moeder is. Zolang Maria goed voor haar zorgt is zij tevreden. En Maria is een prima broedmoeder, dus dat zit wel goed.
Ik ben terug gegaan naar de Geertruien, die vol ongeduld op mij zaten te wachten.
"En," vroegen ze tegelijk, "wat denk jij er nu van?"
Natuurlijk heb ik ze niet verteld wat ik er echt van vind, ik wil ze graag nog een poosje in spanning laten, zoals zij dat ook zo graag bij ons doen als ze weer eens een geintje hebben bedacht. Dus ik heb gezegd dat ik er nog niet echt iets van kan zeggen en dat ze het het beste aan Ma Tok kunnen vragen, die heeft de meeste ervaring met het bekijken van de afkomst van een kuiken.
Het is dat ze al wit zijn, anders waren ze toen waarschijnlijk vreselijk bleek geworden.

Ramp (1)

Geertrui en Geertrui:
Hebt u de rampzalige tijding al gehoord?
Eén van ons is waarschijnlijk de moeder van dat monster, die Wiske.
Ma Tok heeft het zelf tegen ons gezegd.

Wiske

Zij denkt dat het zo is omdat Wiske niet helemaal gladde veertjes heeft aan haar vleugeltjes.
Dat zij veel zwart heeft, veel meer dan die andere ramp, die Lieve, zou dan komen omdat Laza Rus zoveel zwart in zijn veren heeft.
Nou, wij hebben eens goed naar Wiske gekeken, toen zij buiten in de ren liep, maar wij zien helemaal geen krulletjes. Eigenlijk zelfs geen slag in haar veertjes.
Dus hoe Ma Tok erbij komt dat één van ons de echte moeder zou zijn.... Het is ons een raadsel.
En nu hebben wij ruzie met elkaar. Ik denk dat mijn zus de moeder is en mijn zus denkt dat ik het ben.
En andersom.
Als u het nog kunt volgen.
Wij niet, in elk geval.
Wij hebben nog niets tegen de anderen verteld, want dan gaan ze ons natuurlijk allemaal vreselijk

Geertrui op bezoek bij moeder Maria en haar kuikens

uitlachen.
En het is zonder dat al erg genoeg.
Eén van ons is nog met Maria gaan praten. Wij wilden graag weten wat zij hiervan denkt. Zij, als broedmoeder, kent de kuikens het beste, dus misschien zou zij hier iets meer over kunnen vertellen.
Maar Maria zei dat ze geen idee had wie de biologische moeder van Wiske is en dat het haar ook niets kon schelen, zij houdt gewoon van

haar broedkinderen, hoe dan ook. Dat schijnt moederliefde te zijn. Wij zijn nog één voor één bij de kuikens gaan kijken, en dan vooral naar Wiske, om te kijken of wij ook iets voor haar voelden, iets als genegenheid, of misschien zelfs een soort van liefde.
Maar nee hoor, niets!
Dus nu twijfelen wij ernstig aan wat Ma Tok ons heeft verteld.
Als je vlakbij je eigen kuiken bent zou je toch IETS moeten voelen?
Of zou dat alleen zo zijn als je broedmoeder bent?
Daar hebben wij geen ervaring mee, dus daar kunnen wij niets over zeggen.

Wij zijn nog een keertje extra naar Wiske's veertjes gaan kijken, toen zij aan de buitenkant van de ren zat.
En misschien, héél misschien, zit er toch een klein beetje slag in haar veertjes. Maar dan moet je wel héél goed kijken. En eigenlijk moet je het dan ook persé WILLEN zien.
Zou Laza Rus dan zóveel invloed hebben gekregen, dat onze krulletjes bijna zijn ondergesneeuwd door zijn gladde veren? Hoe dan ook, het is een regelrechte ramp!

Vier ondeugden

Ma Tok: Dit keer een extra lang verhaal, waarin alle kuikens en hun moeder aan het woord komen. Dit is tevens de reden dat u er een dag langer op hebt moeten wachten.
Ik wens u veel leesplezier.

Wendelmoed, Wilhelmina, Wiske en Winnifred (van links naar rechts):
Hé, hallo lezers, leuk om kennis met u te maken. U ziet ons op de foto hierboven lekker aan het klieren in het hok. Mama Maria is even naar buiten voor een frisse snavel, dus wij kunnen lekker onze gang gaan. U kunt zien hoe Wilhelmina bovenop Winnifred gaat springen. Maar Winnifred had het in de gaten, dus voordat Wilhelmina haar duikvlucht had afgemaakt was Winni al een paar stappen verder en dus eindigde de duikvlucht in een buiklanding.

