Geluk

Vera:
Het ijs is weer gesmolten in de tuin, dus we kunnen niet meer uitglijden. Gelukkig maar, want ik vond het best een beetje gevaarlijk. Voor je het wist zat je op je gat. En het ijs is hard, dat geeft niets mee. Het is mij niet overkomen, ik ben nogal voorzichtig van aard, maar Vita ging wel onderuit toen ze weer eens hard achter Ma Tok aanrende toen die met de bak met wormen uit de schuur kwam. Het was een grappig gezicht, die achter Ma Tok aan glijdende Vita, maar zij vond het helemaal niet grappig. Ze kreeg van Ma Tok voor de schrik een paar extra wormpjes en toen was het leed snel geleden.

Vita:
Ja, dat was me wat, ik was natuurlijk weer te gulzig, daar heb ik wel vaker last van. Het is hier ook allemaal zo lekker. En vooral die meelwormpjes, mmmmm! Ik zou het er bijna voor over hebben om onderuit te gaan voor een paar extra van die heerlijkheden.
Vera heeft me niet eens uitgelachen toen ik op de glijbaan ging, dat vind ik erg aardig van haar. Zo is ze, mijn vriendin, erg vriendelijk en bescheiden en nooit te gulzig, zoals ik dus wel ben. Tja, we kunnen niet allemaal hetzelfde zijn, dat zou een saaie boel worden.
Op de foto hiernaast kunt u zien hoe ik een foutje maakte door mijn gulzigheid. Ik dacht dat er een lekker dingetje op de grond lag, dus ik pikte er meteen met mijn snavel in. Was het een veertje! Wat moet ik daar nu mee? Ik had het per ongeluk nog doorgeslikt ook, het kriebelde toch in mijn keel!
Tja, eigen domme schuld. Zou ik het ooit afleren om alles direct maar in mijn snavel te prikken? Ik denk eigenlijk van niet. En meestal is het toch wel de moeite waard, wat ik oppik, dus de voordelen wegen op tegen de kleine foutjes.

Vera:
Ik heb vanochtend een tijdje in de open deur van het nachthok doorgebracht. De voersilo was zo heerlijk vol met goed voer, daar moest ik even van genieten. En met de deur open is het net of je buiten staat te ontbijten. Doet u dat ook wel eens, buiten ontbijten? Ik persoonlijk vind dat alles buiten veel lekkerder smaakt dan binnen. Hoe zou dat komen?
Maar toen Ma Tok naar de schuur ging ben ik toch maar naar beneden gesprongen; de meelwormpjes zijn namelijk nog niet op en die wil ik echt niet mislopen.

Vera en Vita:
En samen hebben we toen heerlijk gesmuld en de hele verdere dag lekker gescharreld in de tuin. We hebben gekletst met alle andere hennen, zelfs even met Laza, die aan ons vroeg of we ons al helemaal thuis voelden in de tuin en bij de familie Tok. Wij konden hier volsnavelig "JA" op zeggen en Laza zei dat hij daar erg blij om was.
Hij is best een aardige haan, al kan hij nu en dan wat opschepperig doen.
Misschien hoort dat wel bij het haan-zijn. Hij is in elk geval wel belangstellend naar zijn hennen en dat kun je vast niet van elke haan zeggen.

Wat zouden wij het leuk vinden als de mensen van "Redt een legkip" ons hier nu nog eens zouden kunnen zien, hoe gelukkig en gezond wij hier geworden zijn.
Dan zouden zij nog beter begrijpen hoe belangrijk hun werk is.

Ma Tok:
Mensen van "Redt een legkip", ik hoop dat u dit verhaaltje leest en dat het u nog meer motiveert om uw mooie werk te blijven doen.