Van de wieg tot het graf

Een gesprek tussen Vera, Vita en Desiree.

Vera en Vita met hun Tok-familieleden

Vera: Weet je wat ik zo bijzonder vind aan het leven hier in de tuin als leden van de                   familie Tok?
Vita:  Dat we hier zoveel lekkere dingen te eten krijgen?
Vera: Ja, dat is ook fijn, maar dat bedoel ik eigenlijk niet, dat begint al bijna een beetje            gewoon te worden.
Vita:  Wat dan, zeg het maar, ik raad het toch niet.
Vera: Ik vind het zo geweldig dat, als je hier ziek word, of bijvoorbeeld, net als Geertrui,          je poot bezeert, je dan geholpen wordt door de vrouw.
Vita: Ja, dat is inderdaad iets nieuws voor ons; waar we eerst woonden, in de                            legboerderij, werd je dan weggehaald uit de schuur. En de hennen, die op die                  manier uit de schuur verdwenen, zagen we nooit meer terug.
Vera: We weten het natuurlijk niet zeker, maar ik denk echt dat die zieke of gewonde                hennen werden doodgemaakt, denk jij dat ook?
Vita:  Ja, dat dacht ik toen in de schuur al en dat denk ik nog steeds.
Vera: Een nare gedachte, ik droomde toen wel eens dat ikzelf ziek zou worden en dat ik            dan ook mee zou moeten naar... Weet jij waar die zieke hennen dan naartoe                      werden gebracht?
Vita:  Nee, ik weet het niet, en eigenlijk wil ik het ook niet weten.
         Laten we maar gewoon heel blij zijn dat we nu hier wonen.
Vera: De vrouw heeft gezegd dat we hier mogen blijven wonen tot we zo oud zijn dat we          vanzelf doodgaan. Dat zal vast nog wel een hele tijd duren, denk je ook niet?

de oude dame

Vita: Ja, als we net zo oud mogen worden            als Desiree nu is, dan gaat dat nog              een heel lange tijd duren.
Vera: Hoe oud zou Desiree nu zijn?
Vita:  Laten we het aan haar vragen, ze zit            toch net een beetje uit te rusten, dan            vindt ze het altijd fijn om een beetje            aanspraak te hebben, heb ik gehoord.

Vera: Desiree, mogen we je wat vragen?
Desiree: Natuurlijk mag dat, vraag maar               raak.
Vita:  Hoe oud ben jij nu?
Desiree: Ik weet het niet precies, maar toch          wel zoiets als een jaar of negen.
Vera: Wow! Dat is geweldig! Wij zijn nog niet eens twee jaar.
Vita:  En hoe voel je je als je al zo oud bent? Is het dan nog wel fijn om te scharrelen?
Desiree: Ja hoor, scharrelen blijft altijd fijn, alleen doe ik alles een beetje rustiger aan,              een beetje langzamer lopen dus en wat vaker uitrusten.
Vera: Wij hopen dat jij nog heel lang hier bij ons in de tuin mag blijven scharrelen,                  Desiree.
Vita:  Je legt geen eieren meer als je zo oud bent, toch?
Desiree: Nee, de vrouw heeft gezegd dat ik met pensioen ben en dat dat betekent dat ik            nu alleen nog maar hoef te doen wat ik heel fijn vind.
Vera: Ik vind een ei leggen niet naar, ik doe graag iets terug voor de mensen van het                huis en ik heb gehoord dat zij eieren erg lekker vinden en dat zij ook wel eens een            paar van onze eieren weggeven aan aardige mensen in de buurt.
Vita:  Maar het is wel een heel fijn idee dat we hier ook mogen blijven wonen als we                  geen eieren meer kunnen leggen. Hoe gaat dat, Desiree? Blijven de eieren dan in je          lichaam zitten?
Desiree: Nee, gekkie, natuurlijk niet, dat zou een heel naar gevoel zijn. Je lichaam houdt          dan gewoon vanzelf op met het maken van eieren en dan hoef je natuurlijk ook niet          meer te leggen.

Vera: Desiree, we zijn blij dat we altijd bij jou terecht kunnen met onze vragen. Eigenlijk          weten wij nog maar weinig van het leven.
Vita:  Dat komt omdat we altijd in die schuur hebben gezeten, maar nu leren we elke dag          bij, mede dankzij jou.
Desiree: Ik ben blij dat ik op mijn oude dag nog wat voor jullie kan betekenen. En jullie            nemen nog wat aan van een oude hen, dat is ook niet bij alle jonge kipjes zo.                    Blijven jullie maar zo leergierig als jullie nu zijn, dat is een goede eigenschap.