Wiske (links) en Wilhelmina (rechts)

Wilhelmina: Daarna gingen we op de evenwichtsbalk oefenen, Wiske en ik. Mama vindt dat erg belangrijk en wij vinden het een leuk spelletje, dus wij doen het vaak om mama en onszelf een plezier te doen.
Toen mama weer binnen kwam gingen wij met ons allen lekker naar buiten. Het is altijd fijn om een poosje zonder toezicht te spelen, mama is best wel streng voor ons.
Dus als zij naar binnen komt gaan wij naar buiten en andersom.

in en op de etensbak (Wiske rechtsachter)

Wiske: We gingen lekker donderjagen op en om de etensbak, die buiten staat.
Deze bak heeft een soort dekseltje met openingen, zodat wij er wel uit kunnen eten, maar er niet in krabben.
Als er in het eten wordt gekrabt vliegt het voer alle kanten op en Ma Tok zegt dat het heel duur is, dus dat wij er niet zo mee moeten knoeien.
Nou, als zij denkt dat wij niet kunnen knoeien als er zo'n onnozel dekseltje op zit heeft zij het mis. Toen wij er even op heen en weer gesprongen hadden viel het hele bakje met deksel en al om. Al het (dure) voer eruit, natuurlijk.
Toen kwam mama naar buiten om ons op ons kop te geven.

leren scharrelen (Winnifred links van Wiske)

Winnifred: Maar gelukkig bleef ze niet lang boos, ze ging ons leren scharrelen in het zand, zodat het eten weer naar boven kwam.
Dat was een belangrijke les, zei zij, dat moesten wij goed onthouden en nadoen, scharrelen en krabben op de grond, dan komt er meestal wel wat

lekkers naar boven.
Mama vertelde dat er, als je buiten het hok in de aarde scharrelt, soms een lekkere vette worm naar boven komt.
Dat schijnt het lekkerste te zijn dat er is. Het moet een beetje lijken op wat wij op zondag van Ma Tok gekregen hebben, dat was heerlijk. Dat waren ook wormpjes, maar gedroogde. Mama zegt dat levende wormen nog lekkerder smaken.

Wendelmoed

Wendelmoed: Wij hopen nu dat wij snel uit het hok mogen om in de tuin naar zulke lekkere wormen te gaan zoeken.
Ziet u trouwens dat ik steeds meer zwart krijg in mijn vleugeltjes? Ik ben benieuwd welke kleur ik uiteindelijk zal worden, misschien word ik wel net als Pippa, zwart met witte stipjes. Pippa was als kuiken ook wit, zij had twee zwarte stipjes op haar kop en ik één, dus misschien word ik iets meer wit dan zij.
Mama zegt dat het nog alle kanten op kan, dus we wachten het maar af.

moeder Maria en haar viertal

Maria: Ze denken dat ze binnenkort al buiten het hok in de tuin kunnen gaan lopen, maar daarvoor moeten ze eerst nog een heel stuk groter worden, anders zijn ze niet veilig.
Ik ga hen dan wel beschermen, maar omdat ze met hun vieren zijn en ze altijd allemaal een andere kant op rennen moeten ze zichzelf ook even kunnen redden.
Dus ze moeten maar goed hun best doen met eten, dan gaan ze nog harder groeien en kunnen ze snel echt naar buiten, de Tok-tuin in.
Mij persoonlijk lijkt het ook wel fijn om weer eens lekker de poten te kunnen strekken.





Ma Tok: Zoals u hebt kunnen lezen en zien gaat het prima met moeder en kinderen.
We wachten inmiddels met spanning op de kuikens van Pippa, die zaterdag of zondag uit hun eitjes kruipen, als alles goed gaat.

Moederschap

Keetje:
Ik kijk om op deze foto. Dat komt omdat Ma Tok mij toen riep. Ze had iets belangrijks te vertellen aan mij persoonlijk. Ik voelde mij erg vereerd en ik was ook heel nieuwsgierig naar wat Ma Tok tegen mij te zeggen had. Dus ik rende snel naar haar toe.
Ma Tok ging even bij mij op haar hurken zitten, dat praatte makkelijker, zei zij.
En toen hoorde ik wat er zo belangrijk was.

Wiske

"Het is nog niet helemaal honderd procent zeker," zei zij, "maar het ziet er naar uit dat jij de moeder bent van Wiske."
Ik wist niet wat ik hoorde! Ik heb, geloof ik, nog nooit zo'n prachtig bericht gekregen.
Ma Tok vertelde dat Wiske's veertjes op haar vleugeltjes glad leken te zijn en dat ze voor het grootste deel zwart waren. Nu is Laza natuurlijk ook zwart, maar als Wiske geen krulveertjes heeft en ze heeft ook niet de koekoek-kleur van Desiree, dan moet zij wel van mij zijn.
Meer kuifhoenders zijn er niet in de Tok tuin.
Dus ook al zit er ook wit aan de vleugeluiteinden van Wiske, het feit dat de veertjes glad zijn wijst op haar afkomst van mij.
Laza heeft ook witte vleugeluiteinden, daar zullen die van haar dan wel vandaan komen.
U weet niet hoe blij ik werd van Ma Tok's bericht.
Ik vroeg aan haar of ik het verder mocht vertellen, ik kon het haast niet vóór mij houden. Maar toen kwam Ma Tok met een voorstel.

de Geertruien

Ik mocht het wel tegen Desiree vertellen, maar verder tegen niemand en Desiree moest ook haar snavel dichthouden.
Dan zou Ma Tok tegen de Geertruitjes gaan zeggen dat Wiske waarschijnlijk van één van hen was, omdat de veertjes er toch wel een beetje krullerig uitzagen. Dat ze niet helemaal in de krul zaten zou dan komen omdat Laza geen krullen heeft, dus de krul is een beetje verdund

Desiree

tot slag, zou je kunnen zeggen.

