De verhuizing (dag twee)

Keetje:
Van de Geertruien hebt u gisteren gehoord hoe het ons verging op onze eerste  dag na het slapen in ons nieuwe huis.

op stok in het oude hok

Het slapen was heerlijk, rustig en met lekker veel ruimte op de stokken. Maar omdat Ma Tok ons in de tuin had gelaten, wat ze eerst niet van plan was geweest, wilden wij weer gewoon in ons oude hok op stok gaan.
Dat waren wij gewend en het nieuwe huis is nog zo vreemd, daar gaan wij uit onszelf niet zomaar in om te slapen.
Dus wij gingen 's avonds, toen het een beetje begon te schemeren, naar ons vertrouwde hok toe om naar binnen te gaan. Maar de deuren waren dicht!
Hoe moest dat nu? Wij wilden wel gaan slapen, maar we konden niet naar binnen.
We bleven een hele poos voor

op stok in het nieuwe huis

het hok heen en weer lopen, totdat Ma Tok medelijden met ons kreeg. Zij begreep toen ook wel dat wij nooit uit onszelf het nieuwe huis in zouden gaan om te slapen. Om ons te helpen deed zij het oude hok voor ons open en met een zucht van verlichting gingen wij naar binnen en we hupten op onze oude vertrouwde stokken.
En toen heeft Ma Tok ons allemaal weer één voor één overgezet op de stokken in het nieuwe huis.
Dat was weer een complete volksverhuizing, dat zult u begrijpen. Wij waren nu nog wakker toen wij werden

Keetje is moe

verhuisd, dus we gingen eerst nog even allemaal de juiste plek op de goede stok zoeken. Dat duurde best lang, iedereen verhuisde minstens drie keer van stok en/of plaats, totdat Laza er genoeg van kreeg.
Hij zei dat iedereen nu op de plek moest blijven zitten waar hij zat en dat er nu geslapen ging worden. Eigenlijk was ik daar wel blij om, want ik was doodmoe van alle emoties van deze eerste dag.
En toen wij de volgende morgen weer in het nieuwe huis wakker werden was het nog wel vreemd, maar toch niet meer zo erg als de vorige dag.
Wij, de kuifhoenders, gingen al snel naar beneden om te eten. Dat kwam ook omdat Ma Tok onze oude vertrouwde voerbak in het zicht had gezet, zodat wij zouden begrijpen dat wij daar konden eten.
Ze vertelde ons dat zij teveel tegelijk had gewild en dat wij langzamer moesten kunnen wennen aan alle nieuwe dingen, dus wij kregen nu eerst onze oude voerbak nog even terug. De nieuwe trapbak liet zij ook staan, daar mochten wij ook uit eten als wij dat wilden.

de oude ren bij het nieuwe huis

En ze had ook nog iets nieuws verzonnen om ons te laten wennen aan het thuishoren in het nieuwe huis.
Ze zette de oude grote ren voor de hordeur en toen deed zij die deur open voor ons, zodat wij nu vanuit het huis zo de tuin in konden gaan, maar alleen in het stukje tuin waarop de ren stond. Nu begrepen wij dat het nieuwe huis bij de Tok tuin hoorde.

Ma Tok hoopt nu dat wij ons oude hok zullen vergeten, omdat wij er niet meer in de buurt kunnen komen. Ook de oude drinkbak staat nu in de ren.

Zodra het klaar was kwamen degenen, die nog op het plateau zaten, naar buiten vliegen. Vera en Vita vlogen met hun grote lichamen tegen het opstaande stukje boven de ren aan, waardoor dat omviel. Maar ook dat werd opgelost, Ma Tok zette er een zware steen voor, zodat dat niet meer kon gebeuren.
Ik moet zeggen dat deze opstelling mij wel bevalt en ik ben benieuwd hoe lang het zal duren voordat wij allemaal gewoon ons nieuwe huis ingaan om te gaan slapen als het avond wordt. Pas dan is de verhuizing geslaagd en kunnen de nieuwe legkippen komen.