De verhuizing (de eerste dag)

                                                        Geertrui en Geertrui:

blik naar binnen via het deurtje

Dat was even schrikken gisterenochtend, toen wij wakker werden in het nieuwe hok.
We hadden lekker geslapen, daar niet van, maar het was toch heel vreemd toen wij onze ogen open deden en we ineens in een heel andere omgeving waren dan waarin we waren gaan slapen.
En wat ons vooral opviel was hoe enorm groot ons nieuwe huis is. Je zou er bijna in verdwalen.
We bleven allemaal op het plateau zitten, Vera ging een ei leggen en Odette deed dat daarna ook. Zomaar in de bodembedekking, want een legnest zagen we niet.
En eten en drinken waren er ook

Desiree en Keetje beneden

niet daarboven. Wat nu?
De dapperste van ons allemaal bleek Desiree te zijn. Zij ging gewoon naar beneden om op onderzoek uit te gaan.
Ze gebruikte daarvoor niet eens de trap, ze sprong gewoon en met haar vleugels uitgeslagen zeilde ze naar beneden. Na even te hebben rondgekeken riep ze naar boven dat er daar eten en drinken was voor ons en ook drie rare gele dingen, waar die voor waren wist ze niet. Keetje had erge trek, dus zij sprong ook naar beneden.
Wij bleven boven zitten kijken naar hen. En toen kwam Ma Tok eens zien hoe het met ons ging.

Laza kijkt naar Odette

Ze zag Desiree en Keetje beneden en ze prees hen, dat ze het eten en drinken zo snel hadden gevonden. Ze pakte de gelegde eieren en zei dat er beneden ook fijne legnesten waren. Zouden dat die gele dingen zijn, die Desiree had gezien?
Odette ging ook naar beneden toen Ma Tok wat lekkers voor ons op de grond strooide.
Laza keek vanaf de stok toe hoe zijn hennen zich redden.
Toen deed Ma Tok het deurtje bovenaan de lange buitentrap open en ze riep dat wij daardoor naar buiten mochten komen. Vera en Vita, die vlakbij het deurtje op de stok zaten,

Vita op de buitentrap

kwamen meteen naar haar toe en toen, hoe ze het durfden begrijpen wij niet, toen gingen ze gewoon door het deurtje naar buiten en de lange buitentrap af naar de tuin. Alsof ze nooit anders gedaan hadden!
Ma Tok prees hen uitbundig.
Zij verwachtte dat er nu wel meer van ons door dat deurtje zouden gaan, maar niemand durfde. Vera en Vita liepen lekker door de tuin en dat wilden de andere hennen ook wel. Dus deed Ma Tok de hordeur open, zodat alle kippen, die beneden waren, zo naar buiten konden lopen.
Die open deur had iets bekends voor Laza: als hij de nacht in het schuurtje had doorgebracht vloog hij door die deur altijd naar buiten als Ma Tok hem kwam bevrijden. Dus dat deed hij nu weer. Vanaf het plateau vloog hij zomaar in één keer naar buiten!
Tja, toen ze dat gezien had, deed Nadine het ook, met een enorme boog

bange Geertruitjes?

vloog zij door de deur.
Toen waren wij, de Geertruien, de enigen, die nog op het plateau zaten. We keken elkaar aan en we zeiden: "Het zal toch niet zo zijn dat wij de enigen zijn die dat niet durven?" En toen vlogen wij allebei tegelijk ook door de deur naar buiten. We botsten nog bijna tegen elkaar aan ook, die deur was smaller dan wij dachten, maar het ging nog net goed.
Ma Tok zette een waterbak in de tuin neer, zodat wij in elk geval wat zouden drinken, ook als we niet direct ons nieuwe huis weer zouden ingaan. Ze liet de hordeur op een kier staan voor ons, maar wij vonden het toch nog erg vreemd om daar binnen te gaan eten. Totdat zij echte levende meelwormpjes voor ons op de grond van ons nieuwe huis strooide, toen gingen wij even snel die heerlijkheden opsnavelen. Maar daarna renden we weer naar buiten.
Hoe het 's avonds verder ging? Dat hoort u de volgende keer.