Het oude nieuwe hok

Geertrui en Geertrui:
Wat een grap was dat, hè mensen, over het moederschap van Keetje.
Dat was nog eens lachen! Zelfs Ma Tok was er in getrapt, in onze show.
Ja, wij kunnen aardig toneelspelen, al zeggen wij het zelf.

v.l.n.r.: Wilhelmina, Winnifred, Wendelmoed

En nu is Ma Tok steeds aan het kijken of de kuikens haantjes of hennetjes zijn, of, zoals Ma Tok in een boekje heeft gelezen, of het kraaiers of leggers zullen worden.
Ze blijft maar letten op de groei van de kammetjes.
Zij vindt dat het kammetje van Wilhelmina nog steeds het minst duidelijk te zien is. Zij zou dan een hennetje zijn.
De kammetjes van Wendelmoed en Winnifred zijn echt duidelijker, vooral dat van Wendelmoed is erg aanwezig.
Of zou dat komen omdat het

Wilhelmina

kopje van Wilhelmina bovenop zwart is? Zo blijft zij maar piekeren, onze Ma Tok.
Wij vinden dat zij daar nu eens mee moet stoppen, laat zij zich maar druk gaan maken over de verbouwing van ons nieuwe huis. Dat is veel belangrijker.
Voor ons in elk geval wel.
U hebt al van Laza gehoord dat het werk binnenkort van start gaat. Wij vinden het best spannend, straks in een ander hok te gaan slapen.
Wij komen nu nooit in Laza's schuurtje.

Geertrui en Desiree

We kijken wel uit, het is zijn slaapkamer!
Wij hebben even met Desiree gepraat over hoe het is, in een nieuw hok gaan wonen.
Zij heeft dat al een keer meegemaakt, toen het hok, waar wij nu in wonen, het nieuwe hok was. Eerst was er een ander hok, maar dat was versleten en het werd ook te klein.
Ma en Pa Tok hebben dat oude hok toen gesloopt.
Dat was wel even een schrik voor de kippen, die er toen waren in de Tok-tuin. Zij wisten nog niet

het hok, dat toen het "nieuwe hok" was

dat er een nieuw hok kwam en hun oude hok was er opeens ook niet meer.
Het hok, waar wij nu in slapen en eten, werd op de sloopdag in elkaar gezet door mensen van dierenhandel Hoogendoorn.
Die mensen kwamen speciaal naar de Tok-tuin om het hok te maken, omdat het als geheel niet door de deur kon. Toen de kippen het nieuwe hok zagen verrijzen in onze tuin werden zij blij, zei Desiree. Gelukkig, toch een slaapplaats voor vannacht. En wat zag het er mooi uit!
Het leek wel een villa met twee vleugels, Pa Tok noemde het Soestdijk.
Toen kon Desiree nog niet weten dat zelfs dit grote hok eens te klein zou worden om de hele familie Tok te kunnen huisvesten.
En dat wij ooit een stenen hok zouden krijgen, met verlichting, een ongekende luxe.
"Laat die timmerman maar komen," kakelen wij nu in koor.