Staartperikelen

Laza Rus:
Ik schaam mij.

Laza met zijn kale staart

Op de foto hiernaast kunt u zien waarom.
Het is toch geen gezicht?
Zo'n kale staart voor een haan!
Die stomme rui ook altijd, elk jaar is het hetzelfde liedje.
Maar deze keer is het wel heel erg. Meestal houd ik nog wel wat staartveren over, maar dit jaar zijn ze bijna allemaal tegelijk uitgevallen.
Er is er nog maar één over!
Ik loop voor gek.
Ik lijk wel een hen!
En nu moet ik de hele dag mijn oren wijd open houden.
Waarom?
Moet u dat nog vragen?
Om te horen of ik niet word uitgelachen, natuurlijk!
Tot nog toe heb ik niets van die aard kunnen ontdekken, gelukkig.
Vooral de Geertruien houd ik scherp in de gaten. Zij zijn in staat om alle anderen op te stoken en wat er dan kan

Laza bij de struik

gebeuren weet niemand.
Ik blijf maar zoveel mogelijk in de buurt van de struik, dan kan ik daar nu en dan onder kruipen, als het me allemaal een beetje teveel wordt.
Ma Tok heeft medelijden met mij, zij geeft mij steeds wat extra eivoer, dat is goed voor de aangroei van nieuwe veren. De hennen krijgen dat ook, want zij zijn ook in de rui, maar Ma Tok geeft mij soms stiekem een extra handjevol, dat ik dan snel opeet, voordat de anderen het door hebben. Ik moet mijzelf dan wel geweld aandoen, ik ben gewend om iedereen te roepen als er iets lekkers wordt gegeven en dat moet ik nu dus juist niet doen.

Laza heeft per ongeluk toch de anderen geroepen

Ik heb me al een paar keer vergist. Toen riep ik toch en toen kwamen de anderen er natuurlijk direct bij, zoals u kunt zien op de foto hiernaast. Geertrui en Pippa waren er het eerst, zij hebben het meeste eivoer opgesnoept.
Van schrik vergat ik zelf te eten. Gelukkig heeft Ma Tok mij later nog wat gegeven, toen ik helemaal alleen bij het oude hok was. Dat heb ik lekker snel naar binnen gewerkt.
Ma Tok begrijpt mij tenminste.
Zij fluisterde mij toe dat ik snel weer een heel mooie volle staart zou krijgen, mooier dan de vorige, omdat alle veren nu tegelijk zouden zijn vernieuwd.
Daar vertrouw ik op en nu ga ik weer even kijken, want ik hoor de Geertruien hard lachen. Het zal toch niet.... ?
O nee, ze lachen elkaar uit omdat hun staarten ook dun en kaal zijn.
Wat zijn zij toch een rare hennen.
Maar goed, zij maken zich nergens zorgen over, dat is dan weer een voordeel.