Zo zouden we weer eens lekker kunnen lachen om de Geertruien.
Wat zouden ze in de piepzak zitten! Iedereen zou hen plagen met hun stoere verhalen over het niet toelaten van Laza. Ik vond dat wel een leuke grap, en het was helemaal bijzonder omdat Ma Tok hem had bedacht.
Ik wist niet dat zij ook mee kon doen met onze geintjes.
Ik ben naar Desiree gegaan, zij lag net wat uit te rusten in het nachthok, dus we werden niet gestoord, en ik heb haar verteld dat zij hoogstwaarschijnlijk oma geworden was.

Desiree werd ook helemaal blij.

Maria: "En nu luisteren!"

Daarna heb ik haar het voorstel van Ma Tok uit de doeken gedaan en toen hebben we lekker samen zitten gniffelen. Nu gaan we afwachten wanneer Ma Tok de Geertruien gaat vertellen dat één van hen moeder is geworden.
En dan gaan we pas echt lachen. Allemaal, ook al weten alleen Desiree en ik de echte clou.
Ook zonder dat zullen we allemaal de ondeugende tweeling uitlachen.
Maria is bijna de hele dag buiten met haar viertal, dus die geniet ook mee.
Jammer dat Pippa er niet bij kan zijn, zij moet nog bijna een hele week broeden. Maar als haar kuikentjes er zijn zullen we haar ook laten meegenieten, dan vertellen we haar alles. Ik weet zeker dat zij er dan ook nog flink om zal kunnen lachen.


Ziet u op de laatste foto hoe hard de kleintjes groeien?
Maria heeft het er druk mee, ze worden steeds eigenwijzer, ze luisteren nu al niet meer zo goed naar haar als in het begin. Maar dat hoort er nu eenmaal bij, bij het opgroeien.

Bruin

Nadine:
Ik kan het me nog niet goed voorstellen hoe het zal zijn als het schuurtje voor ons zal zijn geworden. Dat wij daar gaan schuilen en ook met ons allen gaan slapen.
Het zal vast erg wennen zijn, het schuurtje staan helemaal achterin de tuin, terwijl het hok juist voorin staat. We gaan ons waarschijnlijk in het begin vaak vergissen als we ergens van schrikken en we snel het hok in willen voor de veiligheid. Dan rennen we vast de verkeerde kant op.
Ma Tok zegt dat dat wennen snel genoeg zal gaan. Ze heeft ons hok al een keer eerder verplaatst, omdat het op een te lage plek in de tuin stond. Toen stond de ren telkens onder water als het flink geregend had. Nu staat het op een extra laag tegels en op een drogere plek van de tuin, zodat onze voeten droog blijven.
Dat is belangrijk, want natte voeten zijn koude voeten en met koude voeten krijg je het ook helemaal koud.

Ik heb nog een klein puntje als we het hebben over de kuikens.

Wendelmoed

Winnifred

Wiske

Wilhelmina

Nadine als kuiken

U ziet hierboven een foto van elk van de vier kuikens van Maria. Daarop kunt u al iets van de kleuren zien. En nu is het mij opgevallen dat mijn bruine kleur er weer niet bij is. Zwart en wit is in alle schakeringen aanwezig, maar er is weer geen kuiken, die de wildkleur heeft, zoals te zien is op de foto hiernaast. Hoe zou dat toch komen?
Zouden er nooit eitjes van mij worden gepakt om uitgebroed te worden? En als dat zo is, waarom dan niet? Zijn ze niet mooi genoeg?
Ma Tok heeft bij het uitzoeken van eitjes voor Maria en voor Pippa gewoon de beschikbare eitjes genomen, er viel niets te kiezen, omdat er de eerste keer maar vier eitjes waren en de tweede keer maar twee. Dus daar kan het nu niet aan liggen.
We weten nog niet hoe de kleintjes van Pippa worden, maar ik durf er niet op te rekenen dat er een bruin kuikentje uit één van de beide eieren zal kruipen. Misschien is de zwarte kleur van Laza zo overheersend dat mijn bruine kleur erin ondersneeuwt. Zelf ben ik geen dochter van Laza, ik kom uit een bevrucht ei dat Ma Tok bij een fokker heeft gehaald, omdat Laza toen nog te jong was om een hen te kunnen bevruchten.

Als Pippa ook geen bruin kuikentje krijgt zal het waarschijnlijk nooit gaan gebeuren dat er een kleintje met mijn kleur bijkomt.
Dan moet Ma Tok maar een extra legkip gaan redden, die zijn ook bruin.
Dan hebben wij weer wat versterking qua kleur hier in de Tok-tuin.